LOVE
ทดลองอ่าน เสน่ห์ร้าย ตอนที่ 5
แม้จะค่อนขอดอยู่ในใจ แต่ขาของเธอก็เดินไปหยิบของที่เขาสั่งโดยไม่อิดออด ไม่นานผ้าขนหนูสีขาวสะอาดกับอ่างบรรจุน้ำอุ่นก็วางลงตรงหน้าเขา
“ได้แล้วค่ะ”
พิชญ์ย่นคิ้ว รู้สึกทรมานในร่างกาย ตอนนี้แขนขาเขาเหมือนหนักขึ้นเป็นสิบเท่า ขยับแทบไม่ได้เลย พัฒน์นรีเห็นแบบนั้นจึงนั่งคุกเขากับพื้นแล้วจัดการหยิบผ้ามาชุบน้ำอุ่น บิดจนหมาดก่อนจะวางซับไปที่แก้มสาก
“เช็ดหน้าเช็ดตาแล้วท่านรองฯ นอนพักก่อนนะคะ ตอนนี้ยาคงออกฤทธิ์มาก ดูจากอาการของคุณแล้วคงจะเป็นยานอนหลับ”
พิชญ์พยักหน้าช้าๆ เขาลืมตาขึ้นมองก็เห็นแววตาของเลขาฯ สาวที่มองมาด้วยความห่วงใยอย่างจริงใจไร้สิ่งเคลือบแฝง ความรู้สึกอุ่นใจจึงเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“คุณอยู่กับผมก่อนได้มั้ย”
คำขอร้องง่ายๆ ของเขาทำให้พัฒน์นรีนิ่งไป ถึงเธอจะชอบเขามาก แต่ถ้าจะให้มาอยู่ด้วยทั้งคืนในห้องสองต่อสองแบบนี้มันก็…
“ท่านรองฯ ไม่กลัวหรือคะว่า…”
“อยู่ก่อนนะ”
แม้ว่าน้ำเสียงออดอ้อนและแววตาของเขาจะทำให้ใจอ่อนยวบยาบเพียงใด แต่ความเป็นกุลสตรีที่ยึดมั่นมายี่สิบกว่าปีก็มากพอ ซ้ำเมื่อกลางวันเขาเพิ่งกล่าวหาว่าเธอคิดจะเคลมเขา เรื่องอะไรจะไปยอม…
“ได้สิคะ คุณนอนเถอะ ไม่ต้องกลัวอะไรนะคะ”
เธอกลายเป็นคุณแม่ทูนหัวผู้พิทักษ์เด็กชายพิชญ์ไปเลย ชายหนุ่มหลับตาลง พัฒน์นรีมองใบหน้าหล่อเหลาที่หลับตาพริ้มอย่างไม่อาจละสายตาได้
ตามท้องเรื่องเธอควรถอดเสื้อเชิ้ตเขาออกแล้วเปลี่ยนชุดนอนสบายๆ ให้ แต่เนื่องจากกลัวว่าเลือดกำเดาจะทะลักออกมาเสียก่อนหากต้องเห็นแผงหน้าอกของเขาอย่างเต็มตา ฉะนั้นปล่อยให้เขาหลับไปในสภาพนี้แหละดีแล้ว
“ไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะครับเจ้านาย”
การผสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียงนั้นทำให้พัฒน์นรีสะดุ้งตื่น ดวงตากลมโตปะทะกับแสงยามเช้าจนต้องหรี่ตาลงอีกครั้ง
เมื่อคืนเธอนั่งเฝ้าเขาจนเผลอหลับไปบนเก้าอี้นวม แต่ไหงมาตื่นบนเตียงกว้างที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย เธอค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง กวาดตามองไปรอบๆ ห้องก็เดาได้ว่านี่คงเป็นห้องนอนของพิชญ์ แม้ว่าจะไม่มีรูปที่ฝาผนังแต่บรรยากาศรอบๆ ก็บ่งบอกถึงความเป็นเขาได้ชัดเจนมากพอ
ฉันมานอนในห้องนี้ได้ยังไง
คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก พัฒน์นรีจึงพาร่างสะโหลสะเหลเดินออกมานอกห้อง สิ่งที่เห็นคือแม็คกับอลันคุกเข่าอยู่กับพื้น ขณะที่พิชญ์สวมชุดไปรเวตยืนจิบกาแฟด้วยท่าทางแสนเย็นชา ไม่ใช่แค่โกรธลูกน้องทั้งสองคน แต่ปั้นหน้าไม่ถูกเพราะอับอายที่ตกอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้แบบนั้นต่อหน้าลูกน้องรวมถึงเลขาฯ คนใหม่อย่างพัฒน์นรี ต่อไปนี้จะเรียกความนับถืออะไรกลับมาได้อีก
“ฉันไล่พวกนายออก”
“เจ้านาย พวกเราผิดไปแล้ว เจ้านายอย่าทำแบบนั้นเลยครับ” แม็คหน้าซีดเผือดไปอีก ขณะที่อลันก้มหน้างุดอย่างขวัญเสีย
