ทดลองอ่านนิยาย ย้อนกาลสารทวสันต์ เล่ม 1 บทที่ 3 – บทที่ 4

เชียนโม่ชำเลืองตามองเงาร่างคนผู้นั้น ไม่ว่าเขาหรือผู้ติดตามข้างกายเขาล้วนแต่งเนื้อแต่งตัวต่างจากชาวฉู่ที่อยู่รอบด้าน เธอเคยถามซื่อเหรินฉวี ซื่อเหรินฉวีบอกว่าพวกเขาเป็นชาวฉิน

คนแคว้นฉิน

เชียนโม่ในใจเกิดความอยากรู้อยากเห็น จึงอดมองให้มากหน่อยไม่ได้ อู่จวี่เคยบอกชื่อเจ้าผู้ครองแคว้นฉินในเวลานี้ให้เธอรู้ เขียนอยู่บนแผ่นไม้ไผ่ ขีดต่างๆ ของตัวอักษรค่อนข้างซับซ้อน เชียนโม่ไม่รู้จัก ได้ยินว่าคนผู้นี้เป็นกงซุน ไม่รู้…

“แรงงานหญิงโม่!” ในเวลานี้เองเสียงของฉู่หวังก็ดังมาจากกลางกระโจม ทำให้กระบวนความคิดของเธอชะงักงัน

เชียนโม่อับจนปัญญา จำต้องหมุนตัว เดินเข้าไปในกระโจมของฉู่หวัง

อีกไม่นานก็จะเร่งรุดไปข้างหน้าต่อ ฉู่หวังแต่งกายเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งอยู่ที่ตั่งดูแผนที่ ตอนเชียนโม่เข้ามา เขาไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง “ไปไหนมาตั้งนาน ไม่รู้หรือว่าจะออกเดินทางอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว”

เชียนโม่แอบค้อนขวับอยู่ในใจ

ออกเดินทางเดี๋ยวนี้อะไรกัน เขาเองก็ไม่ใช่พูดจาไร้สาระอยู่กับกงซุนหรงตั้งนานหรอกหรือ

“เมื่อครู่ยายังเคี่ยวไม่เสร็จ ข้าไปรอเอายา” เชียนโม่พูดพลางเอาถ้วยยาวางลงบนโต๊ะของฉู่หวัง

เพิ่งจะเดินออกไป ฉู่หวังก็เอ่ยขึ้นอีก “แรงงานหญิงโม่ หยิบกระบี่บนชั้นวางนั่นมาซิ”

เชียนโม่ไม่ส่งเสียง เดินไปตามที่เขาสั่ง นั่นเป็นกระบี่สั้นที่ประณีตงดงามเล่มหนึ่ง ด้ามกระบี่ทำมาจากสำริดวาดลวดลายเป็นสีเงินสีทอง ฝักกระบี่ทำจากหนัง ทั้งแข็งทั้งหนาคล้ายท่อนไม้ ก็ไม่รู้เป็นหนังอะไร

เชียนโม่เพียงมองดู ไม่มีแก่ใจจะชื่นชมสักเท่าไร

พูดแล้วก็กลุ้ม นับแต่ฉู่หวังป่วย เธอก็แทบจะกลายเป็นสาวใช้ของเขาไปแล้ว

ตอนแรกเชียนโม่เพียงเคี่ยวยายกยา ตรวจอุณหภูมิของร่างกายและจับชีพจรให้เขา แต่ดูเหมือนฉู่หวังจะไม่ได้เห็นเธอเป็นหมอและให้ความเคารพ กลับเรียกใช้เธออย่างเป็นธรรมชาติ

“แรงงานหญิงโม่ ข้าหิวแล้ว ข้าวปลาอาหารอยู่ที่ใด”

“แรงงานหญิงโม่ เอาน้ำมา”

“แรงงานหญิงโม่ หยิบแผ่นไม้ไผ่ม้วนนั้นมา”

“แรงงานหญิงโม่ มาหนุนเบาะให้สูงขึ้นหน่อย”

“แรงงานหญิงโม่…”

ขอเพียงรถไม่ได้กำลังวิ่งอยู่ เชียนโม่ก็ต้องถูกเรียกมาอยู่ข้างกายฉู่หวังให้เขาเรียกใช้ ทำให้เธอกลัดกลุ้มมาก เธอเคยบ่นกับเสี่ยวเฉินฝู เสี่ยวเฉินฝูกลับแสดงท่าทีไม่มีกำลังพอจะช่วยเหลืออะไรได้

‘ต้าหวังประชวร จะรักษาเช่นไรเจ้ารู้ดีที่สุด เจ้ามาคอยปรนนิบัติดูแลย่อมเหมาะสมที่สุดแล้ว’ พูดจบเขาก็มองเชียนโม่ ปั้นหน้าบึ้งตึง ‘แรงงานหญิงโม่ อย่าลืมว่าเจ้าเป็นแรงงานหญิงคนหนึ่ง ไม่ว่าอยู่ที่ถงซานหรือที่นี่ และไม่ว่าเจ้าจะรักษาโรคไข้จับสั่นได้หรือไม่ ทุกสิ่งในตัวของเจ้า รวมทั้งชีวิตของเจ้า อำนาจชี้เป็นชี้ตายล้วนขึ้นกับต้าหวัง ครั้งก่อนอยู่ที่ถงซานเจ้ากระทำการมิบังควร ต้าหวังไม่ได้สังหารเจ้า นับว่าต้าหวังพระทัยกว้างมีเมตตามากแล้ว เจ้าต้องจำใส่ใจไว้!’

เสี่ยวเฉินฝูเวลาพูดจามักชอบกระทบกระเทียบเปรียบเปรย เชียนโม่ไม่อยากโต้แย้งกับเขา ตนเองจะอย่างไรก็ต่อต้านขัดขืนไม่ได้อยู่แล้ว

“ยาเคี่ยวเสร็จแล้วกระมัง” พอวางพู่กันหมึกลง ฉู่หวังก็ถามอีก

“เสร็จแล้วเพคะ” เชียนโม่พูดพลางผลักถ้วยยาไปข้างหน้าเล็กน้อย