ทดลองอ่านนิยาย เจรจา-ต่อ-ตาย ตอน ราคะ บทที่ 1

คำสั่งนั้นดังสะท้อนทั่วห้อง มันเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าคนที่มีเจตนาร้ายไม่ได้มีเพียงแค่หนึ่ง ดวงไฟในธนาคารถูกปิดลงทีละดวง แม้แสงจากด้านนอกที่ส่งผ่านผนังกระจกใสเข้ามาจะยังมีอยู่ แต่บรรยากาศภายในกลับให้ความรู้สึกวังเวงและน่ากลัว นั่นเป็นเพราะไม่มีใครในธนาคารรู้ว่าพวกมันจะทำอะไรต่อไป

เสียงร้องครางดังขึ้น กระสุนเมื่อครู่เฉี่ยวไปที่แขนของพนักงานสาวคนที่เพิ่งเรียกให้ผู้จัดการสาขาออกมาจากห้อง อานุภาพของมันทำให้เกิดรอยแผลฉีกขาดและเลือดก็ไหลออกมาเป็นจำนวนมาก

ขณะนี้ทุกคนอาศัยแสงที่ลอดผ่านสติกเกอร์ปิดกระจกธนาคารและแสงสว่างจากโทรทัศน์สองเครื่องซึ่งห้อยอยู่บนเพดานเป็นเครื่องช่วยสังเกตเหตุการณ์รอบตัว แล้วความโกลาหลเกิดขึ้นในนาทีต่อมา ลูกค้าของธนาคารวิ่งไปคนละทิศละทาง ชายร่างผอมคนหนึ่งซึ่งไม่พยายามปิดบังใบหน้าเดินไปที่หน้าประตูกระจกก่อนจะชูมือข้างหนึ่งขึ้นเหนือศีรษะ จากนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง

…ปัง!..

กระสุนนัดที่สองถูกยิงไปฝังอยู่บนเพดานห้อง มันทำให้ทุกคนที่วิ่งไปมาหยุดเคลื่อนไหวแล้วนั่งลงกับพื้น หลายคนขดตัวแน่นเพื่อให้เหลือพื้นที่สำหรับเป็นเป้าน้อยที่สุด แม่บ้านของธนาคารซุกตัวหลบอยู่ใต้สแตนด์วางใบรับฝากและถอนเงิน ตัวของเธอสั่นเทา สายตาเหลือบไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยซึ่งมีอายุไม่ห่างกันนัก แต่เขาคงช่วยเธอไม่ได้เพราะมีเพียงแค่กระบองไม้ธรรมดาๆ เท่านั้น

…ปัง!…

กระสุนอีกนัดถูกยิงโดยชายสวมเสื้อสก็อตซึ่งยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ตอนนี้ทุกชีวิตภายในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าไม่มีใครขยับ มีเพียงเสียงครางอย่างเจ็บปวดของคนที่ถูกยิงดังขึ้นเบาๆ เท่านั้น เขาออกคำสั่งอีกครั้ง

“อย่าคิดจะกดปุ่มเรียกเพื่อนนะมึง คราวนี้กูไม่ยิงแขนนะ กูยิงหัว”

แววตาเหมือนกระต่ายที่กำลังตื่นกลัวของพนักงานหญิงสามคนกับผู้จัดการสาขาอีกหนึ่งซึ่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ แทนคำตอบว่าไม่มีใครคิดจะต่อกรกับมัน คนที่กำลังบาดเจ็บใช้มือข้างขวากุมบาดแผลของตัวเองไว้ น้ำตาไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าที่ถูกตกแต่งไว้อย่างประณีต

ชายร่างผอมซึ่งเป็นผู้ยิงปืนนัดนัดที่สองตะโกนเสียงดัง “ออกมานั่งรวมกันบนเก้าอี้ เร็ว!”

เขาส่ายปืนไปมาทั่วทั้งห้องอย่างน่ากลัว ผู้จัดการสาขากับพนักงานซึ่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ประคองเพื่อนที่ได้รับบาดเจ็บออกมารวมตัวกับผู้ช่วยที่เพิ่งถูกมือปืนร่างผอมต้อนออกมาจากห้องทำงาน ขณะนี้ลูกค้า พนักงาน แม่บ้าน และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่างนั่งเบียดกันบนเก้าอี้สามแถวซึ่งเป็นเก้าอี้สำหรับนั่งรอทำธุรกรรม ชายร่างผอมนับจำนวนคนทั้งหมด

“โหลนึงพอดีพี่”

“อื้ม…” คนตัวสูงกว่าที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ตอบรับแล้วออกคำสั่งต่อ “เก็บของมีค่าด้วย”

“จ้ะ” คนรับคำสั่งดึงถุงผ้าใบไม่ใหญ่นักออกมาจากกระเป๋าเป้แล้วเดินไปหากลุ่มตัวประกัน “เอาโทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ และของมีค่าทั้งหมดใส่ในนี้ เร็ว!”

มันยื่นถุงผ้าให้ลูกค้าคนหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดแล้วถอยออกมาคุมเชิง ก่อนจะโยนเป้ไปให้คนที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ ปืนในมือยังคงเล็งไปที่กลุ่มตัวประกัน ชายสวมเสื้อสก็อตเอาเท้าเขี่ยให้เป้เข้ามาอยู่ใกล้ตัวที่สุดแล้วออกคำสั่ง

“ผู้จัดการมานี่”

ผู้จัดการสาขาร่างอวบอายุประมาณห้าสิบปีเศษดูท่าทางหวาดกลัว เขาน่าจะมีภรรยาและลูกที่ต้องดูแล คงไม่อยากทำตัวเป็นฮีโร่เพื่อที่จะถูกยิงตายตอนนี้