ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

ช่วงที่ว่างจากการงานเหล่าแม่บ้านแม่เรือนต่างนำเสื้อผ้ามาซักที่ลำธาร ช่วงนี้ถือเป็นการพบปะตามประสาผู้หญิงด้วย นินทาคนนั้นพูดถึงคนนี้ ปากพูดมือก็ทำงานไปด้วย ส่วนเด็กๆ ก็มักจะตามแม่มาด้วยแล้วจับกลุ่มกันเล่นอยู่ไม่ไกล

วันนี้มีเสียงร้องแลดูวุ่นวายดังมาจากกลุ่มเด็ก เมื่อเมืองใจเด็กชายร่างสูงโย่งคนหนึ่งไปเจอตัวหนอนสีเขียวๆ โตขนาดเท่านิ้วโป้งผู้ใหญ่ จึงเก็บหนอนตัวนั้นมาวางไว้บนใบไม้แล้วยื่นมันเย้าแหย่คนอื่นซ้ายทีขวาที เด็กผู้ชายหัวเราะเห็นเป็นเรื่องตลกขบขัน ส่วนฝ่ายเด็กผู้หญิงก็พากันกรี๊ดลั่น วิ่งหนีเตลิดเปิดเปิง

คำแก้วที่นั่งแอบอยู่มุมหนึ่งหัวเราะผสมโรงไปด้วย เมืองใจหันมาเห็นเธอเข้าจึงพุ่งปราดเข้ามาหา เด็กหญิงมองการกระทำนั้นด้วยความหวาดหวั่นแต่ก็ยังอุตส่าห์ทำทีเป็นไม่กลัวอะไร…แม้รอยยิ้มจะจืดเจื่อนเต็มที

“บ่กลัวกาคำแก้ว”

“ขะ…ข้าเจ้าบ่กลัว”

คนฟังถอนหายใจคล้ายแสนเสียดายเพราะหมดสนุก เด็กหญิงนึกว่าอีกฝ่ายจะเลิกแกล้งไปแล้วแต่กลับพบว่าเจ้าหนอนตัวโตที่มองแล้วน่าขนลุกเป็นที่สุดนั้นถูกโยนเข้ามาหา เธอส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นอย่างหมดท่า

ร่างเล็กกระโจนไปทิศทางตรงกันข้ามกับตัวหนอน รู้สึกขนลุกขนชันด้วยความแขยงเป็นอย่างยิ่ง กระโดดหลบพ้นก็รีบวิ่งหนีไประยะหนึ่ง เมื่อคิดว่าตัวเองน่าจะรอดแล้วจึงหันไปมองทางเบื้องหลัง เมืองใจกลับยังพยายามคีบหนอนขึ้นมาใส่ใบไม้แล้ววิ่งตามมาอีก

คำแก้วส่งเสียงหวีดร้องพร้อมวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน หนีจนเหนื่อยหอบแฮกๆ ครู่หนึ่งก็วิ่งชนเข้ากับคนบางคนเข้า เธอเกือบจะล้มไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายช่วยพยุงไว้ ครั้นเงยหน้ามองจึงพบว่าเป็นร่างสูงโปร่งของสิงห์คำนั่นเอง

“อ้ายสิงห์คำ” คนอ่อนวัยกว่าอุทานด้วยน้ำเสียงยินดีเป็นล้นพ้น เบี่ยงหลบไปอยู่ด้านหลังเขาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เมืองใจวิ่งตามมาทันพอดี

คนสูงโย่งรีบหยุดจนตัวโก่ง มองสิงห์คำที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความเกรงใจ ไม่ใช่เพียงแค่อายุที่มากกว่าแต่มีหลายๆ อย่างที่ทำให้ทุกคนเกรงอกเกรงใจเขาเสมอ อีกฝ่ายไม่พูดไม่จาเอาแต่กอดอกยืนนิ่งเอาตัวบังคำแก้วที่ยังหลบอยู่ข้างหลัง

ในความเงียบมีความกดดันแผ่ออกมา…เมืองใจหัวเราะแหะๆ ก่อนจะหันหลังกลับด้วยท่าทางจ๋อยสนิท แต่ก็ต้องชะงักไว้เพราะถูกเรียก คนเรียกยื่นมือมาข้างหน้าเป็นเชิงว่าเอาหนอนซึ่งเป็นเครื่องมือกลั่นแกล้งคนนั้นมามอบให้เขาเสียดีๆ จะได้ไม่ต้องนำไปแกล้งใครอีก คนก่อเรื่องได้แต่มอบมันให้แล้วเดินจากไปแบบหมดสนุก

จบเรื่องแล้วคำแก้วถึงได้ยอมโผล่หน้าออกมา ยิ้มจนตาหยีพลางเอ่ยชมพี่ชายผู้เป็นที่พึ่งยามยากของเธอไม่ยอมหยุด

“อ้ายสิงห์คำนี่เก่งขนาด”

“อ้ายยังบ่ได้เยียะหยังเลย”

“นี่ขนาดบ่ได้เยียะหยังนะ เมืองใจมันก่หน้าซีดอย่างไก่ต้มขนาดนี้ละ ถ้าเยียะจะขนาดไหน…ต่อไปอ้ายห้ามหื้อไผมาแกล้งน้องได้เน้อ”

“อ้ายบ่ยอมหื้อไผมาแกล้งน้องของอ้ายหรอก” เด็กชายบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

คนตัวเล็กกว่ากำลังจะเกาะแขนอีกฝ่ายแล้วออดอ้อนเหมือนอย่างที่เคยทำเวลามีเรื่องถูกใจ แต่ก็ต้องชะงักไว้เมื่อเหลือบไปเห็นหนอนเจ้าปัญหาที่อยู่ในมือของเขา

“อะ…เอามันไปขว้างก่อนบ่ได้กา”