ทดลองอ่านนิยาย เจรจา-ต่อ-ตาย ตอน ราคะ บทที่ 3

ปารุสก์สรุปแล้วหมุนตัวกลับไปจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ทิ้งให้ถวิลยกโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมาเพื่อติดต่อประสานงานอย่างงกๆ เงิ่นๆ แต่ไม่วายยังบ่นงึมงำตามมาเบาๆ

“ไม่เคยเลย…ชีวิตนี้ไม่เคยที่จะเกิดเรื่องอย่างนี้ ไม่น่าเกิดในเขตของเราเลย”

ความจริงถวิลก็น่าสงสาร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่เหตุการณ์ปกติหรือสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง เพราะฉะนั้นการทำงานครั้งนี้จะเป็นตัววัดว่าเขาสามารถรับมือกับปัญหาเฉพาะหน้าได้ดีแค่ไหน

“เอายังไงดีพี่โอ่ง”

“ข้างหลังออกไม่ได้แล้ว”

คนร้ายสองคนกระซิบกันเบาๆ หน้าประตูหลังของธนาคาร แผนที่วางไว้ตั้งแต่แรกดูเหมือนถูกทำลายลงไปแล้วด้วยฝีมือของวิญญู หากจะดึงดันทำตามแผนเดิมให้ได้ จุดจบของพวกเขาก็คงเป็นพื้นแฉะๆ ในตลาดเป็นแน่ คนที่ถูกเรียกว่า ‘โอ่ง’ กระชับปืนในมือแน่น เขาสั่งให้มัดผู้จัดการสาขาติดกับสุภาพสตรีคนที่เขาคิดจะพาไปเป็นตัวประกัน ในสมองพยายามคิดหาทางออกให้ตัวเองอย่างเร็วจี๋

“ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้เราจะไม่รอดนะ ตำรวจไม่ชอบหรอกที่มีตัวประกันอยู่ในนี้”

“กูรู้น่า” เขาเอ็ดลูกน้องเสียงแข็ง “ถ้ามันโทรมาอีก เราจะเจรจา”

“พี่จะเจรจาว่าไง”

“เราจะยอมปล่อยคนเจ็บไปหนึ่งคนแลกกับรถเพื่อหนี”

“แล้วพะ…”

โอ่งตวัดสายตามามองแล้วพูดเสียงเข้ม “ให้ได้รถมาก่อนแล้วค่อยคิดหาทางออก”

คนฟังพยักหน้ารับอย่างจำใจ เพราะเขาก็ยังไม่เห็นทางรอดอย่างปลอดภัย แต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องไว้ใจคนที่เป็นหัวหน้า

“มึงลองขึ้นไปสำรวจชั้นสองของตึกหน่อยสิ เผื่อจะมีทางหนีที่ดีกว่าทางนี้อีกทาง”

“ได้พี่”

คนเป็นลูกน้องรีบพุ่งไปที่บันไดซึ่งทอดตัวอยู่ด้านข้างผนัง ส่วนโอ่งเบนความสนใจไปที่ตัวประกันของเขาอีกครั้ง ถึงอย่างไรเขาก็ไม่สามารถปล่อยทุกคนให้เป็นอิสระได้ เพราะนั่นหมายความว่าความปลอดภัยของตัวเขาก็จะเป็นศูนย์

“อะฮ้า…ออกมาแล้ว น่าจะใช่ๆ”

ปารุสก์ยิ้มออกมาได้นิดหนึ่งก่อนที่จะถูกถวิลจับหัวไหล่แน่น

“อะไร ไหน เห็นคนร้ายแล้วเหรอ”

ปารุสก์ปัดมือของผู้จัดการเขตออกจากไหล่แล้วพูดเสียงเข้ม “วงจรปิดในธนาคารครับท่าน ผมต้องการดูภาพกล้องวงจรปิดในธนาคาร”

ถวิลถอยกลับไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนตอบ “เอ่อ ผมพยายามติดต่อคนของสำนักงานใหญ่แล้ว แต่มันค่อนข้างยุ่งยาก…”

“เอาชื่อและเบอร์โทรศัพท์มา ผมจัดการเอง”

ถวิลช่างเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของธนาคารที่ไม่สามารถแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้อย่างเหมาะสมเอาเสียเลย แต่อีกใจปารุสก์ก็นึกสงสารว่าเขาคงไม่ได้พบโจรปล้นธนาคารบ่อยนักในชีวิตประจำวัน ไม่เหมือนตนที่ทำงานกับอาชญากรอยู่ทุกวัน มือของถวิลสั่นเทาในตอนที่ส่งโทรศัพท์มือถือของตนมาให้