ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

“คิดจะมาช่วยพูดให้มันอีกคนใช่ไหม…มึงรู้ไหม กูเป็นใคร” เสียงตวาดแฝงการวางอำนาจใหญ่โต ทว่าคนฟังยังสงบนิ่ง มั่นคงดุจขุนเขา ราวกับไม่มีสิ่งใดมาสั่นคลอนความหนักแน่นของเขาได้ นั่นเพราะเป็นปกติที่พวกเล็กๆ มักจะทำตัวกร่างจนเขาชินเสียแล้ว

“เจ้าแม่…ผมพูดถูกใช่ไหม” เขาเอ่ยแผ่วเบา เบาจนหญิงสาวที่นั่งห่างๆ แทบไม่ได้ยิน ร่างที่สั่นเทิ้มไปทั้งตัวนั้นชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ใบหน้าผอมตอบเงยขึ้นมามองชายหนุ่ม เปลือกตาหรี่จนแทบไม่รู้ว่ายังลืมตาอยู่ไหม

“มึงเป็นใคร รู้จักกูได้ยังไง”

“ผมเป็นใครไม่สำคัญหรอก แต่เจ้าแม่ต้องการอะไรก็บอกเลยดีกว่า”

“กูเคยบอกแล้ว…นางคนนั้นมันก็รู้ดีกว่ากูต้องการอะไร”

สายตาของทุกคนในที่นั้นหันไปมองแขไขเป็นตาเดียวกัน เจ้าตัวจึงรีบบอก

“กุ้งมันฮู้ดีว่ามันมีองค์อยู่ แต่ก็บ่ยอมไปรับขันธ์ มันบอกว่ามันยังบ่พร้อมเตื้อ”

“แล้วเจ้าแม่ไม่รู้เหรอว่าการใช้ร่างของคนที่เขายังไม่ได้รับขันธ์แบบนี้ สังขารเขาจะเสื่อมเร็วนะ”

“กูไม่สน…”

คำตอบที่ได้รับทำเอาคนฟังรู้สึกปวดหัวขึ้นมาตงิดๆ…มิน่าพี่แขถึงบอกว่าคุยกันไม่รู้เรื่อง

“ถ้าเจ้าตัวเขายังไม่พร้อมก็ยืดเวลาไปสักหน่อยไม่ได้เหรอครับ”

“ไม่ได้! รู้ไหมว่ากูรอมานานแล้ว ตั้งแต่มันรู้ตัวก็ผ่านมาตั้งสองปี รู้ทั้งรู้แต่ก็ไม่เคยสนใจ”

“ถ้าอย่างนั้น…หากเขาไม่อยากเดินเส้นทางนี้ เจ้าแม่ก็ปล่อยเขาไปได้ไหม” ชายหนุ่มพยายามประนีประนอม

ปัง!

เสียงฝ่าเท้ากระแทกพื้นดังปัง ร่างผอมแห้งชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง เป็นคำปฏิเสธโดยที่ไม่มีคำพูด

ช่างเป็นเจ้าแม่ที่ไม่มีความเรียบร้อยเลย นี่คือสิ่งที่ชายหนุ่มคิด

พริบตานั้น…นิมิตบางอย่างก็เกิดขึ้น เป็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของอีกฝ่าย ไม่ใช่ร่างกายผ่ายผอมของหญิงสาวที่ชื่อกุ้ง ทว่าเป็นรูปกายดำมืดเหมือนกำลังอยู่ในมุมมืดที่แสงสว่างส่องไปไม่ถึง

อีกไม่นาน…ก็อาจจะเปลี่ยนภพภูมิ ทว่าเป็นภพภูมิที่ตกต่ำลง

ชัชพลรู้สึกสะท้อนใจ ความหมั่นไส้และความรำคาญกลับกลายเป็นเวทนา ความสงสารฉายชัดผ่านทางแววตา…สิ่งที่เห็นทั้งหมดทั้งมวลนี้มีแต่ต้องเก็บไว้เพราะจะทำให้เรื่องราวยุ่งยากมากขึ้น หรือจุดเพลิงโทสะของอีกฝ่ายจนทำให้เรื่องเลวร้ายขึ้นไปอีก

ผู้ถูกมองกลับไม่ชอบใจนัก แม้ไม่รู้ว่าสายตาเช่นนั้นหมายถึงอะไรแต่มันก็ทำให้ร้อนรุ่ม อึดอัด จากที่ตอนแรกแขไขพูดยังไงก็ยังไม่ยอมออกจากร่างของกุ้งง่ายๆ มาถึงตอนนี้กลับรู้สึกไม่อาจทานทนสายตาคู่นั้นได้

“แค่บอกมัน…หากยังไม่ยอม มันจะโดนยิ่งกว่านี้”

“หมายความว่ายังไงครับ…”

“มึงคิดว่าที่ชีวิตมันเจอแต่ปัญหาจนต้องวิ่งแจ้นมาหานังหมอดูนี่เพราะอะไร”

ชัชพลสะอึกกับประโยคคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบนั้น และคนถามก็เป็นฝ่ายเล่าเอง