ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

ถ้อยคำที่ได้รับรู้จากปากของรัตน์สิกาทำให้เขายิ้มออกมาได้ จึงบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ผมดีใจที่คุณเลือกเส้นทางธรรม ผมจะคอยช่วยเหลือคุณอีกแรงหนึ่งเอง”

และจะทำให้คุณได้รู้…ว่าผมปกป้องคุณได้ นั่นคือความคิดที่ดังก้องอยู่ในหัวของชัชพล

ในอีกมิติหนึ่ง…

“มันน่ากลัวเหลือเกินเจ้า…”

นางพรายน้ำผู้เป็นบริวารนั่งกองอยู่กับพื้น ก้มหน้ายอมรับความผิดที่ไม่สามารถทำงานให้ลุล่วงได้

“มันมีดีอย่างใด! ขนาดสูที่มีพลังสูงสุดในบรรดาบริวารของข้ายังเยียะอะหยังมันบ่ได้” น้ำเสียงแหบพร่าทว่าเปี่ยมอำนาจบางอย่างจนชวนขนหัวลุกตวาดถามผู้อยู่ใต้อำนาจ

“ข้าเจ้าบ่ฮู้ว่ามันเป็นตัวอะหยัง แก่นต๋า^* มันนี่น่ากลัวนัก รอบตัวมันมีแต่แสงสว่าง…แสงสว่างจ้า แต่มันฮ้อนขนาด ยิ่งตอนที่ข้าเจ้าจับตัวมันก็ปวดแสบปวดฮ้อนทรมานเหลือหลาย” สายตาของผู้พูดเหลือบมองฝ่ามือของตัวเองด้วยท่าทีหวาดผวา

“ฮึ…” ชายชราแค่นเสียงในจมูกราวกับกำลังดูถูก

“แล้วบ้านมันนี่นะ มีแต่อะหยังปะล้ำปะเหลือ^** บ่ฮู้ ของดีมันมีหลายนัก ข้าเจ้าเข้าไปก็บ่ได้ พอฮ้องแม่ญิงคนนั้นออกมา ไอ้ตัวนั้นมันก็ออกมาขวางแหม” นางพรายน้ำพูดอย่างเจ็บใจ

“ถุย…ของเล่นละอ่อนน้อย^*** แค่นี้…ข้าใคร่ไปแอ่วหามันสักกำ สูคอยผ่อก็แล้วกัน”

เจ้าของเสียงแหบพร่าพูดอย่างหมายมาด

นางรู้…ผู้เป็นนายเหนือหัวมีอำนาจมากมายแค่ไหน และคราวนี้จะไม่มีอะไรมาขัดขวางได้อย่างแน่นอน

เป็นเวลาย่ำค่ำในตอนที่ชัชพลพบว่ามีคนนั่งอยู่ที่โต๊ะรับแขกบริเวณโถงชั้นบน เนื่องจากอีกฝ่ายหันหลังให้จึงไม่ทันมองเห็นว่าเป็นใคร ร่างสูงเดินเข้าไปหาขณะที่ผู้มาเยือนลุกขึ้นยืนแล้วเอามือไขว้หลังไว้ราวกับรับรู้การมาถึงของเจ้าบ้านโดยไม่ต้องมองเห็น

“มาหาใครเหรอครับ”

เรือนร่างผอมบางหันกลับมา เผยให้เห็นชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่ง รูปร่างบอบบางอ้อนแอ้น ใบหน้าให้ความรู้สึกหล่อหวานด้วยรูปหน้าเรียวยาว ดวงตาหวานหยาดเยิ้มตัดกับนัยน์ตาสีดำเข้มดุจขนนกกา เป็นดวงตาที่งามอย่างลึกลับทว่าดูไร้ชีวิตชีวา…ริมฝีปากบางเฉียบสีแดงจัดยกยิ้มที่มุมปาก แม้ใบหน้าจะหวานปานใดหากรอยยิ้มของอีกฝ่ายกลับทำให้รู้สึกว่ายิ้มนั้นช่างน่ากลัว

* แก่นต๋า แปลว่าดวงตา

** ปะล้ำปะเหลือ แปลว่ามากมายนัก

*** ละอ่อนน้อย แปลว่าเด็กน้อย