ทดลองอ่านนิยาย มเหสีป่วนรัก เล่ม 1 บทที่ 5 – บทที่ 6

“พระพันปี…” หลิวไป๋อวี้มองดูพระพันปีด้วยแววตาน่าสงสาร นางกดคางลงเล็กน้อยด้วยท่าทีงดงาม

พระทัยของพระพันปีแทบละลาย “เฮ้อ เด็กน้อย ไม่ต้องกลัว เจ้าต้องการอะไรก็จงว่ามา”

จู่ๆ จินเฟิ่งก็นึกอยากรู้ว่าสุดท้ายไป๋อวี้จะทูลขออะไรจากพระพันปี

“ไป๋อวี้…ไป๋อวี้มิกล้า”

“มีอะไรไม่กล้า เจ้าวางใจพูดออกมาได้เลย!” ประกายแสงแห่งมารดาผู้อารีบนพระวรกายของพระพันปีสว่างโชติช่วงอย่างที่จินเฟิ่งไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน

“พระพันปี…” หลิวไป๋อวี้มองดูพระพันปีด้วยสายตาตื่นเต้นปราดหนึ่ง นางถอยหลังกลับไปสองก้าว คุกเข่าลงกับพื้น

“พระพันปี เดิมไป๋อวี้ไม่ควรร้องขอสิ่งใดต่อพระองค์ เพียงแต่…เพียงแต่ไป๋อวี้กับอัครมเหสีนั้นพี่น้องสัมพันธ์ลึกซึ้ง แต่กว่าจะได้พบหน้ากันสักครั้งกลับยากเย็นแสนเข็ญ ทำให้ไป๋อวี้รู้สึกคิดถึงเป็นที่สุด ดังนั้นไป๋อวี้จึงใคร่ทูลขอพระพันปี ได้โปรดอนุญาตให้ไป๋อวี้ได้พำนักอยู่ในวังหลวง เป็นเพื่อนอัครมเหสีสักระยะหนึ่งเพคะ!”

ประกายแสงแห่งมารดาผู้เมตตาของพระพันปีชะงักค้างอยู่บนพระพักตร์ ฮูหยินใหญ่หลิวกับจินเฟิ่งต่างมองกันตาค้าง พวกนางไม่มีใครนึกถึงว่าหลิวไป๋อวี้จะทูลขอออกมาเช่นนี้

พี่น้องของอัครมเหสีเข้าวังร่วมรับใช้องค์จักรพรรดิถือเป็นเรื่องปกติ ไม่นับเป็นคำขอที่มากมายเกินไปแต่อย่างใด แต่การขอร้องเช่นนี้ว่ากันตามหลักแล้วควรให้อัครมเหสีเป็นคนกราบทูล แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมีการเสนอตัวเข้ารับใช้เช่นนี้มาก่อน

ยิ่งไปกว่านั้น การเสนอตัวเข้าวังรับใช้อัครมเหสี ที่แท้ก็แค่ข้ออ้างประการหนึ่งเท่านั้น เจตนาของหลิวไป๋อวี้กระจ่างชัดประหนึ่งอยู่ใต้แสงตะวันจันทรา

ฮูหยินใหญ่หลิวกระวีกระวาดคุกเข่า “ขอพระพันปีอย่าได้ถือสา ไป๋อวี้ไม่รู้การใดควรมิควร ถึงได้กล้าล่วงเกินทูลขอออกมาเช่นนี้ กลับไปหม่อมฉันจะอบรมสั่งสอนนางให้มากเพคะ!”

สีหน้าของพระพันปีค่อยๆ กลับสู่ปกติ ดวงตาแฝงไว้ซึ่งสายพระเนตรแปลกๆ พระนางทรงพิจารณาดูหลิวไป๋อวี้ซ้ำอีกรอบก็รู้สึกว่าเด็กสาวผู้นี้ไม่เหมือนกับที่ทรงคิดไว้สักเท่าใด

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง พระพันปีก็ตรงรับสั่งด้วยพระสุรเสียงสงบนิ่ง “อัครมเหสี เจ้าคิดเห็นเช่นไร”

จินเฟิ่งก็นิ่งเงียบ

นางเพิ่งเข้าใจแจ่มแจ้งก็ยามนี้ คนฉลาดยังไงก็คือคนฉลาด ทางด้านจิตใจยังไงหลิวไป๋อวี้ก็ยังคงเหนือชั้นกว่านางอยู่ขั้นหนึ่ง

เพราะหลิวไป๋อวี้รู้ชัดอยู่แก่ใจว่าตัวเองต้องการอะไร แต่นางไม่เพียงรู้ชัดถึงความต้องการของตนเอง อีกทั้งยังรู้จักประเมินสถานการณ์ว่ากาละและเทศะนั้นเหมาะสมหรือไม่ ก่อนจะลงมือเฉียบขาด ฉวยคว้าโอกาสที่จะบรรลุถึงเป้าหมายที่ตนเองวางไว้ทันที

ฉลาดเฉลียวเกินคนโดยแท้ จินเฟิ่งถอนหายใจให้กับความอ่อนด้อยของตัวเอง

แต่การที่หลิวไป๋อวี้หลอกใช้นางเป็นฉากบังหน้านั้น ทำให้จินเฟิ่งอดนึกไม่พอใจมิได้

“ทุกอย่าง แล้วแต่พระพันปีจะตัดสินพระทัยเพคะ” จินเฟิ่งตอบกลับอย่างนอบน้อม

พระพันปีทรงลังเล

แม้พระนางจะอ่อนแอ แต่ก็มิได้โง่งม ใจของหลิวไป๋อวี้คิดอะไร มีหรือที่จะทรงมองไม่ออก การใช้วิธีการเช่นนี้ของหลิวไป๋อวี้ ที่แท้แล้วพระพันปีออกจะทรงเดียดฉันท์เสียด้วยซ้ำ แต่เพราะทรงชื่นชอบความสามารถและบุคลิกของหลิวไป๋อวี้อยู่มิใช่น้อย ที่สำคัญ หลิวไป๋อวี้เป็นพระสุณิสาที่ทรงหมายตาไว้ตั้งแต่แรก ต่อมาถูกสับเปลี่ยนเป็นเฮยพั่ง ดังนั้นความรู้สึกไม่พอพระทัยจึงยังคงติดค้างฝังตรึงอยู่ในอกไม่เปลี่ยนแปลง