ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

“สูเจ้าอยากพบข้าบ่ใช่กา”

“ผมน่ะเหรอครับอยากพบคุณ” น้ำเสียงของคนพูดมีแต่ความไม่เข้าใจ

ทันใดนั้น! ผิวหนังสีขาวอมชมพูของชายหนุ่มวัยกำดัดพลันแปรเปลี่ยนเป็นผิวเหี่ยวย่นจนเหลือหุ้มกระดูก…รูปร่างสูงสง่าย่อส่วนลงกลายเป็นร่างผอมแห้งของชายวัยชรา…เส้นผมสีดำเป็นมันขลับที่ถูกเกล้าเป็นมวยสูงไว้กึ่งกลางศีรษะค่อยๆ ซีดจางลงจนเป็นสีเทา…ดวงตาหวานหายไปกลายเป็นตาที่เบิกโพลงจ้องมองมา เต็มไปด้วยความแข็งกร้าวและดุดันจนชายหนุ่มมนุษย์ที่ถูกจ้องมองเกือบจะผงะถอยหลังกับการเปลี่ยนแปลงนั้น

ไม่ใช่เพียงแค่ดวงตากร้าว แต่ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นชายชราตรงหน้าเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามและน่าหวาดหวั่น…ก่อนเสียงแหบแห้งของคนแก่จะเอ่ยว่า

“พอจะเดาได้ละก่อ”

ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้าง ‘นึกรู้’ ได้ทันทีว่านี่คือองค์ของรัตน์สิกา

พอมาถึงตอนนี้ชัชพลเพิ่งสังเกตเห็นความผิดปกติ…มันคือความเงียบ…เงียบจนไม่มีแม้แต่เสียงของลมพัดใบไม้เสียดสีกันหรือเสียงนกบินผ่านไปมาเหมือนอย่างปกติ ราวกับสิ่งมีชีวิตใดๆ ก็ไม่กล้าเฉียดใกล้ หลงเหลือเพียงเสียงลมหายใจของตัวเขาเองที่บัดนี้รู้สึกว่าได้ยินอย่างชัดเจนเหลือเกิน

ร่างสูงหันมองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่าศาลเจ้าที่ซึ่งตั้งอยู่หน้าบ้านนั้นหักโค่นลง ทุกอย่างล้มระเนระนาด แม้แต่เจ้าที่ก็หนีกระเจิงไปอยู่แห่งหนใดไม่อาจรู้ได้

ถึงเขาจะหมั่นอุทิศผลบุญให้กับผู้ทำหน้าที่ปกปักรักษาภายในอาณาเขตของบ้านให้มีฤทธิ์เดชที่สามารถป้องกันไม่ให้วิญญาณอื่นเข้ามาได้ แต่กับผู้บุกรุกที่มีอำนาจเหนือกว่าแล้ว ท่านเจ้าที่ก็ยังถึงกับพ่ายแพ้อย่างยับเยิน และต้องยอมหลีกทางให้กับอีกฝ่าย

เสียงหัวเราะก้องกังวานดังสะเทือนเลื่อนลั่นเสียดแทงเข้าไปถึงแก้วหูชั้นในสุด คนฟังอย่างเขาก็ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายแสดงฤทธิ์เดชไป

“ผมไม่คิดว่าท่านจะมาพบเร็วขนาดนี้”

“ข้าก็อยากมาทักทาย สูเจ้ายังบ่ฮู้จักชื่อเสียงเรียงนามของข้าบ่ใช่กา”

“แล้วท่านชื่ออะไรล่ะ”

“ชื่อของข้าคือ…ปู่เจ้าพยัคฆินทร์!”

“ปู่เจ้าพยัคฆินทร์” ชายหนุ่มทวนชื่อนั้นเพราะรู้สึกเหมือนคุ้นเคยอะไรบางอย่าง ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากอีกฝ่าย แต่แล้วเขาก็สลัดความสงสัยมุ่งเข้าสู่ประเด็นสำคัญแทน

“ไหนๆ ก็มาแล้ว ผมก็ขอเข้าเรื่องเลยละกัน…ผมขอให้ท่านปล่อยใบบุญไปตามทางของเธอ ในเมื่อเธอไม่ยินดีเป็นร่างก็อย่าบีบบังคับกันเลย”

“สูบ่ต้องอู้นัก ไปบอกอี่นางหน้อยหื้อมันรับขันธ์ แล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี”

“แต่ใบบุญไม่ต้องการอย่างนั้น หากท่านหวังดีต่อเธอ ทำไมต้องทำร้ายเธอด้วย” เขาเอ่ยแย้งจึงถูกชายชราตวาดใส่