ทดลองอ่าน เสน่ห์ร้าย ตอนที่ 4

สิบห้านาทีหลังจากนั้น พัฒน์นรีก็กลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับกาแฟดำและอาหารที่แบ่งจากมื้อกลางวันของเธอ

“อาหารกลางวันมาแล้วค่ะ”

พัฒน์นรีวางถาดอาหารลงตรงหน้าเจ้านายหนุ่ม น่าแปลกที่ความประหม่าอันมากล้นก่อนหน้าที่เธอจะกลายเป็นเลขาฯ ของเขาลดลงไปโดยไม่ทราบสาเหตุ อย่างน้อยมันก็ลดลงมากจนเธอกล้าวางอาหารลงตรงหน้าเขาทั้งที่เขาไม่ได้สั่ง

“อะไร”

พิชญ์ได้กลิ่นอาหารจึงเงยหน้าขึ้นมา ปรากฏว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้มีเพียงแค่กาแฟดำอย่างที่สั่ง แต่เป็นสำรับอาหารที่มีข้าวและผัดผักหน้าตาดีกับต้มจืดหมึกยัดไส้ร้อนๆ จนควันลอยฉุย

“อาหารกลางวันค่ะ”

“แต่ผมไม่ได้สั่ง”

“ขอโทษนะคะ แต่ว่าเมื่อเช้าท่านก็ดื่มกาแฟดำแก้วเดียว กลางวันจะทานแค่นี้อีก แบบนี้อาจจะทำให้สารเคมีในสมองทำงานเสียสมดุลนะคะ”

พิชญ์ละมือจากเอกสารตรงหน้าแล้วเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ มองหน้าเลขาฯ คนใหม่คล้ายประเมินโดยไม่รู้ว่าสายตาแบบนั้นทำให้อีกฝ่ายร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ก้ำกึ่งระหว่างหวั่นไหวกับหวั่นเกรง

ตายแน่เลยว่ะ เราไปแส่เรื่องของเขาเกินไปหรือเปล่าวะนี่

แต่หลังจากลุ้นอยู่หลายอึดใจว่าจะถูกตะเพิดออกจากการเป็นเลขาฯ ตั้งแต่วันแรกหรือไม่ พิชญ์กลับไม่พูดอะไรนอกจากเลื่อนถาดอาหารเข้ามาใกล้ แล้วตักกินเงียบๆ

พัฒน์นรีผ่อนลมหายใจลง ใบหน้ากระจ่างใสมีรอยยิ้มบางๆ หญิงสาวคว้าขวดน้ำมาเปิดแล้วเทใส่แก้วให้เขา

พิชญ์มองอย่างจับสังเกต “ท่าทางคุณคล่องแคล่วไม่เหมือนเลขาฯ ที่ทำงานแค่วันแรก”

“ขอบคุณนะคะ” พัฒน์นรียิ้มกว้างขึ้นอีก ยอมรับตามตรงว่าโดยปกติเธอไม่ค่อยหลงระเริงกับคำชมสักเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้เธอห้ามตัวเองไม่ให้ปลื้มจนยิ้มกว้างขนาดนี้ไม่ได้จริงๆ “ฉันจำมาน่ะค่ะ”

“จำมา? จากไหน” พิชญ์ถามอย่างไม่ใคร่รู้จริงจัง แต่คำตอบของเธอทำให้เขาต้องหยุดฟังอย่างตั้งใจ

“What’s Wrong with Secretary Kim”

“…อะไร” พิชญ์ครุ่นคิดถึงสิ่งที่หญิงสาวตรงหน้ากล่าวถึง “หรือว่าชื่อหนังสือ”

“เปล่าค่ะ ซีรี่ส์เกาหลี”

คำตอบของพัฒน์นรีทำให้พิชญ์อึ้งไป และสีหน้าของเขาก็ทำให้เลขาฯ มือใหม่อยากย้อนเวลากลับไปอุดปากตัวเองนัก จำเป็นต้องพูดทุกเรื่องไหม แทนที่จะบอกว่าตนใส่ใจเนื้องาน อ่านตำราเลขานุการมืออาชีพหรืออ่านทริกจากแหล่งข้อมูลต่างๆ กลับตอบว่าดูซีรี่ส์มาเนี่ยนะ

“เอ่อ…คือว่า…”

“ช่างเถอะ ปกติผมไม่ค่อยเสพความบันเทิงประเภทนี้สักเท่าไหร่ แต่แน่ใจว่าพวกละครหลังข่าวมีความจริงอยู่ไม่ถึงครึ่ง ถ้าหากว่าคุณจะจำมาใช้ ผมก็ต้องขอเตือนว่าละครกับชีวิตจริง…มันต่างกัน”

ไม่อยากเชื่อว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขาจะแปรผกผันกับคำพูด แต่ละคำนี่บาดลึกคมคายไม่เหมือนสีหน้าที่ดูนุ่มนวลน่าจูบเลย

จำเป็นต้องจริงจังไปเสียทุกเรื่องมั้ยคะพ่อคู้ณ!