ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 5

หลินฟางโจวนำเรื่องชีวิตหลังจากนี้มาคิดสะเปะสะปะครู่หนึ่ง ถึงขั้นคิดไปถึง…เสี่ยวหยวนเป่าได้เป็นขุนนางใหญ่เมื่อใด นางก็สามารถกลับคืนสู่ความเป็นหญิงได้แล้ว ทั้งไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะต้องไปปลูกแตงโมที่ดินแดนตะวันตกด้วย ความเป็นไปได้เช่นนี้นางครุ่นคิดไปจนดึกดื่นแต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่มากจนนอนไม่หลับ

ที่ด้านนอกเทพเหลยกงยังคงตอกค้อนพังๆ ของเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยแม้แต่น้อย

หลินฟางโจวยังคงเป็นห่วงเสี่ยวหยวนเป่าอยู่บ้าง หากเขาตกใจจนขวัญกระเจิดกระเจิงไปจริงๆ ชีวิตนางก็ลำบากแล้ว หลินฟางโจวเลิกผ้าห่มแล้วลุกออกจากเตียง นางเดินไปที่ห้องติดกันด้วยฝีเท้าแผ่วเบา เห็นเสี่ยวหยวนเป่านอนอยู่บนเตียง หน้าอกของเขาขยับขึ้นลงเบาๆ ฟ้าแลบพลันสว่างวาบขึ้น นางมองเห็นใบหน้าของเขาซึ่งกำลังนอนหลับอย่างนิ่งสงบ

เหอะ นอนหลับสบายเชียวนะ

นอนหลับเช่นนี้ กลัวฟ้าร้อง?

กลัวลุงเจ้าสิ!

นางสะกดกลั้นความหุนหันที่จะเข้าไปทุบตีเขาให้ตื่นเอาไว้ แล้วหันหลังเดินกลับห้องและนอนหลับไป

ในยามเช้าหลินฟางโจวก็พบว่านกเค้าแมวมุดเข้ามาทางปล่องควันอีกครั้ง มันผ่านความยากลำบากเข้ามาอย่างเงียบเชียบ และเป็นอีกครั้งที่มันนำหนูซึ่งพวกนาง ‘ชอบกิน’ มาให้ด้วย ไม่เพียงแค่นั้น มันยังวางหนูทั้งสองตัวแยกให้บนหัวเตียงของแต่ละคนด้วยความใส่ใจ

เมื่อมองนกเค้าแมวที่ยืนสะบัดฝุ่นอยู่บนคาน หลินฟางโจวก็ซาบซึ้งใจจนอยากจะร้องไห้ทีเดียว

เสี่ยวหยวนเป่าเอ่ยถามหลินฟางโจว “ทำไมมันถึงได้พยายามไม่หยุดหย่อนเช่นนี้”

หลินฟางโจวส่ายหน้าพลางทอดถอนใจ “มันคงถือว่าที่นี่เป็นบ้านแล้วกระมัง” พูดไปนางก็ตีอกตนเองอย่างแรง ก่อนจะเอ่ยลอดไรฟันออกมา “ข้าค่อยทำความดีทีหลังก็แล้วกัน ตอนนี้ขอด่ามารดามันให้ลงนรกสิบแปดขุมก่อนเถอะ!”

เสี่ยวหยวนเป่าอยู่ร่วมกับหลินฟางโจวที่อารมณ์โมโหร้ายขึ้นๆ ลงๆ ได้ตั้งนานแล้ว เขากอดอกยืนห่างออกมาไกลพลางมองนกเค้าแมวสะบัดขน หลังจากมองอยู่สักครู่หนึ่งเขาก็เอ่ยขึ้นมา “ในเมื่อมันถือว่าที่นี่เป็นบ้านแล้ว พวกเราก็ตั้งชื่อให้มันเถอะ”

“แค่สัตว์ตัวหนึ่งก็ต้องตั้งชื่อด้วยหรือ ข้าคือเหล่าต้า เจ้าคือเหล่าเอ้อร์ เช่นนั้นมันก็คือเหล่าซาน นับจากนี้เรียกมันว่า ‘เหล่าซาน’ เถอะ”