ทดลองอ่าน เบื่อนักโจ๊กล่าปา ข้าไม่ย้อนเวลาอีกได้ไหม บทที่ 7-บทที่ 8

สี่เชวี่ยตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เบิกตากว้างแล้วถามว่า “หรือคุณหนูของข้าไปหาเรื่องท่าน ไปฉีกหน้าท่านเข้า พวกท่านเลยลงไม้ลงมือกันขึ้นมา”

“…”

“จะต้องเป็นเช่นนี้แน่! คุณหนูของพวกเราก็ไร้เหตุผลเช่นนี้อยู่แล้ว”

ลู่อู๋เซิงหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “อย่าคิดมากไปนัก ข้ากับอวิ๋นอวิ๋นคืนดีกันแล้ว รีบเข้าไปเถอะ”

สี่เชวี่ยยิ่งรู้สึกตกตะลึง “จริงหรือเจ้าคะ”

“อืม”

ขณะที่สี่เชวี่ยเดินตรงเข้าไปข้างในก็ยังตกใจไม่หาย พอเข้าในร้านยาแล้วก็ยังเกาศีรษะด้วยความงุนงง เหตุใดถึงมาคืนดีกันได้ ไม่น่าเชื่อเลย นางหยุดฝีเท้าโดยพลัน หันกลับไปเอ่ยว่า “คุณชายลู่เจ้าคะ”

ลู่อู๋เซิงหันกลับมา “หืม?”

สี่เชวี่ยเผยสีหน้ายิ้มแย้ม “ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะ แค่รู้สึกดีใจที่พวกท่านคืนดีกัน หลายวันมานี้คุณหนูของพวกเราชอบนอนละเมอตอนกลางคืนอยู่เรื่อย”

ลู่อู๋เซิงถามด้วยความสงสัย “นางพูดว่าอะไรหรือ”

สี่เชวี่ยมีท่าทางขลาดกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ยังตอบไปตามตรง “ล้วนเป็นคำด่าทอท่านทั้งสิ้น”

ลู่อู๋เซิงเหมือนจะสำลักขึ้นมากะทันหัน

สี่เชวี่ยยกมือขึ้นป้องปากกระซิบบอกอีกว่า “ด่าไปร้องไห้ไปด้วยนะเจ้าคะ”

ชะงักไปเล็กน้อย ลู่อู๋เซิงก็มีท่าทางที่ใคร่ครวญ ก่อนจะพยักหน้ารับรู้ “อืม ดูแลคุณหนูของเจ้าให้ดี”

สี่เชวี่ยส่งเสียงรับคำ ยังอยากจะบอกกล่าวอะไรอีกสักสองประโยค ก็ได้ยินเสียงอวิ๋นจ้าวร้องดังออกมาจากข้างใน ฟังจากน้ำเสียงแล้วช่างดูน่าเวทนายิ่งนัก สี่เชวี่ยจึงรีบเดินเข้าไป

“หากให้ฮูหยินรู้เรื่องเข้า จะต้องต่อว่าคุณหนูแน่นอน ไม่เคยเห็นคุณหนูใหญ่บ้านใดเลินเล่อเช่นนี้มาก่อนเลย” สี่เชวี่ยเดินไปบ่นไป

ลู่อู๋เซิงกลับจับความนัยบางอย่างได้

เขายืนสองมือไพล่หลังอยู่หน้าร้าน ไม่ได้ชะโงกหน้าเข้าไปมอง นางด่าเขา…แต่กลับด่าไปร้องไห้ไป? ลู่อู๋เซิงรู้สึกปวดใจไม่น้อย ขณะเดียวกันก็รู้สึกยินดีที่ได้รู้ว่านางมีอาการเช่นนี้

ผ่านไปครู่หนึ่งอวิ๋นจ้าวก็เดินออกมา พอเห็นลู่อู๋เซิงยังอยู่นางจึงถามด้วยความแปลกใจ “ท่านไม่ได้ไปวัดวั่นซานหรอกหรือ”

“ข้าจะส่งเจ้ากลับไปก่อน”

อวิ๋นจ้าวรู้สึกอุ่นวาบในใจ นางนึกว่าเขาเรียกสี่เชวี่ยมาเพราะอยากจะทิ้งนางให้สี่เชวี่ยดูแลเสียอีก ที่จริงยังจะไปส่งนางถึงที่บ้านด้วย พอทบทวนอย่างละเอียดแล้ว คงเป็นเพราะหลังจากเดินเข้าเมืองมา รอบข้างมีผู้คนมากมาย ไม่เหมือนกับตอนที่อยู่นอกเมืองเมื่อครู่ ยามนี้เขาจึงไม่สามารถแบกนางเดินได้อีก อีกทั้งตอนนี้ยังไม่อาจนั่งรถม้าร่วมกัน เขาถึงได้เรียกสี่เชวี่ยมากระมัง

ลู่อู๋เซิงเห็นนางเผยรอยยิ้มยินดี ก็รู้ว่าสภาพจิตใจของนางไม่เลวทีเดียว ยามที่เขามองนางก็ยิ่งรู้สึกว่านางมีใบหน้าอิ่มเอิบเปี่ยมสุข

สี่เชวี่ยเห็นคนทั้งสองยืนสบตากันอยู่ตรงหน้าประตู แววตาต่างเต็มไปด้วยความรักใคร่ผูกพันลึกซึ้งเช่นนี้ นางเห็นแล้วก็หลุดขำพรืดออกมา

อวิ๋นจ้าวได้สติกลับคืนมาทันใด นางกระแอมไอแห้งๆ แล้วสั่งว่า “กลับบ้านๆ สี่เชวี่ย เจ้าไปเรียกรถม้ามาสักคัน”

“ตอนข้าออกจากบ้านมาก็เรียกคนบังคับรถม้าเอาไว้แล้ว ทว่าถนนสายนี้คึกคักจอแจเสียเหลือเกิน อีกประเดี๋ยวก็คงถึงแล้วเจ้าค่ะ”

ตอนที่ลู่อู๋เซิงเห็นสี่เชวี่ยมาถึงที่นี่อย่างร้อนรน เขายังนึกว่าสี่เชวี่ยมาเพียงคนเดียวเสียอีก ไม่คิดว่าระหว่างที่รีบเร่งมานั้นจะยังเรียกคนบังคับรถม้าเอาไว้ด้วย มิน่าเล่าอวิ๋นจ้าวถึงเลือกสี่เชวี่ยที่แก่กว่านางเพียงไม่กี่เดือนมาเป็นสาวใช้ประจำตัว