ทดลองอ่านนิยาย โฉมสะคราญล่มเมือง เล่ม 1 บทที่ 7-บทที่ 8

ลมแรงมาก พัดผ่านข้างใบหู ไม่ได้ยินเสียงอื่นใดเลย นางอยู่ที่ใด จะเป็นหรือตาย เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้ ใจของเขาก็เจ็บปวดยิ่ง ราวกับมีก้อนเนื้อหายไป เจ็บจนเข้ากระดูก เจ็บจนเขาไม่อาจคิดอะไรต่อได้ ทำได้เพียงจ้องลึกไปในหุบเขาอย่างจนหนทางและเลื่อนลอย

ในวันนั้น ตอนที่ได้พบนางคราแรกก็เป็นคืนมืดแบบนี้เช่นกัน…

คณะละครจะเข้าไปแสดงในวังหลวง หัวหน้าคณะตื่นเต้นอย่างมาก บอกว่าคณะละครคุนหยวนตอนนี้เป็นคณะละครอันดับหนึ่งในใต้หล้าแล้ว ทุกคนในคณะละครล้วนมีความสุขกว่าเดิม มีเพียงเขาที่ไม่อาจร่วมดีใจด้วยได้

เขาเกิดในตระกูลบัณฑิตตกอับตระกูลหนึ่ง ชีวิตลำบากมาตั้งแต่เด็ก และอาจเพราะได้รับบทเรียนจากชีวิตบิดา จึงทำให้เขาไม่คาดหวังต่อสิ่งใดมากนัก ผู้คนชื่นชมว่าเขาเป็นมิตรสดใส แต่ผู้ใดจะรู้ว่าในใจเขาโปร่งใสราวน้ำ ทุกคนล้วนเป็นเงาสะท้อนบนผิวน้ำ เมื่อเดินจากไปก็จางหายไปไร้ร่องรอย ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเฝ้าตามหาว่าตนเองต้องการอะไรกันแน่ ผู้ใดกันแน่ที่สามารถทิ้งร่องรอยในใจของเขาได้ยาวนาน

งานฉลองในวังหลวงเริ่มขึ้นแล้ว เขาหลบไปอยู่ห่างๆ หาสถานที่สงบเงียบอ่านหนังสือ คิดไม่ถึงว่าจะไปเจอกับฉากต้องห้ามในวังหลวงเข้า สุดท้ายรอจนพวกเขาจากไป เขาจึงโล่งอกวางใจลงได้ ทว่าหลังจากนั้นเขาก็ได้พบกับนาง ในความมืดเขามองไม่เห็นใบหน้าของนาง ได้ยินเพียงเสียงกระจ่างใสและราบเรียบของนาง และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกชอบใจขึ้นมาเล็กน้อย

‘เจ้ายินดีจะออกจากคณะละครแล้วตามข้าไปหรือไม่’

นางพูดเรื่องที่เขาอยากจะทำที่สุดในตอนนั้นออกมา เขาเริ่มเบื่อหน่ายกับสิ่งแวดล้อมในคณะละคร จึงตัดสินใจจะเข้าสอบคัดเลือก บางทีการเป็นขุนนางอาจจะสนุกมากก็ได้ ในตอนนั้นเขาคิดเช่นนี้

หนทางข้างหน้าเปลี่ยนเป็นสดใส เขาไม่รู้สึกตื่นกลัว เพียงแค่รับมันอย่างบริสุทธิ์ใจ เปลี่ยนสภาพแวดล้อมสักนิด อาจจะหาสิ่งที่ตนเองอยากจะทะนุถนอมเจอได้กระมัง เขามั่นใจอย่างนี้

หญิงที่เปลี่ยนชะตาชีวิตของเขามีชื่อว่า ‘กุยหวั่น’ ทุกคนบอกว่านางเป็นสาวงาม เริ่มแรกเขาไม่ได้สังเกตเห็น เขาเพียงแค่ชอบเสียงของนางมาก กระจ่างใสราบเรียบ แฝงความงดงามมีชีวิตชีวาที่ยากจะขัดขืนได้ ฟังจนชินแล้ว หากไม่ได้ยินไประยะหนึ่ง เขากลับรู้สึกคิดถึง มันเริ่มตั้งแต่เมื่อใดที่เสียงของนางทำให้เขาเกิดความระลึกถึงเช่นนี้

นึกถึงฉากที่เห็นในดงต้นเหมยนั้นแล้ว เขาจึงได้รู้จักความหมายของคำว่า ‘สาวงาม’ ดอกเหมยร่วงคลุมหิมะ แต่รอยยิ้มนางราวลมในฤดูใบไม้ผลิ

คืนนั้นในฝันเขากลับไปที่ดงต้นเหมยนั่นอีกครั้ง…

เริ่มตั้งแต่เมื่อใดที่กลิ่นหอมของสุราดอกเหมยแตะปลายจมูก ทำให้เขายากจะลืมเลือนได้

เริ่มตั้งแต่เมื่อใดที่เขาจรดพู่กันเขียนความในใจ และท่องกลอน ‘วสันต์คะนึง’