ทดลองอ่าน เสน่ห์ร้าย ตอนที่ 4

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากขอบคุณเบาๆ หญิงสาวพยักหน้าแล้วขอตัวออกจากห้องไปทันที แต่ทว่าขณะที่กำลังก้าวเท้า เธอก็หมุนตัวกลับมาบอกกับเจ้านายด้วยรอยยิ้มดังเดิม

“ฉันจะพยายามทำตัวให้ชินกับรูปลักษณ์อันน่าจับจ้องของท่านค่ะ”

หลังจากพยายามสะกดจิตตัวเองให้สนใจแค่เรื่องงาน พัฒน์นรีก็สามารถเรียนรู้สิ่งที่เลขาฯ ของรองประธานมารีรินทร์กรุ๊ปต้องทำได้มากขึ้นจากเอกสารที่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบของวริษฐ์

ถึงแม้ว่าพัฒน์นรีจะมีจิตใจอ่อนไหวง่ายยามเมื่อได้เห็นหน้าพิชญ์ แต่ข้อดีหนึ่งข้อของเธอคือเมื่อถึงเวลาต้องทำงาน เธอจะวางเป้าหมายไว้ที่ปลายทางแล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินไปให้ถึงโดยไม่ว่อกแว่กเด็ดขาด เป็นเหตุให้เวลาเดินมาถึงเที่ยงตรงโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยจนกระทั่งแม็คเดินผ่านมาพอดี

“คุณเลขาฯ ครับ”

พัฒน์นรีเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร พร้อมกับส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมหมู่ลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ของเธอ

“ว่าไงคะ”

“ผมคิดอยู่แล้วว่าคุณต้องวุ่นจนลืมว่าตอนนี้เที่ยงแล้ว”

“อ้อ! ใช่แล้วค่ะ” เธอบอกขณะที่ยกนาฬิกาขึ้นดู “แต่ว่าฉันมีอาหารกลางวันแล้ว เลยคิดว่าจะอ่านรายงานอีกสักพักแล้วค่อยทานข้าวน่ะค่ะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ” แม็คบอกยิ้มๆ แล้วทำเสียงให้เบาลง “โดยปกติวริษฐ์จะเดินเข้าไปสอบถามท่านรองฯ ว่ามื้อกลางวันท่านจะรับประทานอะไรน่ะครับ”

สีหน้าระบายยิ้มของพัฒน์นรีเปลี่ยนเป็นตกใจ เธอลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วมองผ่านม่านบังสายตาที่ถูกแง้มไว้เข้าไปในห้องทำงานของพิชญ์ เห็นว่ารองประธานหนุ่มยังนั่งอ่านเอกสารในแฟ้มรายงาน

“ตายแล้ว ฉันลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยน่ะค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มาเตือน”

“รีบเข้าไปเถอะครับ”

พัฒน์นรีปรี่ไปเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้าไปด้วยท่าทีอันรีบร้อน

“ท่านรองฯ คะ ฉันขอโทษที่ไม่ได้สอบถามเรื่องมื้อกลางวันของท่าน”

พิชญ์ไม่ได้สนใจน้ำเสียงร้อนรนนั้น เขายังใช้สมาธิอ่านข้อความจนจบย่อหน้าก่อนถึงค่อยเงยหน้ามองเลขาฯ สาว

“ไม่เป็นไร ผมขอกาแฟแก้วนึงก็พอ”

พัฒน์นรีนิ่วหน้าเมื่อได้ยินคำสั่งของพิชญ์ เขาบอกแค่นั้นก็ก้มลงอ่านเอกสารต่อพร้อมกับใช้ปากกาวงข้อความในกระดาษโดยไม่สนใจเธออีก

คนเป็นลูกจ้างทำอะไรไม่ได้นอกจากรับคำง่ายๆ แล้วเดินออกจากห้องมาด้วยความไม่เข้าใจ

วันๆ กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้างเนี่ย