ทดลองอ่านนิยาย เจรจา-ต่อ-ตาย ตอน ราคะ บทที่ 3

เทปถูกปล่อยให้ภาพเคลื่อนไหวอีกครั้ง ชายคนนั้นเดินเข้ามาในรัศมีของกล้องแล้วหยุดยืนหน้าประตูกระจก เขาเลื่อนซองสีน้ำตาลซึ่งเหน็บไว้ใต้รักแร้มาถือไว้ในมือก่อนที่ประตูกระจกจะถูกเปิดออกจากด้านใน แล้วชายคนนั้นก็ผลุบหายเข้าไป

“ดูระยะห่างระหว่างผู้ชายคนที่มีซองเอกสารกับคนที่มีเป้ซิว่าสองคนนี้เข้าไปในธนาคารห่างกันกี่นาที”

ปารุสก์ต้องกลับมาสนใจเรื่องเวลา เขาจับจุดที่ชายคนที่มีซองสีน้ำตาลเหยียบเข้าไปในธนาคารและจุดที่ชายคนซึ่งมีเป้เข้าไปในนั้นเป็นคนสุดท้าย

“สามจุดหนึ่งสองนาที” ปารุสก์สรุป “สองคนนั้นเข้าไปในธนาคารห่างกันสามจุดหนึ่งสองนาที แต่ตอนนี้เราเหลือเวลาสิบเก้านาทีกว่าๆ ก่อนจะถึงเส้นตาย”

“โอเค ใจเย็นๆ ไอ้น้อง ไหนฟังเสียงปืนของนายซิ นายได้ยินเสียงปืนจากกล้องตัวไหน”

“กล้องธนาคารเลยพี่ ผมยังไม่ได้ดู แค่ฟังเสียง”

“อ้าว…”

“ก็บอกแล้วไงว่าดูไม่ทัน นั่งดูเทปของร้านเครื่องเขียนไปแล้วก็เปิดเสียงของเทปธนาคารไปด้วย เพราะเพิ่งได้เทปนี้มาเป็นเทปสุดท้ายก่อนที่พี่จะขึ้นรถมาไม่กี่นาทีเอง”

คราวนี้ภาพจากกล้องวงจรปิดของธนาคารถูกดึงขึ้นมายังจอด้านหน้าเก้าอี้ของปารุสก์ มันเป็นกล้องหน้าเคาน์เตอร์ที่สามารถมองเห็นด้านหลังของพนักงาน เก้าอี้ลูกค้า และประตูกระจก

“เลื่อนไปเวลาเดียวกันกับที่เราดูภาพจากกล้องร้านเครื่องเขียนเลย”

“ครับ ตั้งแต่บ่ายสามสิบนาทีนะ” ปารุสก์จับเวลาในเทปจากกล้องวงจรปิดในนาทีที่ต้องการได้แล้ว และในที่สุดเขาก็เห็น… “เข้ามาแล้ว คนใส่เสื้อลายสก็อต”

วุฒิภาศจับตาดูจอภาพอย่างตั้งใจไม่ต่างจากปารุสก์ เขายังติดใจเจ้าซองใส่เอกสารสีน้ำตาลที่ถูกพับครึ่งไว้อยู่ ชายใส่เสื้อลายสก็อตวางมันไว้บนเคาน์เตอร์ไม่ห่างตัว มองจากด้านหลังก็เห็นว่าชายคนนั้นกำลังจะเขียนเอกสารสำหรับการทำธุรกรรมทางการเงิน

“ดูก็ปกตินะพี่”

วุฒิภาศไม่ตอบ เขายังใจเย็นพอที่จะดูภาพต่อไปเรื่อยๆ ผู้ชายคนนั้นใช้โทรศัพท์มือถือในขณะที่ยังหันหลังให้เคาน์เตอร์ธนาคาร เมื่อเลิกใช้แล้วก็เดินมานั่งที่เก้าอี้รอเรียกคิว คราวนี้สามารถเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้ชัดเจนมากที่สุด แต่ก็เป็นเวลาไม่นานนักเพราะความเคลื่อนไหวในจอถูกดึงความสนใจไปที่ด้านหน้าเคาน์เตอร์และสุภาพสตรีท่านหนึ่ง

“เกิดอะไรขึ้น เร่งเสียงหน่อยซิ”

“เต็มที่ได้แค่นี้แหละพี่ ดูเหมือนลูกค้าจะมีปัญหาอะไรซักอย่าง”

“คนนั้นใคร คนที่กำลังเดินออกมาจากห้อง”

“ป้ายตรงหน้าห้องบอกว่าเป็นผู้จัดการสาขา อย่าเพิ่งสนใจเลย นั่นมาแล้ว…คนถือเป้”

ปารุสก์กำลังจับตามองประตูกระจก ในขณะที่วุฒิภาศกลับสนใจบริเวณหน้าเคาน์เตอร์ซึ่งเป็นจุดให้บริการ เหตุการณ์ต่อจากนั้นเกิดขึ้นเร็วมากเมื่อชายคนที่ใส่เสื้อเชิ้ตลายสก็อตเดินเข้ามารับบริการ ไม่กี่วินาทีถัดมาเสียงปืนนัดแรกก็ดังขึ้น

…ปัง!…

“เฮ้ย!” ปารุสก์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงปืน รู้ทันทีว่าตนเองจับตามองผิดคน

“มันยิงพนักงานก่อน”

…ปัง!…

ภาพในจอดับลงทันที

“แล้วนัดที่สองก็กล้องวงจรปิด”

ปารุสก์หันมาจ้องใบหน้าด้านข้างของวุฒิภาศ “อัจฉริยะ…พี่รู้ได้ยังไงว่าไอ้สองคนนี้มันมาด้วยกัน”

“ไม่รู้ แค่เดาจากท่าทางของมัน นายมีภาพแค่นี้เหรอ”

“ครับ”

“พยายามแค็ปหน้าคนร้ายออกมาให้ได้ภาพที่ชัดที่สุด”

“รับทราบ”

“เดี๋ยวฉันจะกลับไปรายงานหัวหน้าเอง” วุฒิภาศจ้องมองจอนิ่งแล้วครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเลือกคำตอบไว้ให้หัสยุทธ “ปืนประกอบขึ้นเอง”

โปรดติดตามตอนต่อไป…