ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดที่มาปรากฏตัว ริมฝีปากบางเฉียบของหนุ่มมนุษย์ก็เหยียดยิ้มออกมานิดๆ ทว่าไม่มีแก่ใจจะล้อเล่นเหมือนเคย

“เป็นมนุษย์นี่มันลำบากเนอะ”

‘พี่’ ยังอุตส่าห์ตอบเรียบเรื่อยอย่างอารมณ์ดี

“เป็นมนุษย์มันก็มีข้อดี ไม่ใช่ว่าจะมีแต่ข้อเสีย…โลกมนุษย์อยู่กึ่งกลางระหว่างสวรรค์กับนรก ทุกสิ่งอยู่ที่เลือกเองว่าจะขึ้นไปอยู่ข้างบนหรือลงไปอยู่ข้างล่าง…”

เจ้าตัวทำมือไม้ประกอบ ฝ่ามือบนซ้อนอยู่บนหลังมือล่างแต่มีช่องว่างตรงกลางเสมือนมีสามชั้น บนหลังมือขึ้นไปคือสวรรค์ ส่วนต่ำใต้จากฝ่ามือลงมาคือนรก และช่องว่างตรงกลางนั้นคือภพภูมิมนุษย์นั่นเอง

“อีกทั้งภพภูมิมนุษย์นี่แหละเหมาะแก่การสั่งสมบุญบารมี ขนาดเทพข้างบนนั่นก็ยังต้องมีการจุติ..แล้วยังพวกเทพที่อยู่ข้างล่างจะอยากได้ร่างทรงไปทำไม ก็เพราะพวกเขาไม่มีกายหยาบ…ได้แต่พึ่งพาร่างกายของร่างทรง แต่วิธีนี้ถ้าจะว่าดีมันก็ดี คือพัฒนารุดหน้าไปได้อย่างรวดเร็ว แต่ถ้าหากยังยึดติดอยู่กับชื่อเสียงก็ดี ลาภสักการะก็ดี ก็ยากที่จะหลุดพ้นสู่ภพภูมิชั้นสูง”

“แล้วเทพประจำตัวของใบบุญเป็นใครเหรอครับ ทำไมผมถึงไม่เห็นจะรับรู้ได้เลย”

พอเอ่ยถึงเรื่องนี้เขาก็ไม่ลืมนึกถึงรัตน์สิกา การปรากฏตัวของอีกฝ่ายคงหมายถึงพร้อมที่จะพูดคุยกันจริงจังเสียที แต่คำตอบคลุมเครือที่ได้รับก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

“อย่าถามเลย…บางอย่างมันก็พูดไม่ได้”

“พี่ช่วยพูดอะไรตรงๆ ได้ไหม เจอกันทีไรก็วกไปวนมาแบบนี้ตลอด ไม่ก็มาแป๊บเดียวแล้วหาย ผมเริ่มรู้สึกเหมือนพายเรือในอ่างเข้าไปทุกที”

นัยน์ตาดำกลมโตตวัดมองผู้อ่อนวัยกว่าพลางคิดว่าจะจัดการอย่างไรให้มันรู้สำนึก รู้ที่ต่ำที่สูงซะบ้าง…ครั้นสัมผัสความเคร่งเครียดจริงจังที่แผ่ออกมาจากอีกฝ่ายก็ทำได้เพียงถอนหายใจ

“นี่ก็ช่วยเท่าที่จะช่วยได้ เจ้าถูก ‘ปิด’ มากหน่อย เราก็ถูก ‘ปิด’ น้อยหน่อย บางเรื่องรู้แต่ก็พูดไม่ได้ เจ้าก็น่าจะเข้าใจดีไม่ใช่รึ”

“อย่างนั้นพี่พอจะบอกอะไรผมได้บ้างเกี่ยวกับผีสาวที่ติดตามคอยทำร้ายใบบุญอยู่”

“เท่าที่ได้เจอมา เจ้าคิดว่าฝ่ายนั้นมีฤทธิ์เดชระดับไหน” อีกฝ่ายถามกลับแทนคำตอบ คนฟังขมวดคิ้วนิดหนึ่งแล้วจึงบอก

“ก็พอตัว จ้องผมแบบตรงๆ ได้ ก็ถือว่าเหนือกว่าวิญญาณทั่วไป”

“แต่ก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้”

“ก็ใช่” ชายหนุ่มยังคงไม่เข้าใจว่านี่เกี่ยวกันตรงไหน แต่ก็พยายามคิดตาม “อืม…ถ้านับจริงๆ ก็ถือว่ากลางๆ ยายผีนี่น่ากลัวเพราะคนที่เธอทำร้ายคือใบบุญ ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ แถมยังไม่นึกเฉลียวใจด้วยซ้ำว่าถูกทำร้ายอยู่ แต่ถ้าหากคิดจะสู้กับผมล่ะก็…”

ท้ายประโยคเจ้าตัวหัวเราะหึๆ เป็นเชิงว่าถ้าแน่จริงก็ลองดู ชัชพลอาจมีจิตเมตตาต่อดวงวิญญาณที่น่าเวทนา แต่หากเป็นวิญญาณที่บังอาจมาทำตัวร้ายกาจกับเขาล่ะก็…

‘พี่’ เผยยิ้มออกมานิดหนึ่งซึ่งแฝงแววบางอย่างก่อนจะเอ่ยประโยคที่กระแทกอกเขาดังปัง!

“แล้วเจ้าคิดว่า…ผีที่มีพลังแค่นี้จะมีความแค้นข้ามภพข้ามชาติได้เชียวหรือ”

ชายหนุ่มมนุษย์เงียบ ก้มหน้านิ่งคิด…คิดตามตรรกะ เหตุและผล ความเป็นไปได้ บวกกับประสบการณ์ที่ผ่านมา ครู่หนึ่งจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกฝ่าย

“พี่หมายถึง…วิญญาณพวกนี้มีผู้บงการมาอีกที!?”

โปรดติดตามตอนต่อไป…