ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 5

บทที่ 5

ตอนเช้าหลินฟางโจวไม่ได้ถูกเสียงตะโกนขายหูปิ่งปลุกให้ตื่นเฉกเช่นทุกที แต่เป็นเพราะถูกเขย่าตัวปลุกให้ตื่น

เสี่ยวหยวนเป่าเขย่าไหล่และเรียกนางไปด้วย “พี่ฟางโจว พี่ฟางโจว”

เขากดเสียงให้เบาลงจากปกติมากราวกับกลัวว่าจะไปรบกวนอะไรเข้า

หลินฟางโจวลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย นางมองเขาแวบหนึ่งแล้วหลับตาลงนอนต่อ

“พี่ฟางโจว ตื่นๆ”

“ทำอะไร หนวกหูจะตายแล้ว”

“พี่ฟางโจว”

“ทำไม”

“กลับมาแล้ว”

ทั้งสามคำนี้ทำให้หลินฟางโจวตกใจเสียจนเหงื่อชุ่มหน้าผาก นางลุกขึ้นมานั่งในทันทีพลางกอดผ้าห่มมองไปรอบด้าน “ใคร ใครกลับมาแล้ว เป็นพวกเขาหรือ!”

สีหน้าของเสี่ยวหยวนเป่าดูยากเกินบรรยาย เขายกมือชี้ขึ้นไปเหนือศีรษะ

หลินฟางโจวแหงนหน้าขึ้นมองตาม ก่อนจะเห็นว่าบนคานนั้นมีนกเค้าแมวตัวหนึ่งเกาะอยู่

นางพรูลมหายใจออกมา “กลับมาก็กลับมาสิ นกมอมแมมตัวหนึ่งก็คุ้มค่าให้ตื่นตูมเช่นนี้หรือ” พูดไปนางก็เช็ดหน้าผากไปเนื่องจากหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ

“มันยังเอาของขวัญมาให้ด้วย” เสี่ยวหยวนเป่าพูดพร้อมกับชี้ไปที่หัวเตียง

หลินฟางโจวหันหน้ามองตาม ก่อนจะมองเห็นหนูตัวใหญ่ยักษ์ตัวหนึ่ง นางสะอิดสะเอียนจนหนังศีรษะชาวาบ “ลุงเจ้าสิ!”

นกเค้าแมวตัวนั้นยืนอยู่บนคานพลางส่งเสียงกุ๊กกูๆ ราวกับกำลังโต้ตอบกับนางอยู่

หลินฟางโจวมองไปที่มันอย่างเย็นชา “เจ้าตัวนี้กำลังพูดว่าอะไร”

เสี่ยวหยวนเป่าถอดความให้ทันที “แทนคำขอบคุณเล็กๆ น้อยๆ ยังไม่เทียบเท่ากับคำขอบคุณที่มีให้ ได้โปรดรับมันด้วย”

“ใครให้เจ้าตอบกัน”

เดิมทีหลินฟางโจวก็ขยะแขยงหนูอยู่แล้ว ตอนนี้กลายเป็นขยะแขยงมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก

หลินฟางโจวคีบหางหนูแล้วเปิดหน้าต่างโยนมันออกไป

เสี่ยวหยวนเป่าพูด “ผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม และหมอนต้องเอาไปเปลี่ยนด้วยหรือไม่”

“เจ้าบ่นกับข้าหรือ พรุ่งนี้ข้าจะเอาหนังหนูมาทำเสื้อกั๊กให้เจ้าใส่ทั้งวันเลย”