ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

รัตน์สิกาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ เหมือนจมดิ่งสู่ความเงียบสงบ แล้วจึงได้ยินเสียงนุ่มทุ้มเรียกชื่อ ‘ปลุก’ ให้เธอฟื้นตื่นขึ้นมาอย่างแท้จริง

“ไหวไหม” เขาถามช้าชัด เป็นประโยคคำถามที่ตอกย้ำว่าเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาเธอเบลอไปมากแค่ไหน

“ยังไหวน่า…” น้ำเสียงหนักแน่นทำให้คนฟังถอนหายใจด้วยความโล่งอก

พอมาถึงตอนนี้หญิงสาวเพิ่งจะมีสติกวาดตามองไปรอบตัว และก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าตนเองกำลังนั่งอยู่ในห้องพระที่มีขนาดกว้างขวาง ดูใหญ่แต่ทว่าก็เรียบง่ายด้วยมีเพียงโต๊ะหมู่ขนาดใหญ่ลดหลั่นกันลงมาเป็นชั้นๆ ชั้นบนเป็นพระพุทธรูปปางต่างๆ ต่อมาจึงเป็นอัครสาวกของพระพุทธเจ้า และรูปปั้นพระอริยสงฆ์ที่เธอจำไม่ได้ว่าเป็นใครบ้าง แสงไฟสีเหลืองนวลยิ่งขับให้องค์พระพุทธรูปและรูปปั้นต่างๆ โดดเด่นมากยิ่งขึ้น เธอจึงเดาว่านั่นคงเป็นสาเหตุของแสงสว่างเจิดจ้าที่ได้รับรู้ในตอนแรก เป็นแสงไฟที่สะท้อนกับรูปปั้นทองเหลืองของพระพุทธรูป…มั้ง

“เอาล่ะ พอจะลองเล่าได้ไหมว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกับคุณ อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้” ชายหนุ่มเข้าเรื่องทันที

“อ้อ เมื่อกี้ จำได้สิคะ เพราะฉันเห็นคนเรียก…”

“มีคนเรียก?”

“ใช่ค่ะ พอมองผ่านหน้าต่างออกไปก็เห็นใครกวักมือเรียกอยู่ไหวๆ เหมือนจะเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เพราะมันมืดมากก็เลยมองไม่เห็นใบหน้าของเธอ” แม้จะมีความสงสัยอยู่บ้างกับสิ่งที่พบเจอ แต่รัตน์สิกาก็บอกเล่าไปเท่าที่จำได้

“คุณเพิ่งมาอยู่ไม่กี่วัน แถวนี้ไม่มีใครรู้จักคุณหรอก แล้วจะมาเรียกทำไม”

“จริงๆ นะคะ ก็อีกฝ่ายยังเรียกชื่อฉันอยู่เลย ถ้าไม่รู้จักอย่างที่คุณว่าจะเรียกชื่อฉันถูกได้ยังไงกัน” หญิงสาวยืนยันอย่างหนักแน่นแล้วจึงเป็นฝ่ายถามบ้าง

“แล้วคุณมาเจอฉันได้ยังไงคะ”

“ผมได้ยินเสียงตอนคุณเปิดประตูก็เลยออกมาดูเพราะอยากรู้ว่าคุณจะไปไหน ขาดเหลืออะไรรึเปล่า…ตามประสาเจ้าบ้านที่ดีน่ะ แต่ตอนที่ออกไปข้างนอกบ้านเท่าที่ผมเห็น…ไม่มีคนอย่างที่คุณว่าเลยนะ”

“เอ๊ะ คุณนี่ ก็ฉันเห็นจริงๆ นี่นา ไม่งั้นจะเดินออกไปทำไม” ร่างบางเริ่มออกอาการเถียง แต่ก็เป็นเพราะเธอเชื่อมั่นสายตาตนเองว่าเห็นจริงๆ

ชัชพลอยากจะบอกอีกฝ่ายนัก บางทีสิ่งที่ตามองเห็นก็ไม่ได้ยืนยันว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป แต่ตอนนี้เขาเข้าใจว่าเธอคงไม่เชื่อจึงทำได้เพียงตอบแบบแฝงความนัย

“เอาเถอะ ต่อให้คุณบอกว่าคุณเห็นจริงๆ แต่ก็ไม่ควรจะเดินออกไปแบบนั้น ถ้าคุณเจอสถานการณ์แบบนี้อีกก็ขอให้รวบรวมสติไว้กับตนเองให้ดี จะได้ฉุกใจยั้งคิดแล้วแยกแยะได้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร เพราะถ้าหากอีกฝ่ายเขาคิดจะทำร้ายคุณล่ะ มาเรียกตอนกลางคืนแบบนี้คงไม่ใช่ผู้ประสงค์ดี…คุณเข้าใจใช่ไหม”

รัตน์สิกาได้แต่นิ่งเงียบเหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ดุ แต่เพราะเห็นจริงตามที่เขาพูดจึงรับคำเบาๆ

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นกราบพระก่อนเถอะ แล้วก็กลับไปนอนต่อซะ”

ชัชพลไม่ได้คิดจะบอกถึงความสามารถพิเศษของตนเองหรือสิ่งที่ได้พบเห็นในคืนนี้ เพราะมันเป็นเรื่องยากที่จะอธิบาย…มนุษย์คนหนึ่งที่เห็นภูตผีและเทพเทวดา เจอวิญญาณเร่ร่อนมาขอส่วนบุญเป็นว่าเล่น ดังนั้นหากไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวเอง เวลาเจอใครที่ต้องการความช่วยเหลือ ถ้าไม่ร้ายแรงมากเขาก็ต้องทำแบบลับๆ หรือบอกแบบอ้อมๆ เพราะคนบางจำพวกก็ไม่เชื่อถือในสิ่งที่เขาเห็น หรืออาจจะกลัวว่าเขามีจุดมุ่งหมายแอบแฝงอยู่ แถมยังไม่อาจบอกเล่าประสบการณ์อันโชกโชนที่ได้พบเจอมาเพราะจะเป็นการนำความเสื่อมมาสู่ตนเองอีกด้วย