ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

“จะไปมาอวดหลวก^* อี่นางหน้อยมันหัวแข็งนัก หากข้าบ่บีบบังคับมันจะยอมง่ายๆ กา บอกหื้อมันรับข้าไว้ใส่เกล้าเหนือหัวเหมือนที่เกยผ่านมา แล้วข้าจะทำหื้อทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง แล้วยังมีแต่ความเจริญรุ่งเรือง มีแต่คนเคารพนับถือที่ได้เป็นร่างของปู่เจ้าพยัคฆินทร์”

“ก็ไม่ใช่เพราะเธอหัวแข็งแบบนี้หรอกหรือ ท่านถึงติดค้างใจไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ”

ชัชพลพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่แล้วก็ต้องชะงักไปเพราะไม่คาดว่าอีกฝ่ายจะเรียกเขาเหมือนอย่างที่คำแก้วเรียกในนิมิต

“อู้เมืองกับข้าไอ้น้อย!” น้ำเสียงแข็งกร้าวตวาดก้อง “สูเจ้าเป็นลูกหลานคนเมือง จะไปมาสลิดอู้ไทยกับข้า”

“ได้ครับๆ ใจเย็นๆ ก่อนเน้อ” ชายหนุ่มพยายามโอนอ่อนผ่อนตาม เกรงว่าหากยั่วแหย่ให้อีกฝ่ายโกรธเอาเห็นจะคุยกันไม่รู้เรื่อง เมื่อได้ยินน้ำเสียงอ่อนน้อมแล้วชายชราจึงสงบลง

“ข้ากับอี่นางหน้อยเกี่ยวพันกันมาหลายภพหลายชาติแล้ว บ่ว่าเมื่อใดมันก็ต้องเป็นม้าขี่ ร่างทรง หรือจะอะหยังก็ตามแต่จะเรียก แต่มันเป็นของข้า! ข้ากุมขวัญมันไว้แล้ว ต่อหื้อหนีไปไกลเท่าใดข้าก็จะตามหามันพบ มีแต่สู…ไอ้น้อย บ่ว่าเมื่อใดก็มีแต่จะพลาดหวังจากกัน”

“แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว ชาตินี้เธอเลือกของเธอคนเดียว เลือกที่จะบ่เป็นร่างทรง เหตุใดต้องยึดติดขนาดนี้”

ร่างสูงกล่าวพลางทอดถอนหายใจ รู้สึกระอากับการไม่รู้จักปล่อยวางของปู่เจ้าพยัคฆินทร์ มีผู้คนมากมายบนโลกใบนี้แต่กลับมาฝังจิตฝังใจกับรัตน์สิกา แม้อีกฝ่ายไม่ยินยอมก็ยังจะดื้อดึง บีบบังคับเอาให้ได้…ยึดติดจนหลงผิดไปเสียแล้ว

เขาอยากจะให้ชายชราตรงหน้าละทิ้งความยึดมั่นถือมั่น ไม่ใช่เพียงเพื่อรัตน์สิกา แต่มันหมายถึงคลายบ่วงที่ร้อยรัดตัวท่านเองด้วย ทว่าสายตาที่มองไปยังอีกฝ่ายกลับทำให้คนถูกมองไม่พอใจ เพลิงในใจปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่เคยมีผู้ใดกล้าใช้สายตาราวกับสมเพชเวทนามองปู่เจ้าพยัคฆินทร์เช่นนี้มาก่อน! สายตาที่คู่ควรมองมาสำหรับท่านคือแววตาที่มีแต่ความยำเกรงหรือความเคารพนับถือต่างหาก

ชายชราขบกรามแน่นคิดหาทางจัดการเจ้าหนุ่มตรงหน้าให้รู้สำนึก ความเงียบที่อยู่รายรอบกายค่อยๆ บีบรัดแน่นเข้ามาหาจนชัชพลรู้สึกอึดอัด ก่อนที่จะได้ยินเสียงแค่นหัวเราะทีหนึ่งแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ไร้ความเกรี้ยวกราด แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับน้ำแข็งที่ห่อหุ้มเปลวอัคคีไว้ข้างใน

“หากสูจำเรื่องราวในอดีตได้ กึ๊ดว่าจะบ่ยึดติดได้กา เฮอะ…ข้าจะคอยดู”

พูดจบร่างผอมแห้งของชายชราก็มีการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง…และดูจะเปลี่ยนไปมากกว่าครั้งแรกอยู่หลายเท่า เพราะคราวนี้กลับกลายเป็นเสือโคร่งลายพาดกลอนขนาดใหญ่ หนุ่มมนุษย์ยืนมองนิ่งด้วยกำลังตกตะลึง ยังไม่ทันรู้ตัวก็พบว่าถูกปู่เจ้าพยัคฆินทร์ในรูปลักษณ์ของเสือกระโจนเข้าใส่ เสียงเสือโคร่งคำรามดังก้อง เขายกแขนขึ้นป้องกันตัวเอง แต่แล้วทุกอย่างก็มีเพียงความมืดมิด

* จะไปมาอวดหลวก แปลว่าอย่ามาสู่รู้