ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

น้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มมีความคาดหวัง…ด้วยอำนาจของครอบครัว เขาเชื่อว่าจะสามารถหาช่องทางตัดชื่อของคำแก้วออกไปได้ หญิงสาวจนใจที่จะกล่าวจึงได้แต่เดินเลี่ยงไปโดยไม่กล้ามองหน้าเขา สิงห์คำยังเดินตามมาขวางหน้าเอาไว้แล้วเชยคางเรียวให้เงยหน้าขึ้นมามองตน

“เป็นเพราะผ้าพวกนั้นแม่นก่อ พวกมันทำหื้อน้องยอมแม้กระทั่งละทิ้งอ้าย!” น้ำเสียงของคนพูดราวกับจะคร่ำครวญ แม้ไม่มีน้ำตาสักหยดแต่สิงห์คำก็คล้ายเหี่ยวเฉาไปทั้งตัวและใจ…ไม่ต่างอะไรกับต้นไม้ที่ยังยืนต้นแต่ก็ตายทั้งเป็น

คำแก้วเบือนหน้าหนี หลบเลี่ยงสายตาคมที่ราวกับจะมองเธอทะลุปรุโปร่ง

“ผ่ออ้ายหื้อดี แล้วบอกมาตามตรง” ชายหนุ่มถามย้ำ

ร่างบางถอยออกมาสองสามก้าว…

บางที…บางทีหากเขาเข้าใจเช่นนั้น มันอาจจะดีกว่าสำหรับทั้งสอง

“อ้ายก็ฮู้ว่าน้องกึ๊ดอย่างใด…ผ้าพวกนั้น ผ้าซิ่นตีนจกที่มีแต่ชนชั้นสูงใส่ได้ น้องบ่ใช่ลูกเจ้าลูกนายที่ไหน จึงได้แต่มองแม่ป้าน้าอาทอมันไปมอบหื้อคนอื่นที่เกิดมาพร้อมฐานะสูงส่ง ทางเดียวที่น้องจะได้ใส่คือการเป็นม้าขี่ของปู่เจ้า ได้รับการยอมรับนับถือจากคนอื่นซึ่งเป็นสิ่งที่ชีวิตนี้บ่เคยได้รับ น้องเลือกเกิดบ่ได้ แต่ตอนนี้…หากเลือกได้ น้องขอเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง!”

จริงอยู่ว่านี่ไม่ใช่เหตุผลทั้งหมดที่ทำให้เธอกล้าเดินเข้าสู่พิธีในวันพรุ่งนี้ แต่ถ้อยคำที่กล่าวออกมาแฝงความจริง เป็นปมที่ฝังลึกจนยากจะลบเลือน แล้วน้ำตาก็พลันพรั่งพรูออกมาอย่างรวดเร็ว

ร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้าไปโอบกอดร่างเล็กเอาไว้ด้วยความรักลึกซึ้งสุดใจ หญิงสาวสามารถสัมผัสถึงความรู้สึกนั้นได้ หัวใจของเธอร่ำร้อง เนืองนองไปด้วยน้ำตา…อยากจะลืมเลือนทุกสิ่งที่พูดออกไป ละทิ้งความมุ่งมั่นแล้วไขว่คว้าเอาความสุขอันแสนสั้นเป็นที่ตั้ง

ทว่าบางอย่างก็ฉุดรั้งเธอเอาไว้ ไม่ได้!

“อ้ายก็ฮู้ว่าถึงน้องบ่ได้เป็นม้าขี่ก็ใช่ว่าเรื่องของเฮาจะเป็นไปได้โดยง่าย ฐานะของเฮาต่างกันเกินไป อ้ายเกิดมาพร้อมชาติกำเนิดที่ดี ครอบครัวทางพ่อเป็นตระกูลนักรบกล้าแข็ง รับใช้ท่านเจ้าเมืองมาเมินนาน ครอบครัวทางแม่ก็ร่ำรวยเพราะเป็นคนค้าขาย จะยอมรับแม่ญิงที่มีพื้นเพอย่างน้องได้กา”

“ต่อไปภายภาคหน้า ครอบครัวของอ้ายก็จะต้องเห็นความดีของน้องเหมือนอย่างที่อ้ายเห็น อ้ายขออย่างเดียว ขอหื้อน้องเชื่อ…ว่าอ้ายจะปกป้องน้องได้ แล้วอ้ายจะบ่ยอมหื้อไผกล้าดูถูกน้องเลย”

คำแก้วถอยห่างจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น ไม่มีคำพูดใดๆ จะกล่าวอีกแล้ว เพียงบอกสั้นๆ ก่อนจะจากไป

“หลังจากงานพิธีแล้วเฮาค่อยอู้กันใหม่เต๊อะ บางทีน้องอาจบ่ใช่คนที่ถูกเลือกเพราะยังมีญาติพี่น้องคนอื่นหลายนัก”

แม้ในยามค่ำคืนอากาศจะเย็นสบาย ทว่าเหงื่อเม็ดเป้งๆ กลับผุดขึ้นตามหน้าผากและไรผมของชายหนุ่มในชุดขาว ดวงตาภายใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทกลอกไปมา เวลาเนิ่นนานผ่านไปจึงค่อยลืมตาพร้อมกับสูดลมหายใจดังเฮือกใหญ่ ราวกับคนกำลังจะขาดใจต้องรีบฮุบอากาศเอาไว้

ดวงตาคู่คมจ้องหญิงสาวตรงหน้าเขม็ง…ไม่รู้ตัวเลยว่ามือที่จับกันนั้นบีบแน่นแค่ไหน

เป็นความรู้สึกเหนื่อยล้ามากกว่าครั้งไหน แม้จะเคยเห็นกรรมของคนอื่นมานับไม่ถ้วน ทั้งจากการสัมผัสตัวผู้อื่นโดยบังเอิญหรือจากคนที่มีวาสนาต่อกันมาขอความช่วยเหลือ แต่ครั้งนี้กลับแตกต่างออกไป ไม่เหมือนการมองเห็นเรื่องราวของคนอื่น…เพราะมันเกี่ยวเนื่องกับตัวเขาเอง