ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 8

อวี้ฉีหลินหันไปมองน้ำตกอย่างยังติดใจไม่หาย แล้วถามเป็นเชิงปรารภ “ตอนเด็กเจ้าเล่นอยู่ในบ้านใหญ่ขนาดนี้คนเดียวเลยหรือ”

“แล้วจะให้เล่นกับใครเล่า” เขาส่งสายตาเหยียดๆ มาให้

ชายหนุ่มเดินทิ้งช่วงห่างนางไกลกว่าเดิม อวี้ฉีหลินรีบเร่งฝีเท้าตามให้ทันแล้วล้วงข้อมูลต่อ “บ้านเจ้ามีลูกคนเดียว เจ้าไม่มีพี่น้องคนอื่นเลยหรือ”

“มีข้าคนเดียว” จินหยวนเป่าตอบอย่างรำคาญเต็มแก่ “ถามเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ได้”

หลังอ้อมสระน้ำ จินหยวนเป่าพานางเดินลอดซุ้มประตูเข้าสู่อาณาบริเวณคฤหาสน์ชั้นใน ด้านบนซุ้มประตูจำหลักเป็นรูปใบบัวและดอกบัว มีทั้งบัวตูมรอแย้มและบัวบานสลับสล้าง

เมื่อเดินลอดซุ้มประตูไปคือสวนดอกไม้ขนาดมโหฬาร

ผิดกับสวนที่ผ่านมา สวนนี้ไม่มีประติมากรรมแกะสลักใดๆ ทั้งสิ้น

ทางเดินสายเล็กโรยหินไข่ตัดผ่านตรงกลาง แบ่งสวนออกเป็นสองส่วน ซ้ายมือคือทะเลสาบคนขุด เชื่อว่าน้ำพุจากสวนด้านหน้าคงจะไหลมารวมกันที่นี่ ขวามือคือบุปผชาตินานาพรรณที่กำลังบานสะพรั่ง

ต้นฤดูร้อนเป็นช่วงเวลาของดอกโบตั๋น

ดอกโบตั๋นมากมายนับไม่ถ้วนแข่งกันสยายกลีบบานอวดโฉม ซ้ำยังมีสีสันแปลกตาที่พบเห็นได้น้อย น้ำในทะเลสาบเป็นสีเขียวเลื่อมมัน ทัศนียภาพงดงามดุจแต่งแต้มด้วยปลายพู่กัน ทำเอาอวี้ฉีหลินจ้องมองไม่วางตา

“โห ดอกไม้สวยจัง บนเขาไม่มีดอกไม้สวยขนาดนี้หรอก” นางทอดถอนใจชื่นชม

จินหยวนเป่าไม่พูดอะไร ได้แต่ส่งสายตาดูถูกมาให้

ทันใดนั้นนางก็นึกถึงประเด็นเมื่อครู่ขึ้นมาได้ จึงรีบถามต่อ “แล้ว…เจ้ามีพี่น้องที่ตายไปตั้งแต่เด็ก…หรือยกให้เป็นลูกคนอื่นบ้างหรือไม่”

คำถามของนางทำให้ชายหนุ่มชะงักเท้าแล้วหันขวับมามอง

ฝ่ายตรงข้ามหยุดเดินโดยกะทันหัน อวี้ฉีหลินกำลังดูดอกไม้เพลิน จึงแทบชนเข้าอย่างจัง

จินหยวนเป่ายกมือขึ้นผลักนางด้วยความรำคาญ “พอได้หรือยัง เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่”

เขาทำหน้าแบบนี้…อย่าบอกนะว่าระแคะระคายอะไรเข้าแล้ว

อวี้ฉีหลินสะดุ้งเฮือกในใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มประจบ “พวกเราแต่งงานกันแล้ว ก็ควรต้องทำความเข้าใจในกันและกันสิ แหะๆ”

ชายหนุ่มผงะไปเล็กน้อย เขาแต่งงานกับนางแล้วจริงๆ นั่นแหละ ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ ก็ได้กลายเป็นสามีภรรยากับนางไปแล้ว พอเห็นนางยิ้มเหนียมๆ เหมือนอยากประจบ หัวใจก็อ่อนลงอย่างห้ามไม่อยู่

ทว่าจนแล้วจนรอดความหงุดหงิดไม่ยอมจางหายไป เขาจึงทำปากแข็งใส่ “ขะ…ข้า…ข้าไม่อยากทำความเข้าใจในตัวเจ้าเลยแม้แต่นิดเดียว!” พูดจบก็เดินลิ่วๆ ไปก่อนโดยไม่คิดจะรอ

โกรธอีกแล้วหรือ ทำไมชายคนนี้ถึงได้ขี้โมโหนักนะ…อวี้ฉีหลินยักไหล่อย่างอ่อนใจแล้วเดินตามไปบ้าง

เมื่อพ้นสวนดอกไม้ออกมาคือสนามหญ้าสีเขียวชอุ่มตา โล่งเตียนแผ่กว้างกลืนเข้าเป็นผืนเดียวกับน้ำในทะเลสาบ มองแล้วช่วยให้จิตใจปลอดโปร่งขึ้นได้ชะงัดนัก

อวี้ฉีหลินมองสนามหญ้าแล้วถอนหายใจ “เสียดายที่ดินออกจะตาย สนามหญ้าขนาดนี้ปลูกข้าวให้คนในคฤหาสน์กินได้ทั้งปีเลยนะ…อีกอย่าง น้ำในลำธารใสดีจริงๆ คนในคฤหาสน์เอาเสื้อผ้ามาซักกันที่นี่หรือไม่”