ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

ชัชพลจึงเล่ารายละเอียดต่างๆ ให้ฟังโดยคร่าว เช่นตอนเห็นวิญญาณมาเรียกรัตน์สิกา สาเหตุที่หญิงสาวเป็นลมตอนไปหมู่บ้านทอผ้า ซึ่งแน่นอนว่าจุดนี้ต้องเว้นประเด็นที่ว่าเขาตั้งใจพาเธอไปเป็นเหยื่อล่อ และเรื่องสัมผัสซึ่งได้รับจากผ้าที่เสียหาย แล้วจึงวกกลับมาตบท้ายด้วยประโยคที่ว่า

“ไอ้ต้นเหตุที่ทำให้คุณป่วยก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก”

“ฉันไม่เคยทำร้ายใครมาก่อน ทำไมจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย บางที…นี่อาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้”

“คุณเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรมไม่ใช่เหรอ วิญญาณที่ตามรังควานคุณก็อาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของคุณเองนั่นแหละ…แต่ประเด็นนี้ผมยังให้คำตอบที่แน่ชัดไม่ได้”

“แล้วฉันควรจะทำยังไงดีคะ” น้ำเสียงของคนพูดเหมือนอยากจะร้องไห้เต็มที

“อย่าเพิ่งวิตกไป ระหว่างนี้ก็อยู่ใกล้ผมไว้…เอ่อ หมายถึงในบ้านของผมน่ะ ตราบใดที่คุณอาศัยอยู่ที่นั่น วิญญาณร้ายก็ไม่สามารถเข้าไปทำอะไรคุณได้ เมื่อผมรู้สาเหตุที่แท้จริงแล้วก็คงจะพอช่วยเหลือกันได้”

ร่างบางรู้สึกเหมือนโดนก้อนหินทุบหัวซ้ำๆ จนมึนไปหมด เนิ่นนานกว่าที่จะสามารถเค้นเสียงออกมาได้อีกครั้ง

“ขอโทษด้วยที่ต้องลำบากคุณ”

“ไม่เป็นไร…ผมทำเพราะมนุษยธรรม เห็นคนเดือดร้อนต่อหน้าแล้วจะไม่ช่วยเหลือได้ยังไงล่ะ” ชายหนุ่มบอกเรียบๆ

“ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่มีคุณฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไง”

รัตน์สิกากล่าวคำขอบคุณเบาๆ สิ่งที่ได้รับรู้ทำเอาในอกเหมือนมีใครเอาหินมาถ่วงไว้ เธอตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิดของตนเอง เหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า เมื่อรู้ว่าต้องมารับผลแห่งการกระทำซึ่งจดจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปก่อกรรมอะไรไว้…แต่อย่างน้อยโลกนี้ก็ไม่โหดร้ายเกินไปนัก เพราะเธอยังมีคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ในตอนนี้เป็นที่พึ่งพิงและคอยช่วยเหลือเธออยู่

พูดธุระจบรถก็ออกตัวแล่นไปบนถนนที่ทอดยาว มุ่งตรงสู่พิพิธภัณฑ์ผ้าโบราณบัวทิพย์ ขณะที่ในหัวของชัชพลมีเสียงหนึ่งเกิดขึ้น นุ่มทุ้มทว่าก้องกังวานและเปี่ยมอำนาจอยู่ในที

“หากอยากเข้าใจปัจจุบันก็ต้องมองหาอดีต…เช่นนั้นแล้วเจ้าจึงจะรู้ สิ่งที่เห็นและเป็นอยู่เนื่องเพราะเหตุใดกันแน่”

ชายหนุ่มส่งกระแสจิตตอบกลับไป แฝงความรู้สึกเหนื่อยล้า

“พี่ก็น่าจะเข้าใจความคิดผมดี”

ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ของอีกฝ่ายเป็นดั่งคำย้ำเตือน

แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจอยากทราบอดีตชาติของตัวเอง เพราะคิดว่าอดีตคือเรื่องที่ผ่านไปแล้วไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ดังนั้นการได้รู้ในสิ่งที่เราทำอะไรกับมันไม่ได้แล้วก็รังแต่จะสร้างความทุกข์ใจเท่านั้น

ดังนั้น…แม้รู้ดีว่าการลอง ‘มอง’ อดีตที่ผ่านมายาวนานของรัตน์สิกาคือทางเลือกที่ง่ายที่สุดด้วยซ้ำ แต่ทว่าบางทีอดีตของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่ามีกรรมพ่วงพันกันมานี้ก็อาจจะแฝงเรื่องราวของเขาเอาไว้ด้วย

นั่นจึงเป็นทางเลือกสุดท้ายที่เขาอยากจะทำ

แต่พอมาถึงตอนนี้…เขาก็ไม่อาจเลี่ยงได้อีกแล้วใช่ไหม!