ทดลองอ่านนิยาย โฉมสะคราญล่มเมือง เล่ม 1 บทที่ 3-บทที่ 4

“คุณหนู ท่านอัครเสนาบดีเป็นห่วงคุณหนูมากนะเจ้าคะ” หลิงหลงพูดเตือนอย่างอ่อนโยน นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดคุณหนูของนางต้องช่วยเหลือชายต่างชนเผ่าที่มีที่มาที่ไปไม่ชัดเจนผู้นี้ด้วย คุณหนูทำอะไรด้วยความเหมาะสมมาตลอด คนอื่นมักจะบอกว่าตัวนางสมชื่อ ฉลาดน่ารัก แท้จริงคนที่ฉลาดเฉลียวตัวจริงก็คือคุณหนู นางติดตามคุณหนูมาหลายปี ไม่เคยเห็นคุณหนูทำเรื่องไม่เหมาะสมเลย

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

กุยหวั่นเข้าใจว่าหลิงหลงกำลังกังวลอะไรอยู่จึงยิ้มเศร้า มีหรือที่นางคิดจะหาเรื่องใส่ตัว แต่มันคือชะตาชีวิต นางก็ได้แต่จนใจ เรื่องนี้บอกกับหลิงหลงไม่ได้ ไม่เช่นนั้นเกรงว่าอาจจะเกิดความวุ่นวายขึ้น

กุยหวั่นฝืนยกมุมปากยิ้มอย่างสบายใจ “ไม่ต้องกังวลหลิงหลง” เห็นหลิงหลงมีท่าทางสบายใจเพราะคำพูดนี้ของนาง กุยหวั่นจึงพูดเร่งขึ้น “รีบไปเถอะ กลับไปบอกท่านพ่อบ้าน เรื่องที่ข้าสั่งไว้จะให้คนนอกรู้ไม่ได้ ทุกอย่างต้องดำเนินการอย่างลับๆ”

หลิงหลงรับคำแล้วปัดกระโปรงให้เรียบร้อย กำลังจะเดินออกจากหอไป กุยหวั่นก็เรียกรั้งนางไว้อย่างฉับพลัน “หลิงหลง เรื่องทุกอย่างที่นี่บอกท่านอัครเสนาบดีไม่ได้เด็ดขาด เข้าใจหรือไม่”

หลิงหลงแสดงท่าทางไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางคุณหนูไม่ยินดีจะพูดอะไรต่อ จึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแล้วเดินออกไป

กุยหวั่นเห็นหลิงหลงจากไปแล้วก็นั่งลงบนที่นั่งของนาง มองไปบนเตียงเห็นเขายังคงนอนหลับสนิท แต่สีหน้าดีกว่าเมื่อสามวันก่อนมาก

กินโสมร้อยปีไปหกต้น สีหน้าย่อมต้องดีขึ้น กุยหวั่นอดคิดในใจไม่ได้ว่าสิ่งที่นางให้เขากินคือโสมและเห็ดหลิงจือ แต่สิ่งที่เขาให้นางกินเป็นยาพิษ มันต่างกันราวฟ้ากับดินจริงๆ

กุยหวั่นกำลังคิดจะลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นก็เหลือบเห็นคนบนเตียงหนังตากระตุกเบาๆ นางหยุดชะงักแล้วนั่งลงที่เดิม จ้องนิ่งไปยังคนบนเตียง ในใจลอบยินดีว่าเขาจะฟื้นแล้ว

เยียลี่รู้สึกว่าแขนซ้ายเจ็บถึงกระดูก บีบให้เขาต้องฟื้นขึ้นมา ดวงตาลืมขึ้นช้าๆ สิ่งที่เห็นตรงหน้ารางเลือน ท่ามกลางแสงสว่างจ้ามีคนคนหนึ่งนั่งอยู่

เป็นใครกัน

เป็นเขา ชายหนุ่มรูปงามในตรอกคืนวันนั้น

เขารู้สึกว่าสิ่งรอบข้างหมุนติ้ว สมองมึนงงอยู่พักใหญ่ ทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งมาประคองตนเอง เขาหันหน้ามาถามด้วยเสียงแหบแห้ง “ข้านอนไปกี่วันแล้ว”

“สามวัน” น้ำเสียงใสกระจ่างของอีกฝ่ายช่างน่าฟัง แตกต่างกับนักรบผู้กล้าเผ่าหนู่ของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง

ยามนี้เองที่เยียลี่สัมผัสได้ว่าในคอเจ็บเหมือนถูกไฟเผา ระหว่างกำลังคิดอะไรอยู่นั้น น้ำแกงร้อนชามหนึ่งก็ถูกยกมาตรงหน้า เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอมยิ้มของอีกฝ่าย

เยียลี่ยื่นมือไปรับน้ำแกงมา ในใจรู้สึกละอายอยู่บ้าง ตนเองวางยาเขา แต่เขากลับดูแลครบครันทุกสิ่งอย่างเช่นนี้

หลังดื่มน้ำแกงร้อนไปอึกใหญ่ เยียลี่รู้สึกอบอุ่นไปทั่วร่าง พลังก็กลับคืนมา นี่คงเป็นน้ำแกงโสมกระมัง พวกเขาชาวเผ่าหนู่ตอนป่วยหนักจึงจะกินโสมล้ำค่าเช่นนี้ แต่ที่แคว้นฉี่หลิงกลับมีอยู่ทั่ว

กุยหวั่นเห็นว่าหลังจากเขาดื่มน้ำแกงไปหนึ่งอึกแล้วก็เหม่อ นางจึงพูดขึ้น “ไม่อร่อยหรือ”

เยียลี่ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนดื่มน้ำแกงโสมที่เหลือรวดเดียวจนหมดแล้ววางชามลง เขามองไปทางกุยหวั่นแล้วพูดเสียงเบา “ขอบใจ”