ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

คนฟังชะงักแต่ไม่เอ่ยอะไรทั้งยังไม่หันมามองอีกด้วย รัตน์สิกาจ้องมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ…ไม่เหมือนหญิงสาวผู้เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเองอย่างที่เป็นมา

“ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณได้รู้ได้เห็นจากการจับมือนั่นมันคืออะไร แล้วถ้าถามจริงๆ จังๆ ฉันก็ไม่ได้อยากรู้ เพียงแต่ว่า…ไม่ว่าสิ่งที่คุณเห็นมันจะเลวร้ายแค่ไหน ฉันอาจเคยทำร้ายใครบ้างไม่มากก็น้อย ก็แหงสิ ถ้าเป็นคนดีจริงไม่เคยทำร้ายใครจะมีวิญญาณตามมารังควานขนาดนี้เหรอ” หญิงสาวหัวเราะเสียงขื่น ไม่มีคำตอบใดจากร่างสูง มีเพียงการที่เขายังยืนอยู่ตรงนั้นที่บอกว่ากำลังรับฟังอยู่ “แต่ฉันอยากจะขอร้อง…อย่าทำแบบนั้นอีก รู้ไหมว่ามันเจ็บ”

“ผมขอโทษด้วยละกันที่เผลอจับมือคุณแรงไป”

“น่าแปลกที่ฉันไม่ได้เจ็บเพราะแรงบีบที่มือแต่มันเจ็บที่ใจ ขอร้องอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นเลย”

มีเพียงความเงียบที่โอบคลุม ก่อนเธอจะได้ยินประโยคสั้นๆ ตอบกลับมา

“คุณอย่าคิดมากเลย”

คนพูดเดินผ่านเข้าไปด้านในห้องแล้วปิดประตูดังปัง! ถ้อยคำคล้ายปลอบประโลมของเขาไม่ทำให้เธอดีขึ้นเลย…ไม่เลยสักนิด

เส้นทางวิ่งลาดด้วยซีเมนต์คดเคี้ยวรอบสวนสาธารณะ บรรยากาศแสนร่มรื่นยังคงเป็นเฉกเช่นที่เคยเป็นมา แต่น่าเสียดายที่หัวใจของเขาไม่ได้สงบร่มเย็นตามบรรยากาศรอบตัว ใบหน้าคมคายเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นถี่รัวจนเกือบถึงขีดสุด แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงไม่ยอมหยุดวิ่ง ครั้นเห็นว่าใกล้สุดเส้นทางแล้วฝีเท้าจึงผ่อนช้าลงเพื่อให้ร่างกายปรับตัวกับการเปลี่ยนแปลงได้ทัน

แผ่นอกกว้างสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจ เสื้อยืดคอกลมสีขาวกับกางเกงวอร์มไม่อาจปกปิดรัศมีบางอย่างที่แผ่ออกมา เมื่อเจ้าตัวรับรู้ถึงจังหวะหัวใจที่ช้าลงบ้างแล้วจึงเดินไปหย่อนตัวลงที่เก้าอี้เหล็กดัดตัวยาวซึ่งทางสวนสาธารณะนำมาวางไว้ตามจุดต่างๆ

เสียงถอนหายใจดังผะแผ่ว ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยจากการวิ่ง แต่เหนื่อย…เพราะรู้ว่าตัวเองกำลัง ‘ยึด’ อะไรบางอย่างเอาไว้

แม้เขาจะเลือกเดินเส้นทางธรรมนี้มานาน ได้รับการสั่งสอนจากพระอาจารย์มนูและนำมาปฏิบัติ สภาวะจิตก็ได้รับการพัฒนาไปอย่างก้าวหน้า มีจุดมุ่งหมายในชีวิต ไม่ไหลเรื่อยไปตามกระแสแห่งกิเลส

แต่ชัชพลเป็นปุถุชนที่ยังไม่หลุดพ้น…ความยึดติดยังมีอยู่

เขาปลงไม่ได้…

เวลาที่เห็นหน้ารัตน์สิกา ความหลังที่เคยมีต่อกันก็ผุดขึ้นมา ความรู้สึกตามติดจนไม่อยากเจอ ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากพูดด้วย แม้จะ ‘รู้’ ยึดอะไรเอาไว้มันก็เหนื่อยและหนัก ปล่อยวางต่างหากที่เบาโล่งและสบาย

นี่ไม่ใช่แค่กรรมของหญิงสาวแล้วล่ะ คงจะเป็นกรรมของเขาด้วยที่ยึดติดความรู้สึกในอดีตถึงเพียงนี้

“สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย”

น้ำเสียงนุ่ม กังวาน ทว่าในวันนี้หางเสียงกลับแลดูปลดปลง เมื่อชัชพลหันไปมองตามเสียง…ก็พบผู้มาใหม่ เป็นชายหนุ่มเจ้าของเสียงปริศนานั่นเอง!

ร่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็กดัดข้างๆ กันนั้นเป็นชายหนุ่มผมยาวประบ่า เขาเสยผมที่หน้าผากขึ้นเผยรูปหน้าเรียวงาม คิ้วเข้มคมเหนือดวงตาที่ทั้งคมทั้งโต แววตาเป็นประกายวิบวับ จมูกโด่ง ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ แฝงแววขี้เล่นไว้เล็กน้อย