ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 7

หลินฟางโจวรู้สึกเศร้าใจ นางเคาะโต๊ะ “คำถามสุดท้าย”

“อะไรหรือ”

“เลือดหมูวางไว้ครู่เดียวก็แข็งตัวเป็นก้อนแล้ว ข้าเคยเห็นมาเองกับตา เจ้าทำอย่างไรให้เลือดในขวดไม่แข็งตัว ทั้งยังสามารถสาดออกมาได้ทุกเมื่อ”

“เฉินเสี่ยวซานเป็นคนให้เลือดหมูกับข้า เขาบอกว่าใส่เกลือลงไปในเลือดหมู ขณะที่ใส่เกลือก็ให้คนไปด้วย รอจนกระทั่งเลือดหมูเย็นก็ไม่มีทางแข็งตัวแล้ว”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ เด็กเดี๋ยวนี้ช่างร้ายกาจกันจริงๆ”

พานเหรินเฟิ่งได้ยินว่าในสำนักศึกษามีเรื่องวิวาทกระทั่งมีคนบาดเจ็บ เขาก็ใส่ใจอย่างมาก ในวันนั้นได้ส่งหมอคนหนึ่งไปเยี่ยมและถามไถ่อาการของอู่จ้าวหลิน วันถัดมาก็ส่งหมออีกคนหนึ่งไปเยี่ยมอีกครั้ง ทำให้ครอบครัวของอู่จ้าวหลินซาบซึ้งใจเสียจนเปรียบเปรยเขาเป็นพระโพธิสัตว์

ถัดมาอีกวันบิดาของอู่จ้าวหลินกับหลินฟางโจวก็มาคุกเข่าลงตรงหน้าพานเหรินเฟิ่งเพื่อไกล่เกลี่ย คนสกุลอู่เรียกร้องให้หลินฟางโจวชดเชยค่าหมอค่ายารวมทั้งสิ้นห้าร้อยตำลึง

พานเหรินเฟิ่งหันมาถามหลินฟางโจว “หลินฟางโจว เจ้ายินยอมที่จะชดเชยค่าหมอค่ายาเป็นเงินห้าร้อยตำลึงให้แก่พวกเขาหรือไม่”

หลินฟางโจวพูดด้วยสีหน้าขมขื่น “ใต้เท้า ข้าน้อยไม่มีเงินมากพอถึงเพียงนั้นจริงๆ”

“อืม” พานเหรินเฟิ่งพยักหน้าแล้วเอ่ยถามคนสกุลอู่ “บุตรชายของเจ้าเจ็บป่วยตรงไหนบ้าง เหตุใดถึงต้องการเงินรักษามากมายเพียงนั้น”

“จนถึงตอนนี้บุตรชายข้าน้อยก็ยังนอนอยู่บนเตียง ลุกไม่ขึ้น เขาเจ็บปวดไปทั้งตัว ค่ายาก่อนหน้าก็ใช้เงินไปหลายตำลึงแล้ว หลังจากนี้ยังไม่รู้ว่าต้องใช้เงินอีกมากเท่าไร ห้าร้อยตำลึงที่ว่ามายังแทบไม่พอเลยด้วยซ้ำ!”

“จริงหรือ” พานเหรินเฟิ่งยิ้มหยัน “ข้าส่งหมอสองคนไปตรวจอาการบุตรชายเจ้าสองวันติด ทั้งคู่ต่างก็ตอบเหมือนกันว่าอู่จ้าวหลินได้รับบาดเจ็บแค่ผิวหนังภายนอกเล็กน้อย ไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงไปถึงอวัยวะภายใน แล้วเหตุใดจึงลุกจากเตียงไม่ขึ้นเล่า” พูดจบเขาก็ตบลงไปบนโต๊ะอย่างแรง ทำให้คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นตกใจตัวสั่นงันงก พานเหรินเฟิ่งพลันมีสีหน้าถมึงทึงและพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “เห็นได้ชัดว่าเจ้าตั้งจำนวนเงินนี้ขึ้นมาเอง ถือโอกาสรีดไถเสียเลย เจ้ายังกล้าพูดเท็จต่อหน้าข้า? คนสารเลวเช่นนี้ไม่โบยไม่ได้แล้ว ใครก็ได้เข้ามาลากไปโบยให้ข้าที!”

ซ้ายขวามีเสียงตะโกนรับ ขณะที่กำลังจะลากเขาออกไป คนผู้นั้นเห็นเหตุการณ์พลิกผันก็ตกใจในทันที รีบร้อนพูดว่า “ไม่กล้าแล้วๆ ข้าน้อยไม่กล้าแล้วขอรับ ใต้เท้าได้โปรดให้ทางรอดแก่ข้าน้อยด้วย”