ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

บทที่ 5

ถ้าไม่ติดว่ากลัวจับตัวรัตน์สิกาแล้วจะเห็นอะไรๆ ที่ไม่ค่อยอยากเห็นเท่าไหร่ ชัชพลก็อยากจะช่วยหิ้วปีกหญิงสาวขึ้นบันไดมากกว่ามองสภาพทุลักทุเลเช่นนี้ ร่างบางสาวราวบันไดขึ้นมาช้าๆ ทีละขั้นๆ ดูแสนจะเหน็ดเหนื่อย ทั้งที่เคยวิ่งปร๋อขึ้นลงอย่างง่ายดายตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่

“นั่งตรงโน้นก่อนเถอะ” เขาบอกพลางชี้ไปทางเก้าอี้ไม้บริเวณโถงชั้นบน หญิงสาวมองตามทิศทางนั้น สมองมึนเบลอไปหมด แม้แทบจับใจความสิ่งที่เขาพูดไม่ได้แต่ก็ก้าวไปทางทิศนั้นโดยอัตโนมัติ เมื่อยืนอยู่ชิดเก้าอี้ก็ยังไม่ยอมนั่งลง จวบจนชายหนุ่มกระตุกชายแขนเสื้อนั่นแหละ

มีเพียงความเงียบที่โอบล้อมทั้งสองเอาไว้…ชัชพลหย่อนตัวลงตรงกันข้ามแล้วจ้องมองอีกฝ่ายที่นั่งนิ่งราวกับตุ๊กตาปั้น แม้ดวงตาซึ่งเคยไร้แววในตอนแรกจะกลับมากระจ่างใสแล้วหากก็ยังมองเหม่อผ่านเขาไป ไม่มีจุดโฟกัสใดๆ ทั้งสิ้น จะมีก็แต่ใบหน้าราบเรียบไร้อารมณ์รวมถึงลำคอระหงที่เชิดแข็งค้างอยู่อย่างนั้น

สิ่งที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายยังเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตจิตใจไม่ใช่รูปปั้นก็เห็นจะเป็นแพขนตาที่กะพริบเป็นจังหวะ เส้นเลือดบริเวณคอที่เต้นตุบๆ อย่างเห็นได้ชัด และหน้าอกที่สะท้อนขึ้นลงเพราะหายใจถี่หนัก

อาการของคนตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที

“ใบบุญ”

หญิงสาวยังคงไม่รับรู้ราวกับเกิดอาการหูดับไปชั่วขณะ เขาจึงต้องเรียกอีกครั้งโดยเพิ่มระดับเสียงให้มากขึ้น คราวนี้เริ่มได้ผลเมื่ออีกฝ่ายหันหน้ามาหาช้าๆ

“คุณ…ไหวไหม” น้ำเสียงที่กล่าวออกไปเจือความเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย

“ใช่…ไหว…รู้สึกเหมือน…โลกมันโอนเอนไปมาเลย…เมื่อกี้นี้…แผ่นดินไหวรึเปล่า”

คนฟังมีสีหน้าเหน็ดเหนื่อยใจกับคำตอบ สองคนถามตอบกันแต่ไม่เข้าใจกัน

“ผมหมายถึงตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง”

“อ๋อ…” รัตน์สิกาทำเสียงเป็นเชิงรับรู้แล้วจึงบอกว่า “เหมือนจะเป็นไข้ รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ยังไงไม่รู้”

“จำได้รึเปล่าว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น”

“อ๊ะ…นี่มันกี่โมงแล้ว ฉันต้องรีบไปปรึกษาเรื่องงานกับคุณยายบัวทิพย์” หญิงสาวอุทานขึ้นมาโดยไม่สนใจที่จะตอบคำถาม

“นี่มันตีสาม! ยังไม่มีใครเขาตื่นขึ้นมาหรอกคุณ”

“อะ…อ๋อ ตีสาม แล้วคุณตื่นขึ้นมาทำไมเหรอคะ ตื่นเช้าจัง”

เธอถามด้วยสีหน้าท่าทางซื่อๆ จนคนฟังต้องเบือนหน้าหนีและส่ายศีรษะอย่างระอาใจ

“มานี่มา” ร่างสูงลุกขึ้นเดินนำไปก่อน แต่อีกฝ่ายกลับยังนั่งนิ่งอยู่แล้วถามช้าๆ

“ไป…ไหน”

ชัชพลเหนื่อยใจจะตอบ รู้สึกปวดหัวขึ้นมาตงิดๆ จึงกวักมือเรียกเพียงนิดหนึ่งโดยไม่ตอบอะไรอีก แต่เพราะเป็นเขาแล้วมันจึงเป็นสิ่งที่ทำให้คนมองทำตามโดยไม่อาจปฏิเสธได้ ชายหนุ่มเดินนำเข้าสู่ห้องห้องหนึ่ง เมื่อกดสวิตช์ไฟแล้วก็ทำเอาดวงตาของรัตน์สิกาแสบพร่าไปหมด เนื่องจากรู้สึกว่าแสงสว่างยิ่งกว่าเวลากลางวันทั้งที่หากเงยหน้าขึ้นมองหลอดไฟบนเพดานก็จะพบว่าเป็นหลอดตะเกียบแบบประหยัดไฟด้วยซ้ำ เธอจำต้องหลุบตาลงต่ำมองพื้นแล้วเดินตามเขาเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรม เมื่อเขานั่งเธอก็นั่ง เมื่อเขาเอ่ยคำว่า ‘กราบ’ เธอก็ทำตามโดยไม่อิดออด

“เอาล่ะ ทีนี้หลับตาแล้วนั่งสมาธิ”

“นั่งสมาธิ” เธอทวนคำเบาๆ

“ใช่ คุณต้องนั่งสมาธิ รวบรวมสติให้กลับคืนมาให้ได้” ประโยคหลังๆ แทบไม่เข้าหูด้วยซ้ำ แต่เธอก็ทำตามที่เขาบอกแต่โดยดี