ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

ความรู้สึกของสิงห์คำชัดเจนในความรู้สึกของชัชพลจนเกินไป…เขาเจ็บจริงและเศร้าใจจริงๆ

มีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป

รัตน์สิกาบอกกับตัวเองเช่นนั้น บรรยากาศอ่อนหวานที่ล่องลอยอ้อยอิ่งก่อนที่ชายหนุ่มจะหลับตาลงค่อยๆ สลายหายไป มือใหญ่ที่ประสานกันอย่างอบอุ่นบีบแน่นเข้ามาจนเจ็บเหมือนกระดูกแทบร้าว แต่หญิงสาวก็ยังกัดฟันทนเพราะกลัวจะรบกวนเขา หลังจากอีกฝ่ายลืมตาขึ้นมาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำแฝงความแข็งกร้าว ดวงตาคมคู่นั้นจ้องมองดูเธอทว่าคล้ายไม่มอง…มันเลยผ่านไปไกล…ไกลเกินกว่าที่จะล่วงรู้ได้

“เป็นยังไงบ้างคะ พอจะรู้รึยังว่าวิญญาณร้ายนั่นคือใคร”

“ยังไม่รู้เลย” เขาตอบห้วนสั้น น้ำเสียงเหนื่อยล้าเต็มที

“แล้วพอจะรู้รายละเอียดอะไรบ้างไหมคะ”

“ไม่มาก แต่ว่า…” คนพูดหยุดคิดนิดหนึ่ง มีบางอย่างที่สะกิดใจเขา แต่ก็ไม่รู้ว่ามันสำคัญพอที่จะบอกเล่าไหม อีกฝ่ายจึงกระตุ้นด้วยความสงสัยใคร่รู้

“แต่ว่าอะไรล่ะคะ อย่าพูดค้างคาสิคุณศีล”

“ถ้าผมเดาไม่ผิด ในอดีตที่ผ่านมาคุณเคยเป็นม้าขี่” ชายหนุ่มบอกได้โดยที่ยังไม่ต้องมองเห็นนิมิตหลังจากวันนั้น เขานึกรู้ได้ว่าคำแก้วจะต้องได้ตำแหน่งที่เธอต้องการอย่างแน่นอน

“ม้าขี่?”

“ใช่ ก็ร่างทรงแบบย่าคุณไง”

“อ้อ พอจะเข้าใจค่ะ แต่…ย่าของฉันเคยบอกว่าฉันเองมีองค์เทพปกปักรักษาอยู่ แล้วตอนที่ฉันลำบากโดนวิญญาณทำร้าย เทพท่านหายหัวไปไหนเนี่ย!” ในตอนท้ายประโยคน้ำเสียงของหญิงสาวไม่สบอารมณ์นัก ไหนย่าย้ำนักย้ำหนาว่าเธอมีองค์ยังไงล่ะ พอเจอปัญหาล่ะดันไม่ยอมมาช่วย

ชัชพลได้ยินข่าวใหม่ที่เพิ่งได้รับรู้จึงนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกตามที่เขาเข้าใจ

“บางทีถ้ามันเป็นวิบากกรรมที่คุณต้องเผชิญก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากน่ะ อาจจะแอบช่วยเล็กๆ น้อยๆ แต่ช่วยให้คุณหลุดพ้นจากบ่วงกรรมไปไม่ได้”

แต่ทำไมถึงไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของเทพที่คุ้มครองใบบุญอยู่เลย…นั่นคือทำถามที่อยู่ในใจของเขา

“แล้วคราวนี้…จะเอาไงต่อดีคะ”

“วันนี้ผมเหนื่อยแล้วจริงๆ” ชายหนุ่มเอ่ยตัดบท

“อ้าว คุณศีล”

“ก็ค่อยๆ คิดหาทางกันไป”

มาถึงตอนนี้รัตน์สิกาเพิ่งสังเกตว่าใบหน้าของชัชพลแดงก่ำแค่ไหน ไม่ใช่แดงระเรื่อเหมือนอย่างก่อนหน้านั้น หากดูราวกับคนหน้าแดงเพราะพิษไข้ ขณะที่ริมฝีปากขาวซีดอ่อนโรยแรง หัวใจของเธอก็พลันอ่อนยวบ บอกด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปพักผ่อนกันเถอะค่ะ หน้าตาคุณดูไม่ค่อยดีเลย”

ทั้งสองจึงพากันออกมาจากห้องพระอย่างเงียบๆ ร่างบางหันมองคนข้างตัวอย่างเป็นห่วง แต่อีกฝ่ายกลับจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง เธอคิดว่าอีกฝ่ายมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ครุ่นคิดกับตัวเองตลอดเวลา สิ่งที่พูดออกมาไม่รู้ว่าเหลืออยู่กี่เปอร์เซ็นต์ของความจริงทั้งหมดที่เขาทราบ

เมื่อเดินมาถึงห้องนอนของชัชพลก่อน ขณะที่เจ้าของห้องกำลังผลักบานประตูจะเข้าไปก็ถูกเรียกไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวค่ะคุณศีล”