ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

ชายหนุ่มพาเธอมาทิ้งไว้ที่ร้านกาแฟ เมื่อสั่งเครื่องดื่มเสร็จก็หายตัวไป…จนน้ำแข็งในแก้วเริ่มละลายแล้วนั่นแหละเขาถึงกลับมาพร้อมสำลี ยาทาแผล และพลาสเตอร์ยา

ร่างสูงย่อตัวลงกับพื้น รัตน์สิกาถึงได้รู้ตัวว่าที่เท้าถูกเศษแจกันที่แตกกระเด็นมาบาดเป็นทางยาว ทิ้งรอยเลือดแห้งกรังไว้ที่หลังเท้า

“ลุกขึ้นเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันทำแผลเอง” หญิงสาวพยายามฉุดอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นแต่กลับโดนบอกด้วยน้ำเสียงดุๆ แทน

“เสียงแทบจะไม่มีแล้ว อย่าพูดมากน่า”

แม้คนพูดจะตอบคล้ายรำคาญเธอเต็มที แต่หัวใจที่เหี่ยวแห้งเต็มไปด้วยร่องรอยบอบช้ำกลับอุ่นวาบขึ้นมาทันที ยิ่งเมื่อเธอมองภาพผู้ชายตัวสูงๆ คนหนึ่งคุกเข่าลงทำแผลที่เท้าให้ ตัวเขาแทบจะสูงเท่ากับเธอที่นั่งโซฟาตัวเตี้ยๆ อยู่ด้วยซ้ำ ความเอาใจใส่ของชัชพลทำให้ก้อนบางอย่างแล่นขึ้นมาจุกอก…ไม่นานก็ตามด้วยน้ำตาที่ไหลซึมออกมาจากหัวตา หากคราวนี้กลับไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ

น้ำตาหยดหนึ่งหยดลงบนหลังมือเขา ทำเอาเจ้าของมือใหญ่จ้องมองมือตัวเองราวกับไม่เคยเห็นมันมาก่อน ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย…

“เจ็บเหรอ”

“เปล่าค่ะ” หญิงสาวส่ายศีรษะช้าๆ

ได้ยินเช่นนั้นเขาจึงก้มลงไปจัดการทำแผลให้จนเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนโซฟาด้วยท่าทีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น รัตน์สิกาถึงได้มองเห็นแผลตัวเองชัดๆ ซึ่งบัดนี้มันถูกปิดด้วยพลาสเตอร์ยาลวดลายการ์ตูนเจ้าหญิงดิสนีย์สีชมพูหวานแหวว หญิงสาวหลุดยิ้มออกมานิดๆ ยกนิ้วขึ้นกรีดซับน้ำตาจากขอบตา

“ตอนที่ซื้อคุณไม่ได้เลือกลายพลาสเตอร์เองใช่ไหม”

“เลือกเองสิ ทำไม…หรือคุณไม่ชอบ”

“เปล่าค่ะ ชอบ แต่ลายมันไม่เหมาะกับการที่คนอย่างคุณซื้อมาเลย”

“คนอย่างผมมันเป็นยังไงไม่ทราบ” ชายหนุ่มถามด้วยความกังขา น้ำเสียงติดจะหาเรื่องนิดๆ เป็นเชิงว่า…หากคำตอบไม่ถูกใจได้มีเรื่องแน่

“ก็ไม่ยังไงหรอกค่ะ แต่มันเป็นลวดลายที่หวานแหววมาก ถ้าคุณซื้อลายหัวกะโหลกมาแล้วสั่งสอนเรื่องสัจธรรมของชีวิตเพิ่มอีกหน่อย นั่นน่ะฉันจะไม่แปลกใจเลย”

“นี่คือคุณกำลังชมหรือด่า?” คิ้วเข้มเหนือดวงตาคู่คมนั้นขมวดเข้าหากันอย่างงงๆ

“ชมสิคะ…ชม”

“ทำไมผมไม่รู้สึกว่าถูกชมสักนิดเลยนะ เหมือนโดนด่าแบบอ้อมๆ ยังไงไม่รู้”

“ฉันเปล่านะ คุณพูดเองเออเองทั้งนั้น”

ชายหนุ่มต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะนึกออกว่าประโยคคุ้นๆ นี้มาจากไหน

“ผมเคยพูดประโยคนั้นกับคุณ”

วันแรกที่เธอเหยียบย่างเข้าสู่พิพิธภัณฑ์ผ้าโบราณบัวทิพย์ ตอนที่เกาะเขาเป็นลูกลิงเพราะคิดว่าเห็นงูในบ้านแล้วเขาสะบัดตัวออก

“ก็ใช่สิคะ”

ก่อนที่ชัชพลจะตอบอะไรเธอก็ชิงเข้าสู่โหมดจริงจังเสียก่อน

“รู้ไหม…คุณเป็นคนแรกที่เห็นฉันในตอนอ่อนแอ แม้แต่พ่อกับแม่ก็แทบไม่เคยเห็นฉันร้องไห้เลย”