ทดลองอ่าน เสน่ห์ร้าย ตอนที่ 2

พิชญ์พูดอีกไม่กี่ประโยค ทุกคนจึงกล่าวคำสวัสดีเป็นการปิดบทสนทนา แต่ร่างสูงกลับยังไม่ยอมออกไป ขณะที่พัฒน์นรีกลั้นหายใจจนแทบจะหมดลมอยู่แล้วด้วยความเกร็ง

“คุณ”

เสียงเข้มดังขึ้น พัฒน์นรีเพียงแค่เหลือบตามอง เพราะไม่แน่ใจว่าพิชญ์กำลังพูดอยู่กับใคร

“คุณนั่นแหละ”

พอสิ้นสุดประโยคนั้นวัวสันหลังหวะก็เงยหน้าขึ้นทันที ราวกับว่าพิชญ์ใช้สายตาและน้ำเสียงสะกิดให้เธอรู้ตัวว่าคนที่เขาต้องการจะพูดด้วยคือเธอ

“คะ?”

พิชญ์เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าพนักงานสาวที่ดูประหม่าเอามากๆ นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะเป็นปฏิกิริยาที่เขาออกจะชาชิน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงได้ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นยักษ์เป็นมาร

“นี่ของคุณหรือเปล่า”

ชายหนุ่มหยิบของบางอย่างในกระเป๋าเสื้อสูทยื่นให้เธอ พัฒน์นรีมองของในมือพิชญ์ด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด เพราะมันคือลิปสติกราคาสองพันกว่าบาทที่เธอเพิ่งตัดใจซื้อไปเมื่อต้นเดือน มันคงร่วงหล่นพร้อมกับข้าวของสารพัดของเธอที่หน้าลิฟต์เมื่อวันที่เจอเขา

เธอไม่ตกใจที่ลิปสติกของเธอไปอยู่กับเขา แต่ตกใจที่พิชญ์เก็บมาคืนเธอ แสดงว่าเขาจำเธอได้ตั้งแต่แรก

…อย่างนั้นหรือ

เธอช็อกจนพูดไม่ออก

“ใช่หรือเปล่า” เขาถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบ มัวแต่อึ้ง

“ชะ…ชะ…ใช่ค่ะท่านรองฯ”

“ผมเก็บได้ตั้งแต่วันนั้น แต่ลืมไว้ที่รถหลายวันเลยไม่ได้คืนสักที เอาคืนไปสิ”

พัฒน์นรีกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนยื่นมืออันสั่นเทาไปรับของจากเขา “ขอบคุณค่ะ”

“ถ้าจะให้ดี เจอผมข้างนอกช่วยทักทายบ้างก็ได้นะ ทำเป็นไม่รู้จักกันน่ะ มันเสียมารยาท”

พัฒน์นรีเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆ แบบนี้ หญิงสาวรับรู้ได้ว่าหน้าเธอชาดิกไปทั้งแถบ และไม่แน่ใจด้วยว่าจะแสดงสีหน้าออกไปอย่างไรดี

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่าท่านจะจำได้” เธอก้มศีรษะอย่างขอลุแก่โทษ เพราะหากว่าเขาจำเธอได้ การทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกันที่เธอทำวันนั้นก็เสียมารยาทจริงๆ

“คุณทำงานที่นี่มาสองปีแล้ว ในขณะที่ผมก็เดินผ่านห้องนี้ทุกวัน ถ้าจำไม่ได้สิ…ถึงจะเรียกว่าแปลก ผมดูเหมือนคนความจำเลอะเลือนขนาดนั้นเลยหรือไง”

“เปล่านะคะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

“แล้วถึงผมจะจำคุณไม่ได้ แต่คุณต้องจำผมได้แน่อยู่แล้วใช่มั้ย”

“ขอโทษค่ะ” เธอยกมือไหว้แล้วบอกขอโทษเสียงอ่อย “คือว่า…”

พิชญ์รีบโบกมือปัดไม่ให้เธอพูดต่อ พัฒน์นรีแทบจะกัดลิ้นตัวเองตายไปตรงนั้นเพราะรู้แน่แก่ใจว่าเธอได้กลายเป็นคนไร้มารยาทในสายตาผู้ชายที่เธอชื่นชอบไปเป็นที่เรียบร้อย

“คุณจิรวัฒน์ ฝากเรื่องที่บอกด้วยนะ” พิชญ์เลิกสนใจพนักงานไร้มารยาทแล้วหันไปคุยกับจิรวัฒน์ พูดกันอีกสองสามประโยคเขาก็รีบเดินออกไปพร้อมลูกน้องผู้ติดตาม

พัฒน์นรีพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ เธอเผลอกลั้นลมหายใจโดยไม่รู้ตัวจนเกือบจะหมดลมหากว่าพิชญ์ไม่เดินออกไปจากตรงนั้นเสียก่อน ขณะที่ทุกสายตาในแผนกมองมาด้วยความสงสัยใคร่รู้

ใครจะสน ตอนนี้เธอช้ำใจจะตายอยู่แล้ว ป่านนี้พิชญ์จะมองเธอเป็นคนยังไง

(ตอนต่อไปพบกันวันที่ 21 มีนาคม)