ทดลองอ่าน เสน่ห์ร้าย ตอนที่ 5

ความโกลาหลย่อมๆ เกิดขึ้นในห้องอาหารวีไอพี จริงๆ แล้วมันเกือบกลายเป็นการวิวาทครั้งใหญ่ ถ้าหากว่าพัฒน์นรีไม่ควักเงินจากกระเป๋าของพิชญ์ให้สองสาวดาวยั่วนั่นไปจนหมด ยิ่งไปกว่านั้นกว่าเธอจะพาตัวเจ้านายหนุ่มออกมาจากตรงนั้นได้ก็เล่นเอาเหนื่อยหอบ ไม่ใช่แค่ร่างที่หนักเหมือนยักษ์ แต่ข้าวของของเขาที่กระจัดกระจายไปทั่ว เธอก็รีบหอบมาถือไว้ด้วยความรวดเร็ว

เรียกว่าเธอไม่เคยเหน็ดเหนื่อยกับอะไรแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ

“ทำไมคุณถึงได้มีสภาพแบบนี้ล่ะคะ”

พัตน์นรีถามคนที่นอนหลับตาพิงเบาะรถแท็กซี่อย่างหมดแรง ขณะเดียวกันเธอก็ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เขาโดยที่พยายามไม่มองแผงหน้าอกเปลือยให้ใจสั่น เพราะแค่ปลายนิ้วเรียวสัมผัสลงบนผิวเนื้อของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจก็ทำให้เธอแทบจะเก็บอาการไม่อยู่

คุณพระคุณเจ้า ทำไมกลิ่นผู้ชายผสมแอลกอฮอล์ถึงได้เย้ายวนขนาดนี้นะ

พัฒน์นรีแทบจะอาราธนาศีลให้ธรรมะอยู่กับตัวจะได้ไม่ใจแตกไปเสียก่อน ทว่าเอาเข้าจริงกลับไม่ใช่เพราะธรรมะที่ทำให้เธอหยุดคิดฟุ้งซ่าน แต่เป็นคำตอบของเขาต่างหาก

“ผมถูกวางยา”

“อะไรนะคะ” ความหวั่นไหวหายไปกลายเป็นความตกใจเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว เธอพินิจใบหน้าหล่อเหลานั่นอีกครั้ง เหงื่อที่ชื้นตรงไรผมและใบหน้าซีดเซียวยืนยันในสิ่งที่เขาบอก

แต่พิชญ์ไม่น่าจะพลาดท่าให้กับเรื่องแบบนี้ได้ ที่สำคัญปกติเขามีบอดี้การ์ด

“เกิดขึ้นได้ยังไงคะ”

หลายอึดใจตั้งแต่เธอโยนคำถามไป ทว่าอีกฝ่ายยังคงเงียบงัน อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยายังรุนแรงอยู่จึงทำให้เขาไม่มีสติที่จะตอบคำถาม ชายหนุ่มขยับริมฝีปากพูดบางอย่างที่เธอได้ยินชัดเจนเต็มสองหู

“ขอบคุณคุณมากนะ ขอบคุณที่มา” พิชญ์พูดแค่นั้นก็ทิ้งศีรษะลงบนบ่าของเธอ

พัฒน์นรีเกร็งจนปวดร้าวไปหมด ยิ่งยามเมื่อลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอก็ชวนให้สติกระเจิง สาบานได้ว่าตั้งแต่แตกเนื้อสาวมาเธอไม่เคยใกล้ชายใดมากเท่านี้มาก่อนเลย ซ้ำยังเป็นชายที่เธอวางไว้บนหิ้งมาตลอดสองปี

มันไม่เหมือนเรื่องจริงเลย มันคล้ายกับความฝันมากกว่า ถ้าบอกว่าเธอฝันไป เธอก็เชื่อหมดใจเลย

แต่เดี๋ยวนะ! นี่ไม่ใช่เวลามาหื่น ฉันควรตกใจมากกว่าไม่ใช่หรือที่มีคนมาทำร้ายเขา

พัฒน์นรีปลุกพิชญ์ให้ได้สติ เขาลืมตาขึ้นอย่างยากเย็นแต่ก็รับรู้ว่าตอนนี้แท็กซี่พากลับมาถึงที่พักแล้ว ชายหนุ่มพยายามหยัดกายให้ยืนบนพื้นโลกที่เสมือนเอนเอียงตลอดเวลาได้โดยอาศัยร่างเล็กที่สูงเพียงแค่ไหล่เป็นหลักยึด พัฒน์นรีพยายามดันตัวเขาให้เดินไปข้างหน้าขณะที่แขนอีกข้างก็กอดสูทของเขาเอาไว้แน่น

เพนต์เฮ้าส์ของพิชญ์อยู่ชั้นบนสุด มีลิฟต์ส่วนตัวที่เชื่อมจากที่จอดรถของเขา แต่พัฒน์นรีไม่สามารถพยุงร่างที่หนักขนาดนี้อ้อมไปยังลานจอดรถได้ เธอจึงต้องพาเขาขึ้นลิฟต์ส่วนกลาง แม้ว่าจุดที่ตั้งของลิฟต์จะห่างจากห้องเขามากโข

และแม้จะยากลำบากเหมือนแบกเสาปูนขึ้นภูเขาสูงชัน แต่สุดท้ายเธอก็สามารถพิชิตภารกิจสำเร็จจนได้

“ท่านรองฯ ล้างหน้าหน่อยมั้ยคะ” พัฒน์นรียืนมองคนที่นั่งกุมขมับอยู่บนโซฟาหรูหรา

ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นได้ครู่เดียวก็ทิ้งตัวแบ็บกับพนักพิง ปากก็สั่งพึมพำ “ช่วยเอาผ้าชุบน้ำให้ที”

คำสั่งของเขาทำให้เลขาฯ สาวเผลอย่นจมูกใส่

สั่งเก่ง!