ทดลองอ่านนิยาย โฉมสะคราญล่มเมือง เล่ม 1 บทที่ 7-บทที่ 8

เริ่มตั้งแต่เมื่อใดที่ใจนิ่งราวแผ่นกระจกใสกลับมีระลอกคลื่นเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ยากจะสงบใจได้…

เดิมทีเขาไม่ต้องการไม่ร้องขอสิ่งใด หลังจากได้พบนางแล้ว กลับเกิดความรักความผูกพันที่ตนเองก็ยากจะเข้าใจขึ้นมา นางมักจะถามเขาว่าไม่มีศรัทธาของตนเอง จะเป็นขุนนางได้อย่างไร ในใจของเขามีคำตอบอยู่รางๆ แต่เขากลับพยายามมองข้ามมันไปครั้งแล้วครั้งเล่า มันคืออะไรกันแน่ เขาไม่เข้าใจ และไม่ค่อยอยากจะเข้าใจ

สวรรค์ลงโทษเขาแล้ว การคลายมือในตอนนั้น กลับได้มาซึ่งข่าวที่ว่านางเป็นตายยังไม่รู้ ช่วงเวลาที่ได้ยินข่าวนี้ เขาก็เหมือนตายไปแล้ว หัวใจเจ็บจนแทบจะหยุดเต้นเสียให้ได้ ในตอนนี้เขาจึงเข้าใจว่าหัวใจที่นิ่งราวแผ่นกระจกใสนั้นที่แท้ก็เจ็บปวดเป็นเหมือนกัน

เขาไม่อยากลิ้มรสความเจ็บปวดรวดร้าวใจเช่นนั้นอีกแล้ว…เขาจ้องมองพื้นเบื้องล่างหุบเขาเงียบๆ อย่างรอคอย เวลาที่ยืดออกไปทำให้เขามั่นใจหัวใจของตนเองยิ่งขึ้น สิบเก้าปีที่ผ่านมาเขาเพิ่งเกิดความปรารถนาอันแรงกล้าเช่นนี้เป็นครั้งแรก เขาโลภขึ้นทุกทีกระมัง เดิมทีเพียงแค่อยากฟังเสียงของนาง นานวันเข้าก็อยากชื่นชมความงามของนาง ต่อมาอยากจะอยู่เคียงข้างกายนาง ตอนนี้…เขาอยากได้ตัวนางมาอยู่ข้างกายเหลือเกิน…

เขาอยากหัวเราะ อยากจะเงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วหัวเราะเสียงดัง ในที่สุดเขาก็เจอความมุ่งมั่นของตนเองและสิ่งที่ตนเองอยากทะนุถนอมแล้ว ดวงใจที่ใสสะอาดไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป

ทว่าเขาก็อยากร้องไห้เช่นกัน อยากร้องไห้เสียงดัง เขาไม่เคยรู้เลยว่ารสชาติของความรักมันขมขื่นเช่นนี้ ทุกข์ระทมยากจะบรรยายออกมาได้เช่นนี้…

“หาเจอแล้ว! หาโหลวฮูหยินเจอแล้ว!” เสียงที่ดังขึ้นข้างหูอย่างฉับพลันทำให้เขาตกใจตื่นจากความคิดว้าวุ่นแทบคลั่ง เท้าไม่ฟังคำสั่งเร่งเดินไปทางที่เสียงนั้นดังลอยมา สองเท้าที่แข็งชาค่อยๆ เพิ่มความเร็ว เร็วขึ้นๆ จนกลายเป็นวิ่งทะยาน ท่ามกลางเสียงอึกทึกนั้น เขาได้ยินเสียงหัวใจของตนเองเต้น เต้นแรงขึ้นมาอย่างมีพลังและเป็นจังหวะอีกครั้ง เขารับรู้ถึงการเต้นของหัวใจตนเองอีกครั้ง…

เขาหาเจอแล้ว หาสิ่งที่ตนเองอยากจะทะนุถนอมเจอแล้ว

สิ่งที่เขาต้องการก็คือ…

“หาเจอแล้ว! หาโหลวฮูหยินเจอแล้ว!” ทหารตะโกนเสียงดัง ก่อนที่น้ำเสียงยินดีจะดังไปทั่วเนินเฟิ่งซี

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ใบหน้าเคร่งเครียดของโหลวเช่อก็ผ่อนคลายลงในที่สุด เริ่มแรกมีความยินดี ต่อมาก็เริ่มกังวล แล้วเปลี่ยนเป็นโมโหเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนติดต่อกันสามครั้ง อารมณ์ขึ้นลงไม่แน่นอน ยังไม่ทันรอให้ทหารคนอื่นเคลื่อนไหว เขาก็รีบวิ่งตรงไปยังหน้าผานั้นแล้ว