ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

บทที่ 9

คุณเคยรู้สึกไหม…กับบางคน พอคิดว่าสามารถเข้าใกล้จนเกือบจะสัมผัสถึงเขาได้แล้ว…กลับพบว่าอีกฝ่ายถอยห่างออกไป ไกลเกินกว่าที่จะเอื้อมมือคว้าราวกับว่าความรู้สึกที่ต่างรู้แก่ใจตัวเองดีนั้นไม่เคยเกิดขึ้นเลย

สำหรับรัตน์สิกาแล้วชัชพลก็เป็นแบบนั้น ผู้ชายในม่านหมอกคนนี้อาจจะยอมเผยตัวครู่หนึ่ง และเสน่ห์ของเขาก็ทำให้เธอหลงเพ้อไปโดยไม่รู้ตัว แต่เพียงไม่นานเขาก็กลับไปอยู่ท่ามกลางหมอกหนา เหินห่างเย็นชาอีกครั้ง

นี่เป็นอีกครั้งที่ได้พบกันหลังจากค่ำคืนนั้น…ชายหนุ่มกำลังนั่งคุยอยู่กับคุณยายบัวทิพย์ วินาทีที่เขาหันมาเห็นเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ชะงักค้างก่อนจะจางหายไป

หญิงสาวไม่รู้จะทำตัวยังไงดี ทั้งอยากวิ่งเข้าใส่ พุ่งชาร์จตัว แล้วดูสิว่าเขาจะรู้สึกยังไง อาจจะเหมือนโดนแมลงสาบเกาะตัวอยู่…หรือไม่เช่นนั้น อีกใจหนึ่งเธอก็อยากวิ่งหนีออกไปให้ไกลจากเขาที่สุด

“อ้าว หนูใบบุญมาพอดี” หญิงชราเอ่ยทักทันทีที่เห็น ร่างบางจึงทำได้เพียงเดินเข้าไปหาช้าๆ ส่งยิ้มสดใสราวกับว่าหัวใจของเธอไม่ได้รู้สึกขื่นขมอยู่

“คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ”

“อ้อ กำลังคุยกันเรื่องการจัดงานถนนคนเดินในตัวจังหวัดจ้ะ”

“งานถนนคนเดินงั้นเหรอคะ” รัตน์สิกาถามด้วยความสนใจ

“ใช่แล้วล่ะ ที่นี่เราจะจัดกันแค่ตอนหน้าหนาวเท่านั้น มีอาทิตย์ละวัน แล้วคืนนี้ก็เป็นอาทิตย์แรกของการจัดงานด้วย คนน่าจะครึกครื้นเลย ร้านผ้าทอของพวกเราก็ได้ไปออกร้านด้วยนะหนูใบบุญ เย็นนี้ศีลคงต้องไปดูความเรียบร้อย หนูสนใจอยากจะไปดูไหม”

“คุณยายครับ…” ชัชพลเอ่ยปรามไว้ คนเป็นยายถึงเพิ่งนึกได้ว่าหากรัตน์สิกาก้าวออกไปจากที่นี่ก็คงไม่ปลอดภัยนัก

“เอ้อ…” บัวทิพย์ทำเสียงตะกุกตะกัก แต่ผู้อ่อนวัยกว่ากลับมีสีหน้าระรื่น

“ดีเลยสิคะ นานๆ จะได้ออกไปเที่ยว เปิดหูเปิดตาบ้าง”

“จะดีเหรอ” หญิงชราเอ่ยด้วยความเป็นห่วง ชัชพลจึงตัดปัญหาด้วยการรับอาสาซื้อของมาให้

“คุณอยากได้อะไรก็จดใส่กระดาษมาแล้วกัน เดี๋ยวผมไปซื้อให้”

“แล้วฉันจะรู้ไหมล่ะคะว่ามันมีอะไรบ้าง ฉันยังไม่เคยเดินดูสักหน่อย”

“ผมต้องไปทำงาน” เขาอุตส่าห์พยายามยกเรื่องงานมาพูด

“เอาเป็นว่าถ้าคุณต้องดูร้านไม่มีเวลาเดินด้วยกัน คุณก็ทำงานของคุณไป ฉันเดินเองก็ได้”

ดูซิว่าจะหลบเลี่ยงไปทางไหน หญิงสาวตัดสินใจแล้ว ในเมื่อเขาอยากหนี เธอก็จะตามติดเป็นลูกลิงเลยคอยดู!

“คุณก็รู้ว่ากำลังโดนจ้องทำร้ายอยู่ จะออกไปหาเรื่องทำไมกัน”

“คุณบอกเองนี่คะว่าอยู่ใกล้คุณไว้ไม่เป็นไร หายห่วง ฉันเชื่อว่าคุณปกป้องฉันได้…จริงไหมคะคุณยาย” ท้ายประโยคเธอหันไปปะเหลาะเอากับคุณยายบัวทิพย์

“อ้อ…จ้ะ…ใช่จ้ะ”