ทดลองอ่าน เสน่ห์ร้าย ตอนที่ 3

บทที่ 3

เลขาฯ คนใหม่

เหตุการณ์สั้นๆ ไม่กี่นาทีเมื่อวานสั่นประสาทเธอได้อย่างรุนแรง ทั้งที่คิดว่าตัวเองไม่เคยอยู่ในสายตาของพิชญ์เลย แต่กลับกลายเป็นว่าที่จริงแล้วเขารู้จักเธอมาตลอด แม้จะไม่รู้ว่ารู้จักมากแค่ไหนก็ตาม

นั่นเป็นเรื่องที่เธอควรยินดี แต่การสนทนาครั้งแรกระหว่างเธอกับเขาก็เลวร้ายเกินกว่าที่เธอจะมีแก่ใจจะยินดีได้ แค่คิดถึงก็อยากร้องไห้แล้ว

“ท่านรองฯ นี่น่ารักนะ ทั้งที่ดูเหมือนไม่สนใจใคร แต่กลับใส่ใจที่จะเก็บลิปสติกให้แกด้วย” เหมยลี่ดึงพัฒน์นรีให้ออกจากภวังค์ความคิด แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ยอมหลุดออกมาง่ายๆ

“เป็นอะไร นั่งหน้าเศร้าเหงาหงอยเป็นสาววัยแรกรุ่นเพิ่งมีรักแรก” นลินรัตน์เห็นอาการของเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องก็เข้ามาสะกิดต่อมความเจ็บอีกแรง

“พี่นิดอย่ารู้เลย”

“หืม! แรงนะยะ”

“ขอโทษนะเจ๊ ตอนนี้ฉันกำลังอกหัก อยากอยู่เงียบๆ คนเดียวสักพัก” พัฒน์นรีพูดแล้วก็ซบหน้าลงกับฝ่ามือ

“แล้วใครกันนะที่เคยบอกว่ารักด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่หวังครอบครอง” เหมยลี่ยื่นหน้าเข้ามา “ถ้าไม่หวังจะผิดหวังขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ”

พัฒน์นรีเงยหน้าขึ้นมามองคนพูดอย่างเซ็งๆ “แหม! ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา จิตใจของฉันมันอ่อนไหว ตอนมองเขาไกลๆ ก็คิดว่าหลุมรักน่ะตื้นแค่เข่า ที่ไหนได้ พอเดินเข้าไปใกล้…ดันลึกมิดหัวเลย”

“โอ๊ย! น้ำเน่า”

เหมยลี่กับนลินรัตน์ประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียงราวกับนัดกันมาก่อนล่วงหน้า ยังดีที่แวววารีกับอินทิรายังมาไม่ถึงที่ทำงาน ไม่เช่นนั้นเธอต้องถูกสายตาสี่สาวรวมพลังกันสาปแน่ๆ

พอเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของเพื่อนร่วมงานแล้ว พัฒน์นรีก็หลุดหัวเราะออกมา

“ช่างเถอะ ทำงานดีกว่า…” พัฒน์นรีขยับตัวนั่งตรงคล้ายอยากจะจบบทสนทนา แต่ไม่ทันได้วางมือลงบนแป้นพิมพ์ นลินรัตน์ก็พุ่งตัวเข้ามาจ้องหน้า

“นี่! ลิปสติกแท่งนั้นน่ะ แกคงเอาไปบูชาบนหิ้งแล้วสินะ”

“บ้า ใครจะไปทำอะไรแบบนั้นกันเล่า” พัฒน์นรีกลอกตาให้สายตาจับผิดของอีกฝ่ายก่อนจะยอมบอกความจริง “แค่เก็บไว้ใต้หมอน เอาไว้ดมทุกคืนก่อนนอนอ่ะ”

“หืม เอาไว้ดมเนี่ยนะ” นลินรัตน์ทำหน้าเหลือเชื่อ

“ใช่! แปลกหรือไง”

“มาก โรคจิต” คราวนี้เหมยลี่เป็นคนตอบ

บทสนทนาคงยังยืดเยื้อต่อไปอีกหากหัวหน้าจิรวัฒน์ไม่ทำให้วงแตกด้วยการขยับลุกจากเก้าอี้พร้อมประกาศด้วยน้ำเสียงเข้มงวด

“ถึงเวลาประชุมแล้ว อย่ามัวจับกลุ่มนินทาคนอื่นอยู่เลย มันไร้สาระ”

พูดจบก็เดินจ้ำอ้าวออกจากห้องไปทันที พัฒน์นรีกับคนอื่นๆ มองตามจนร่างนั้นหายลับไปทางมุมตึก จิรวัฒน์เป็นหนุ่มวัยสามสิบปลายๆ ที่ยังโสดสนิท เขาทุ่มเททำงานจนไม่มีความสนใจให้เรื่องอื่นเลย ใครๆ ต่างก็ทราบดีว่าชายหนุ่มวาดหวังไว้ว่าสักวันจะได้เลื่อนขั้นเป็นผู้อำนวยการฝ่าย

ซึ่งนั่นก็มีความเป็นไปได้สูงทีเดียว อายุเท่านี้นับว่าอนาคตยังอีกยาวไกล

แต่นั่นแหละ ความมุ่งมั่นอันมากล้นของหัวหน้าแผนกย่อมนำมาซึ่งความอึดอัดของลูกน้อง หลายคนจึงแอบหมั่นไส้ตามนิสัยมนุษย์ผู้รักอิสระย่อมไม่ชอบการถูกบังคับให้ทำนั่นทำนี่ เว้นก็แต่อินทิราที่ยิ่งจิรวัฒน์เข้มงวดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาเท่มากขึ้นในสายตาเธอ

พัฒน์นรีเข้าใจในข้อนี้ดี เพราะเธอก็มีอาการแบบเดียวกันเมื่อเห็นท่าทีเคร่งขรึมของพิชญ์

ไม่เอาแล้ว

พัฒน์นรีสะบัดศีรษะไล่ความคิดออกจากหัว เธอควรเลิกคิดถึงเขาสักที