ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 1

เสือดาวเวหาสูดหายใจเร่งความเร็วอย่างไม่ลังเล ตอนที่วิ่งผ่านป้ายเป็นมันเลื่อมแผ่นหนึ่ง มันมองเห็นจากเงาสะท้อนบนนั้นว่าขอทานน้อยใช้ปลายเท้าถีบกำแพงกระโดดขึ้นลงอย่างคล่องแคล่ว จนระยะห่างระหว่างทั้งคู่ลดลงยิ่งกว่าเดิม และเข้าใกล้ตนขึ้นทุกที!

“หยุดนะ!” อวี้ฉีหลินไล่ตามพลางตวาดอย่างเดือดดาล

ยอดฝีมือ! เสือดาวเวหาคิดกับตัวเองเช่นนั้น… ดวงตากลมโปนตวัดวูบ ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางวิ่งเข้าตรอกเล็กที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็ผลักรถเข็นขนาดใหญ่ที่บรรทุกฟืนเต็มเพียบไปกลางถนนเพื่อขวางทางฝ่ายตรงข้าม

กลับกลายเป็นว่าขอทานน้อยทะยานตัวข้ามรถเข็นฟืนได้อย่างคล่องแคล่วปราดเปรียว

เสือดาวเวหาใจหายวูบเมื่อเห็นดังนั้น มันใช้ปลายเท้าถีบตัวกระโดดขึ้นไปบนหลังคาบ้านแล้ววิ่งต่อ ข้ามหลังคาบ้านมาหลายหลังก็ก้มหน้าลงไปมองอีกที จึงพบว่าขอทานน้อยหายไปแล้ว!

หึ ริจะลองดีกับข้า ยังอ่อนหัดนัก! โจรร้ายกระโดดลงมาบนพื้นอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง ทว่ายังไม่ทันได้สูดหายใจ อวี้ฉีหลินก็ก้าวพรวดเข้ามาขวางหน้าไว้

“ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ!” มันกัดฟันคำราม ก่อนจะเบี่ยงตัววิ่งหนีเข้าไปกลางตลาดอีกครั้ง

หญิงสาวยกมุมปากยิ้มแล้ววิ่งตาม

ทั้งสองวิ่งไล่กวดกันไปตามถนน เสือดาวเวหาที่อยู่ข้างหน้าพยายามคว่ำแผงขายของใหญ่น้อยไปตลอดทาง ทว่าอวี้ฉีหลินก็กระโดดข้ามพ้นทุกครั้งอย่างคล่องแคล่ว มิหนำซ้ำยังจับข้าวของที่ถูกเสือดาวเวหาล้มคว่ำให้ตั้งตรงเหมือนเดิม หรือพยุงคนที่ถูกผลักไม่ให้ล้ม

เสียงดนตรีคุ้นหูดังแว่วมาให้ได้ยิน อวี้ฉีหลินเขม้นตามอง เห็นคนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวอยู่ข้างหน้า นั่นมันขบวนส่งมอบป้ายไม่ใช่หรือ หากโจรถ่อยแวบหายเข้าไปในนั้นคงหาตัวลำบากแล้ว! นางเหลือบตามอง แล้วหันขวับยื่นปลายเท้าข้างหนึ่งไปเกี่ยวม้านั่งตรงข้างทางก่อนจะเตะออกไปเต็มแรง!

ม้านั่งตัวนั้นกระแทกถูกร่างเสือดาวเวหาเข้าอย่างจังจนมันล้มลงไปกับพื้นพร้อมร้องด้วยความเจ็บ

อวี้ฉีหลินกระโจนตามเข้าไปโรมรันพันตูกับอีกฝ่าย

เสือดาวเวหาเสียใจยิ่งนัก…เสียใจที่ไม่ได้พลิกดูปฏิทินก่อนออกจากบ้าน วันนี้เป็นวันอับโชค ทำอะไรก็ไม่ราบรื่นใช่หรือไม่ ไฉนถึงมาเจอดาวเคราะห์ดวงนี้เสียได้ วิชาตัวเบาเลิศล้ำอย่างเดียวไม่พอ วรยุทธ์ยังไม่ด้อยไปกว่ามันอีกด้วย

เพิ่งจะประมือกันได้ไม่กี่กระบวนท่า มันก็ตกเป็นรองเสียแล้ว ช่างเถิด รู้รักษาตัวรอดคือยอดคน! ความคิดแล่นปราด มันโยนกระเป๋าเงินขึ้นไปกลางอากาศ แล้วอาศัยจังหวะที่ขอทานน้อยห่วงแต่รับกระเป๋าเงินหมุนตัววิ่งจากไปอย่างไม่เห็นฝุ่น

อวี้ฉีหลินเดาะกระเป๋าเงินในมือพลางเบี่ยงตัวมองตามร่างที่วิ่งหนีไปของเสือดาวเวหา นางเลิกคิ้วด้วยสีหน้าสนุกสนาน รอยยิ้มบางเหมือนจิ้งจอกตัวน้อยปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนจะใช้ปลายเท้าถีบตัวเหาะเหินอย่างคล่องแคล่ว ไล่ตามอีกฝ่ายไปอีกครั้ง

หลังจากที่ทั้งสองคนลับตัวไปแล้ว ร่างของคนสามคนก็เดินออกมาจากตรอกเล็กที่ตั้งอยู่ด้านข้าง

ทั้งสามแต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหรา มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่ชาวบ้านทั่วไป สองคนในนั้นมีลักษณะคล้ายองครักษ์ คนหนึ่งสวมชุดรัดกุมสีดำ คิ้วหนา ตาโต สูงกว่าแปดเชียะ แค่ดูก็รู้ว่าต้องเป็นวรยุทธ์ อีกคนที่ยืนข้างกันหน้าตาสะอาดสะอ้าน ตัวไม่สูงนัก แม้จะสวมใส่เสื้อคลุมธรรมดาแต่นัยน์ตากลับเป็นประกายคมกล้าเหมือนอ่านใจคนได้ทะลุ

หากแต่บุรุษท่าทางคล้ายคุณชายที่ยืนหน้าทั้งคู่กลับดูสง่างามยิ่งกว่า ผิวของเขาขาวผ่องเนียนเกลี้ยง บ่งบอกชาติตระกูลอันสูงศักดิ์ ทว่าใบหน้าคมคายดูสมชายชาตรีอย่างยิ่ง นัยน์ตาสีดำสนิทที่อยู่ใต้คิ้วดาบนั้นลึกล้ำ ส่องประกายฉลาดเฉลียวแววไว