ทดลองอ่านนิยาย มเหสีป่วนรัก เล่ม 1 บทที่ 5 – บทที่ 6

หย่งฝูเลียริมฝีปากแห้งผาก “ท่าน…ไม่ใช่เป็นคนเชิญข้ามาหรอกหรือ”

ไช่จูเก๋อสองตาก็เบิกโพลงตะลึงงัน “ข้าเชิญเจ้ามาก็ด้วยเพราะเห็นแก่ที่เป็นเพื่อนบ้านในตรอกเดียวกัน ถึงได้เชิญเจ้ามาร่วมดื่มสุรามงคลด้วย มิใช่ให้เจ้ามาทำลายข้าวของ!”

“ข้า…ข้าเพียงไม่ทันระวังจึงเผลอทำมันหล่น…”

ไช่จูเก๋อคล้ายไม่ได้ยินคำอธิบายของหย่งฝู “เฮ้อ ความจริงที่ข้าส่งเทียบเชิญให้เจ้าก็เพียงเพราะเจตนาดีเท่านั้น ต่อให้เจ้าไม่มา ข้าก็เข้าใจได้ แต่ยามนี้การที่เจ้าทำเช่นนี้มิเท่ากับต้องการให้ข้าเสียหน้าหรอกหรือ เฮ้อ หย่งฝู หากเป็นผู้อื่นเกรงว่าเจ้าในยามนี้คงถูกไล่ตะเพิดออกจากงานไปแล้ว เห็นแก่ที่เจ้าเองก็น่าสงสาร ข้าจะไม่ถือสาหาความ เอาเป็นว่าเจ้าก็ไปเสียเถอะ”

ทุกคนต่างพยักหน้าพูด “ใช่แล้ว คงมีเพียงคนดีอย่างไช่จูเก๋อเท่านั้นที่ตอนนี้ยังพูดดีกับนางอยู่อีก”

หย่งฝูเบ้ปาก “ก็แค่ทำกาน้ำชาใบหนึ่งแตกเท่านั้นมิใช่หรือไร”

ไช่จูเก๋อถอนหายใจหนักหน่วง ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าที่เจ้าสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับเลิกผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกแล้วเอ่ยขึ้น “กาน้ำชาใบหนึ่ง? นี่ไม่ใช่กาน้ำชาธรรมดาๆ! ถ้าจะไปก็ต้องชดเชยกาน้ำชาใบนี้ของข้ามาก่อนถึงจะไปได้”

ทุกคนต่างพากันส่งเสียงฮือฮา กาน้ำชาใบหนึ่งจะสักกี่เฉียนเชียว

เต้าหู้ซีซือบิดเอวเล็กคอดกิ่วแล้วกระดิกนิ้วก้อย หยิบเศษกาน้ำชาบนพื้นขึ้นมาชิ้นหนึ่ง “ทุกท่านดู กาน้ำชาใบนี้เป็นสินสมรสติดตัวที่ข้าได้มาจากบ้านของท่านแม่ เป็นกาน้ำชาจากเกอเหย่า* ใบหนึ่งราคาสองตำลึงเงิน!” นางพูดพลางกวาดดวงตาดอกเหมยเปล่งประกายคู่นั้นไปบนร่างของหย่งฝู “เรื่องเจ้าก่อความวุ่นวายในงานแต่ง ข้ากับท่านพี่ไม่ถือสาก็ได้ แค่จ่ายเงินชดเชยมาก็พอ!”

หย่งฝูมองดูเศษกาน้ำชาบนพื้นอยู่เป็นนาน นางดูไม่ออกว่ากาน้ำชาที่ว่านั้นพี่ชายกัดหรือน้องชายกัดแทะมันออกมา แต่ในเมื่อเต้าหู้ซีซือยืนกรานหนักแน่นเช่นนั้น

หย่งฝูก็ได้แต่สอดมือเข้าไปในแขนเสื้อ แต่หลังจากคลำอยู่เป็นนาน นางก็ล้วงเงินออกมาได้แค่เฉียนเดียวเท่านั้น

“เหล่าไช่ วันนี้ข้ามาดื่มสุรามงคล ไหนเลยจะพกเงินติดตัวมาด้วย” หย่งฝูมองดูไช่จูเก๋อด้วยท่าทีน่าสงสาร

ไช่จูเก๋อใจอ่อน รับเงินหนึ่งเฉียนนั้นไว้ในมือ แล้วพูดขึ้น “เมียจ๋า เงินเฉียนเดียวก็เฉียนเดียวเถอะ ที่เหลือ วันหน้าค่อยให้นางชดใช้”

“ไม่ได้!” เต้าหู้ซีซือคิ้วขมวด “ใครจะไปรู้ว่าวันหน้านางจะยอมรับหนี้ที่ติดค้างนี้หรือไม่ นอกเสียจากว่า นางจะยอมเขียนหนังสือสัญญารับสภาพหนี้”

“ใช่ เขียนหนังสือสัญญา!”

“เขียนบันทึกกู้ยืม!”

ท่ามกลางผู้คนมากมาย พวกเด็กหนุ่มในตรอกต่างพากันตะโกนหัวเราะเสียงดัง

หย่งฝูราวกับแมวชรา ถูกบีบบังคับจนติดอยู่ในมุม

“ข้า…”