พัฒน์นรีรู้สึกเหมือนตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางหมู่มาเฟียที่กำลังจะสำเร็จโทษกันอย่างไรอย่างนั้น เธออยากจะหายตัวไป แต่ทุกคนกลับรับรู้ถึงการมีตัวตนของเธอเสียก่อน
“คุณพัฒน์นรีตื่นแล้วเหรอ” พิชญ์วางแก้วกาแฟลงแล้วหันมามองคนที่เพิ่งตื่น
พัฒน์นรีกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ยกมือลูบผมเผ้าของตัวเองเพื่อหวังให้สภาพดีขึ้น แต่ก็คิดว่าคงไม่ หน้าตาเธอตอนปกติก็ย่ำแย่มากพอแล้ว ในสภาพเพิ่งตื่นนอนไม่ต้องพูดถึงเลย ต้องตื่นมาท่ามกลางผู้ชายหล่อจัดอย่างพิชญ์และลูกน้องของเขาที่ดูดีเกินมาตรฐานชายทั่วไปอย่างแม็คกับอลันทำให้เธอรู้สึกผิดกับตัวเองที่ตื่นมาตอนนี้
“ฉันขอโทษนะคะ เผลอหลับไปตอนไหนไม่ทราบ”
“คุณไม่ต้องขอโทษผมหรอก ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่รบกวนคุณ ผมจะจ่ายค่าล่วงเวลาให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“รับไว้เถอะ ต่อไปนี้ผมคงต้องรบกวนคุณเวลาไปพบลูกค้าข้างนอก” ประโยคหลังนั้นพิชญ์กดเสียงลงแล้วหันไปมองคนที่คุกเข่าอยู่กับพื้น หมายจะให้สองคนนั้นได้รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอยู่ “ส่วนไอ้คนที่มันยอมให้ผู้หญิงหลอกแล้วทิ้งงานไปกลางคัน ลดขั้นไปเป็นคนเฝ้ารถก็พอ”
คนฟังกลืนน้ำลายดังเอื๊อกอย่างพร้อมเพรียง แม็คกับอลันหันมามองหน้าพัฒน์นรี หญิงสาวต้องตกใจเพราะภายใต้ความเครียดของเพื่อนร่วมงานทั้งสอง เธอแอบเห็นรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าซึ่งขัดแย้งกับการแสดงออกเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
ตายล่ะ! นอกจากจะต้องระงับสติยามเมื่ออยู่ใกล้เจ้านายอย่างพิชญ์ เธอต้องคอยระวังความเจ้าเล่ห์ของสองคนนี้ด้วย ที่ถูกดุอยู่ตอนนี้คงไม่ได้สลดเลยสินะ
“แต่ท่านรองฯ บอกกับฉันว่า…ฉันไม่จำเป็นต้องตามท่านไปทุกที่นี่คะ”
“ผมสั่งอะไรก็ตามนั้นแหละ” พิชญ์ออกอาการหงุดหงิด ไม่ชินที่มีคนเถียง และไม่สะดวกอธิบายเหตุผลในการกระทำของตัวเองด้วย
พัฒน์นรีฟังคำพูดอันแสนเอาแต่ใจนั้นก็รู้สึกจี๊ดในใจเช่นกัน แต่เพราะคำว่า ‘เจ้านาย’ ทำให้เธอต้องกลืนถ้อยคำมากมายลงกระเพาะไป เมื่อวานเธอเพิ่งเถียงเขาชุดใหญ่ ที่เขาไม่ไล่เธอออกตอนนั้นก็เพราะยังไม่ถึงที่สุด เธอไม่ควรทิ้งอนาคตตัวเองด้วยการทำให้ฟางเส้นสุดท้ายขาดลง
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” เธอบอก แต่ทั้งที่ห้ามตัวเองแล้วก็ยังมิวาย… “ฉันจะไปอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าวให้อิ่ม แล้วอ่านกฎหมายแรงงานให้ละเอียดสักหน่อย”
พัฒน์นรียกมือไหว้ทั้งเจ้านายทั้งเพื่อนร่วมงานก่อนหันหลังออกจากห้องไปทันทีโดยไม่สนใจคนข้างหลัง ไม่สนใจแม้จะอยากรู้มากๆ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
คนมันโกรธเว้ย!
ติดตามฉบับเต็มที่…เสน่ห์ร้าย
Comments
