ทดลองอ่านนิยาย บทเพลงกลางเมฆา เล่ม 1 บทที่ 3

อวิ๋นเกอยิ้มน้อมคำนับอีกฝ่าย ทว่าเขากลับเชิดคางมองดูนาง ไม่แสดงท่าทางตอบรับ สีหน้าราบเรียบราวกับไร้อารมณ์ความรู้สึก

อวิ๋นเกอยิ้มยักไหล่ไม่สนใจ หลังจากนั้นก็ก้มหน้า แอบนึกอธิษฐานขอให้เจ้าของที่นั่งลับอีกคนเป็นฮั่วกวง

เมิ่งเจวี๋ยยื่นมือเชื้อเชิญคุณชายในอาภรณ์สีขาวให้เดินนำขึ้นไปก่อน แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ขยับ เสียงหัวเราะคิกคักของสตรีก็ดังขึ้น ตามมาด้วยกลิ่นหอมแตะจมูก พวกเขาทั้งสามต่างมองออกไปทางด้านนอก

ชายหนุ่มในอาภรณ์หรูกำลังโอบเอวสตรีหน้าตาสดสวยงดงามเข้ามาในระเบียง ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่กำยำ แต่ไม่อาจเห็นได้ชัดว่าหน้าตาเป็นเช่นไร เพราะศีรษะของเขากำลังซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอของสตรีนางนั้น ท่าทางนางคล้ายหลบแต่ไม่หลบ เสียงหัวร่อต่อกระซิกดังคิกคักไม่หยุด

คุณชายในอาภรณ์ชุดขาวไม่คิดดูต่อ เขาส่งเสียงประชดเย็นชาพร้อมเบือนหน้าไปอีกด้าน สายตาจับจ้องอยู่ที่ภาพวาดบนผนัง สีหน้าบึ้งตึงไม่พอใจ

อวิ๋นเกอใบหน้าร้อนผ่าว หากขณะเดียวกันก็รู้สึกนึกสนุก ชายหนุ่มเจ้าสำราญไม่สนใจต่อจารีตประเพณีเช่นนี้นับว่ามีค่าให้นางพิจารณาดูโดยถ้วนถี่ว่าแท้แล้วเขามีหน้าตาเช่นไร

อวิ๋นเกอเหมือนจะได้ยินเสียงถอนหายใจแผ่วเบาราวกับมิได้ถอนหายใจของเมิ่งเจวี๋ย นางเอียงคอมองไปทางเขา แต่ทุกอย่างกลับยังคงเป็นปกติ สายตาที่จับจ้องไปข้างหน้ายังคงอบอุ่นเหมือนทุกครั้ง

จนกระทั่งเดินผ่านพวกเขา ชายคนดังกล่าวถึงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย กระนั้นร่างกายยังคงแอบอิงอยู่กับร่างของสตรี สายตาเขาวาดผ่านใบหน้าของอวิ๋นเกอไปเพียงแผ่ว ก่อนจะซบศีรษะกลับลงบนไหล่ของสตรีนางเดิม โอบรัดพานางตรงเข้าสู่ที่นั่งของตนเอง

แม้จะไม่ได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัด แต่อวิ๋นเกอก็รู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นสุกสกาวยิ่งนัก

ม่านยังไม่ทันปิดสนิท เสียงแพรไหมฉีกขาดกับเสียงลมหายใจหอบถี่ก็ดังลอยมาให้ได้ยิน

คุณชายในอาภรณ์ชุดขาวที่อยู่อีกด้านมองดูบ่าวที่เดินนำอยู่ด้านหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา เมิ่งเจวี๋ยรีบพูด “ผู้น้อยจะรีบให้คนไปจัดห้องที่สงบกว่านี้ให้คุณชายใหม่ คุณชายจะได้ลองลิ้มชิมอาหารได้สะดวก”

เมิ่งเจวี๋ยส่งสัญญาณให้ผู้เป็นบ่าวถอยออกไป ก่อนจะขึ้นหน้าเดินนำทางไปด้วยตนเอง

ขณะที่คุณชายในอาภรณ์ชุดขาวกำลังมองดูท่วงท่างามสง่าของเมิ่งเจวี๋ยนั้นเอง เสียงครางสูงต่ำก็ทำเอาเขาถึงกับหน้าแดงจนต้องรีบก้มหน้าเดินตามเมิ่งเจวี๋ยไปเงียบๆ ท่าทางหยิ่งยโสจางไปจนสิ้น ท่าทางโอนอ่อนเฉกปุถุชนธรรมดาเพิ่มขึ้นหลายส่วน

อวิ๋นเกอเองก็ใบหน้าร้อนผ่าว นางก้มหน้าแลบลิ้น วิ่งออกไปข้างนอกไม่แม้แต่จะส่งเสียง ได้แต่นึกขบขัน พวกนางคงต้องเตรียมเสื้อผ้าอาภรณ์ให้ชายหญิงคู่นี้ด้วยกระมัง มิเช่นนั้นแล้วอีกสักครู่พวกเขาจะกลับกันเช่นไร

อา! อา! อวิ๋นเกอ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่

อวิ๋นเกอตบแก้มของตัวเอง ช่างไม่รู้จักอายเสียบ้างเลย! ครั้นได้ยินเสียงอึกทึกของผู้คนที่อยู่ด้านนอก นางก็ได้สติขึ้นมาทันที วันนี้ยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำไม่ใช่หรือไรกัน

ในเมื่อคนที่มาทั้งสองไม่ใช่ฮั่วกวง เช่นนั้นนางก็ยิ่งต้องพยายามให้มากขึ้นไปอีก ชนะหรือไม่หาใช่เรื่องสำคัญ สิ่งที่นางต้องทำคือทำให้คนทั้งฉางอันจดจำอาหารของนาง พูดถึงอาหารของนางให้ได้ ในเมื่อฮั่วกวงชื่นชอบในวิถีแห่งอาหาร นางก็ต้องทำให้เขาอยากลองลิ้มชิมอาหารฝีมือนาง