ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 3

เดิมทีหลินฟางโจวคิดว่าการไปจับเสือตัวนั้นจะต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง ไหนเลยจะรู้ว่ายามรุ่งสางของวันที่สองนางก็ถูกเสียงเคาะประตูปังๆๆ ปลุกให้ตื่นแล้ว

“ต้าหลาง! จับได้แล้ว! เสือตัวนั้นถูกจับแล้วจริงๆ!”

หลินฟางโจวรีบสวมเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกไป “จริงหรือ!”

“จริงสิ! เมื่อคืนเสือมากินเนื้อ คนในกรงต่างนอนหลับไม่รู้สึกตัว เช้าวันนี้ตื่นขึ้นมาก็เห็นเสือตัวนั้นนอนหลับเหมือนตายอยู่ข้างนอกแล้ว!”

“ใครเป็นคนเจอ”

“พวกคนขายเนื้อแซ่เฉินน่ะ คนขายเนื้อแซ่เฉินเป็นกังวลว่าเสือจะตื่นจึงใช้มีดหั่นเนื้อแทงที่คอมันสองที ข้าเห็นเลือดไหลออกมา คาดว่าเสือตัวนั้นต้องตายแล้วแน่นอน”

“ตายแล้วก็ดี เอาแบบมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีประโยชน์…แล้วพวกเขาล่ะ”

“พวกเขากำลังเดินทางมา แล้วส่งคนฝีเท้าเร็วไม่กี่คนกลับมาส่งข่าวก่อน ต้าหลาง ครั้งนี้ล้วนเป็นไปตามแผนที่เจ้าวางไว้จริงๆ หลังจากนี้ข้าจะไม่ล้อเจ้าเรื่องสิงโตกระดาษอีกแล้ว!”

หลินฟางโจวคิดในใจ เจ้านี่นะ! เรื่องอื่นมีไม่พูด กลับเอาแต่พูดถึงเรื่องนี้อยู่ได้

ขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ทั้งสองก็มองเห็นหวังต้าเตาวิ่งตรงมา เมื่อเห็นหลินฟางโจวเขาก็โบกมือให้พร้อมกับพูด “ต้าหลาง! ใต้เท้าเรียกให้เจ้าไปหา”

“ไปหาทำไม”

“ไปต้อนรับกลุ่มคนล่าเสือที่กลับมาด้วยชัยชนะ เจ้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือไม่”

หลินฟางโจวกอดอก นางส่ายหน้าพร้อมเอ่ย “ไม่ต้อง ข้าไม่มีชุดให้เปลี่ยนแล้ว ไปเถอะ”

หวังต้าเตาผู้นั้นกับชายหนุ่มที่มาส่งข่าวต่างก็กล่าวชมเชยหลินฟางโจวไปตลอดทางจนร่างนางแทบจะโบยบิน

เมื่อถึงที่ว่าการนางก็เห็นพานเหรินเฟิ่งมีใบหน้าดีใจเปี่ยมสุขและเปลี่ยนเป็นชุดขุนนางเรียบร้อยนานแล้ว หลินฟางโจวคิดในใจว่า…เสือตัวนั้นช่างหน้าหนาเสียจริง ยังต้องรบกวนให้ใต้เท้าสวมชุดขุนนางออกมาต้อนรับด้วย

พวกคนขายเนื้อแซ่เฉินที่ต้องแบกเสือมานั้นคงจะเดินทางมาถึงช้าแน่นอน ซึ่งพานเหรินเฟิ่งก็ไม่ได้ดูรีบร้อนออกไปรอด้านนอกแต่อย่างใด ยังคงนั่งรออยู่ในที่ว่าการด้วยท่าทางที่สำรวมอยู่มาก

หลินฟางโจวกินขนมของที่ว่าการไปพลางพูดกับพานเหรินเฟิ่งไปพลาง “ใต้เท้า ยามนี้อากาศร้อน อีกทั้งเสือตัวนั้นก็ตายแล้วด้วย เกรงว่าแบกกลับมาไม่ถึงหนึ่งวันก็จะมีหนอนขึ้นเป็นแน่ พวกเราต้องรีบถลกหนังมันออกให้เร็วสักหน่อย”

“เพียงแค่ถลกหนังเองหรือ” พานเหรินเฟิ่งส่ายหน้าพร้อมกับยิ้ม “ไม่ใช่เพียงแค่หนัง เสือตัวนี้ทั้งตัวล้วนแต่ล้ำค่า เนื้อเสือสามารถกินได้ กระดูกเสือ ไส้เสือ และอื่นๆ ล้วนทำเป็นยาได้ อวัยวะเพศของเสือ…”