ทดลองอ่าน เสน่ห์ร้าย ตอนที่ 1

บทที่ 1

เพ้อรัก

ข่าวเรื่องพิชญ์มีคู่หมั้นรบกวนจิตใจพัฒน์นรีได้ไม่นาน เพราะเย็นวันเดียวกันนั้นเธอยุ่งกับการขนของจำนวนมหาศาลเข้าคอนโดมิเนียมแห่งใหม่อันเป็นสมบัติชิ้นแรกจากน้ำพักน้ำแรงของมนุษย์เงินเดือนเช่นเธอ

หลังจากเก็บเงินได้จำนวนหนึ่งบวกกับเงินขวัญถุงก้อนใหญ่จากพ่อ พัฒน์นรีก็สามารถดาวน์ห้องชุดขนาดหกสิบสองตารางเมตรได้ พร้อมกับระยะเวลาผ่อนยาวนานสามสิบปี

ไม่อยากเชื่อ…

มนุษย์เงินเดือนจืดชืดเช่นเธอจะต้องทำงานไปทั้งชีวิตเพื่อผ่อนอสังหาริมทรัพย์ชิ้นนี้เพียงชิ้นเดียว อนาถใจยิ่งนัก เพราะแค่คิดถึงชีวิตหลังจากนี้อีกสามสิบปีเธอก็เหมือนหัวใจจะวายตายไปล่วงหน้า กว่าเธอจะได้เสวยสุขกับเงินจริงๆ ก็แก่หงำเหงือกจนเคี้ยวข้าวไม่ไหว

หลังจากนี้คงต้องขยันทำโอทีให้มากขึ้น อย่างน้อยเธอจะได้เหลือเงินไปสำเริงสำราญกับอย่างอื่นบ้าง

เหนื่อยชะมัด…

เธอปล่อยลมหายใจออกมาอย่างปลงตก ก่อนรวบรวมสารพัดถุงที่กองอยู่บนพื้นไว้ด้วยสองมือแล้วเบี่ยงตัวไปกดลิฟต์ ระหว่างรอลิฟต์เลื่อนลงมาเธอต้องยืนกำหนดลมหายใจอย่างยากลำบากเพราะความเหน็ดเหนื่อยเหมือนร่างจะแหลกเป็นจุณ ข้าวของที่ขนมาจากที่พักเดิมมีจำนวนมหาศาลจนเธอเกือบถอดใจทิ้งไปแล้ว แต่ด้วยความงกทำให้มีแรงฮึดในเฮือกสุดท้ายและขนมันขึ้นไปเก็บได้ทั้งหมด โชคดีที่ไม่ต้องแบกของชิ้นใหญ่ๆ เองเพราะเธอใช้บริการย้ายของจากบริษัทเอกชน ไม่เช่นนั้นคงเป็นลมตายไปก่อนแน่ๆ

‘เจ๊บอกแล้วไงว่าให้หาแฟนสักคน เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวก็ลำบากแบบนี้แหละ’ นลินรัตน์บอกกับเธอหลังจากขอโทษขอโพยที่ไม่สามารถมาช่วยขนย้ายของในวันนี้ได้เหมือนกับแวววารี เหมยลี่ และอินทิราที่ต่างติดธุระอย่างพร้อมเพรียงกัน

ทำอย่างไรได้ การหาแฟนสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนเดินหาร้านขายลูกชิ้น ผู้ชายในบริษัทก็ล้วนมีเจ้าของกันหมดตามธรรมดาของโลกซึ่งมีจำนวนประชากรหญิงมากกว่า และถึงแม้ว่าผู้ชายเหล่านั้นจะโสดจริงๆ แล้วใครกันล่ะที่เธอจะชอบมากพอที่จะเป็นแฟนในอนาคตได้

รองประธานพิชญ์

คำตอบคือรองฯ พิชญ์คนเดียวเท่านั้น

โอ๊ย! จะบ้าตาย ถ้าสเป็กจะสูงเบอร์นั้น เธอก็เตรียมหาคานเหมาะๆ ไว้เกาะดีกว่า

เพียงแค่คิด มโนภาพในหัวก็ปรากฏเป็นร่างสูงชนิดที่เธอต้องแหงนมองคอตั้งบ่า ไหล่กว้างผึ่งผาย ลำคอยาวได้รูป สีหน้าเรียบเฉยติดเคร่งขรึมและดวงตาคมกริบ

…ทำภาพเขาถึงได้ชัดเจนมากขนาดนี้นะ

ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเอามาก เพราะไม่ว่าเห็นอะไรก็กลายเป็นหน้าเขาไปเสียหมด กระทั่งวินาทีนี้…

“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ”

อยู่ๆ คนในความคิดก็พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ พัฒน์นรีกะพริบตาปริบๆ เมื่อสำนึกได้ว่าภาพลวงตาที่เธอเข้าใจว่าเป็นรองประธานพิชญ์…คือรองประธานพิชญ์ จริงๆ!

อุ – แม่ – เจ้า

ของในมือเธอร่วงกราวลงกับพื้น พัฒน์นรีสบสายตาเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มพอดิบพอดี ในแววตาเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความฉงนกับปฏิกิริยาอันแปลกประหลาดของเธอ

พัฒน์นรีมั่นใจว่าเขาจำเธอไม่ได้ ซึ่งเธอภาวนาให้เขาจำไม่ได้