ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

“อ้ายบ่เป็นหยังก็ดีละ น้อง…น้องจะไปแล้ว”

“ไปไหน”

“ไปซ้อมฟ้อน…นี่คนอื่นเปิ้นคงจะไปถึงกันหมดละ”

“อ้ายไปโตย”

คราวนี้หญิงสาวหันไปมองด้วยความห่วงใย

“อ้ายปิ๊กบ้านเต๊อะ อาบน้ำอาบท่า หายามาทาแผลจะดีกว่า”

“อ้ายบ่เป็นหยังแต๊ๆ เช็ดหน้าเช็ดตาแล้ว”

“แต๊กา” เธอถามด้วยสีหน้าไม่เชื่อสักนิด…ก็โดนไปทั้งเข่าทั้งศอกขนาดนั้นยังว่าไม่เจ็บอีก แต่อีกฝ่ายยังยืนยันหนักแน่น

“แต๊ก่ะ”

คำแก้วถอนหายใจยาวๆ ใส่คนที่ไม่เจียมตัวซะเลยว่าอยู่ในสภาพไหน ก่อนจะหันกายหมายจะเดินนำไปก่อน ชายหนุ่มฉวยโอกาสตอนที่อีกฝ่ายลืม…แทนที่จะเอาผ้าเช็ดหน้าคืนให้เจ้าของไปก็แอบเก็บมันเอาไว้กับตัว

“รอกำเดียวก่อนคำแก้ว”

หญิงสาวชะงักแล้วหันกลับมามองตามเสียงเรียกทางเบื้องหลัง จึงเห็นว่าคนตัวโตกำลังเหยียดแขนขึ้นไปเก็บดอกไม้บนต้นไม้มาให้ ดอกสีขาวเล็กๆ นั้นออกดอกพรั่งพรูตัดกับสีเขียวเข้มของใบ

ดอกแก้ว^***…เหมือนกับชื่อของเธอ

สิงห์คำเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ คนถูกมองเหมือนจะอ่อนระทวยด้วยสายตาร้อนแรงคู่นั้น

ชายหนุ่มยกดอกไม้ขึ้นมาจรดปลายจมูกของตน สูดกลิ่นหอมเย้ายวนใจของมันนิดหนึ่งก่อนจะค่อยๆ บรรจงเหน็บดอกไม้ที่มวยผมของหญิงสาว โดยที่ตลอดเวลานั้นเขาไม่ยอมละสายตาจากเธอเลย

เมื่อดอกไม้ถูกเหน็บเอาไว้แล้วคำแก้วก็รู้สึกราวกับเขาดอมดมอยู่ที่เรือนผมของตน หัวใจดวงน้อยสั่นสะท้าน พร้อมกันนั้นก็ยังได้ยินถ้อยคำบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนอบอุ่นใจ

“คราวนี้บ่ว่าช่างฟ้อนคนไหนๆ ก็งามบ่เท่าน้องของอ้ายแล้ว”

เธอก้มหน้าหลบเลี่ยงสายตาอีกฝ่าย ได้แต่หลุบตามองพื้นแอบยิ้มกับตัวเองแล้วค่อยเอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ

“ยินดีเจ้า”^*

ต้นฉำฉาขนาดหลายคนโอบถือเป็นไม้ใหญ่ที่ยืนต้นคู่บ้านคู่เมืองมาอย่างยาวนาน ข้างใต้เป็นลานโล่งกว้าง พื้นดินเรียบแน่นไม่มีแม้แต่เศษหิน ดิน หรือหญ้า เมื่อมีกิจการงานใดสำคัญก็มักจะมาใช้สถานที่นี้เป็นที่ชุมนุมกัน เพียงแต่วันนี้ไม่มีงานชุมนุมใด ทั่วบริเวณจึงมีเพียงเสียงลมพัดใบไม้เสียดสีกัน เสียงนกร้องแว่วมาจากที่ไกลลิบๆ

แม้ใต้ต้นไม้จะมีร่างของคนผู้หนึ่งยืนอยู่แต่กลับไม่ขยับเขยื้อน เพียงทอดสายตามองออกไปไกลจึงดูราวกับเป็นเงาร่างที่ไม่อาจจับต้องได้ เพียงแค่ยื่นมือออกไปก็อาจหายวับไปกับตา

หญิงสาวผู้หนึ่งก้าวเข้าไปหาเขา…ชายหนุ่มซึ่งเป็นคนที่เธอรักอย่างหมดหัวใจ เธอไม่ต้องกลัวคำครหาที่มาพบกับผู้ชายสองต่อสองเช่นนี้ ผู้หญิงต่ำต้อยอย่างเธอยังจะกลัวคำนินทาอะไรอีก

*** ดอกแก้ว คือดอกพิกุล

* ยินดีเจ้า แปลว่าขอบคุณ เนื่องจากสมัยก่อนคนเหนือไม่ใช้คำว่า ‘ขอบคุณ’