ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 11 – บทที่ 12

เอี๊ยดดด! ว้ายยย!

อันน่ากับทีมบอดี้การ์ดหัวใจแทบหยุดเต้นเมื่ออยู่ๆ เพลงพิณก็ทำตัวไม่กลัวตายวิ่งลงไปบนถนนทั้งที่รถกำลังตรงมา…เมอร์เซเดส เบนซ์คันใหญ่เบรกดังเอี๊ยดตรงหน้าเพลงพิณที่จับลูกแมวน้อยไว้ได้พอดี ผู้คนชะงักในสิ่งที่กำลังทำอยู่และมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความสนใจและสงสัยว่าผู้หญิงบ้าระห่ำนั้นเป็นใครกัน

เจ้าของรถสีดำคันโตที่เกือบจะชนคนโดยไม่ตั้งใจลงมาจากรถแล้วกระแทกประตูปิดดังโครมอย่างหัวเสีย ขายาวๆ ย่างสามขุมไปหาเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ชายร่างกำยำถึงสี่คนและผู้หญิงสูงโปร่งหน้าตาตื่นอีกคนกำลังกระจายตัวยืนล้อมไว้ราวกับจะป้องกันภัยที่จะเกิดขึ้น…ชายหนุ่มเดือดดาลอย่างสุดๆ นึกเดาไปว่าเด็กสาวตรงหน้าคงเป็นลูกหลานคนรวยที่ถูกตามใจจนเสียนิสัย แต่แล้วสาวน้อยที่อุ้มแมวอยู่ก็แหวกวงล้อมของชายทั้งสี่ออกมาแล้วยิ้มให้เขาอย่างขอโทษพลางก้มศีรษะต่ำๆ ให้

“ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ดิฉันเสียใจที่ทำให้คุณตกใจ…เผอิญแมวของฉันมันกระโดดจากตะกร้าลงมาบนถนน แล้ว…” เพลงพิณก้มหน้าอธิบายอย่างละอาย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มแหยเมื่อพูดประโยคต่อมา “ฉันมาจากประเทศไทยค่ะ ที่นั่นเราขับรถกันคนละทางกับที่นี่ พอเวลาฉันตกใจก็เลย…”

“มองถนนคนละด้านก็เลยไม่เห็นรถของผมที่ตรงมา” ชายหนุ่มเจ้าของรถเมอร์เซเดสต่อให้

เพลงพิณเคยก่อเรื่องมานับไม่ถ้วน ถ้าถูกจับได้และเธอผิดจริงๆ หญิงสาวก็มักมีปฏิกิริยาตามธรรมชาติที่จะทำให้คนที่กำลังโมโหเธอใจอ่อน ดวงหน้ารูปหัวใจจิ้มลิ้มแหงนเงยมองชายร่างสูง ตาเรียวสีน้ำตาลอ่อนเปล่งประกายระยิบ รอยยิ้มด้วยความละอายใจเผยให้เห็นฟันเขี้ยวซี่เล็กและลักยิ้มบุ๋มที่มุมปาก

“ไม่เป็นไรครับ ดีแล้วที่คุณไม่ได้รับบาดเจ็บ” เสียงทุ้มตอบ ไม่มีรอยขุ่นเคืองแม้สักนิด ดวงตาสีฟ้าสดบนใบหน้าคมสันมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณาแล้วประกายบางอย่างก็วาบขึ้น ปากงดงามได้รูปที่สาวๆ เห็นแล้วพากันถวิลหายิ้มแย้มออกมานิดๆ เหมือนสมใจกับอะไรบางอย่าง

เมื่อทีมบอดี้การ์ดและอันน่าที่ยืนอยู่ห่างออกไปเห็นผู้ชายที่เป็นคู่กรณีชัดก็พากันเคร่งเครียด…ผู้ชายที่ยืนมองนายหญิงของพวกเขาอยู่นี่คือคนที่อันตรายที่สุดในตอนนี้…มาร์ค ซี เทต นักธุรกิจอเมริกันที่มีความเป็นมาลึกลับ ซ้ำยังต้องสงสัยว่าเป็นผู้บงการการลอบสังหารคอนสแตนตินทั้งสองครั้งในรอบปีนี้ด้วย…การพบกันครั้งนี้มันบังเอิญหรือเป็นการจัดฉากที่สมบูรณ์แบบกันแน่

สตีเฟ่นหน้าเครียดขรึม ส่งสายตาให้ดอนไปนำรถที่อยู่ไม่ไกลนักมา พวกเขาต้องพานายหญิงกลับปราสาทให้เร็วที่สุด…ชายหนุ่มรีบเดินมาประชิดนายสาว ก้มศีรษะให้ชายร่างสูงเล็กน้อย ก่อนจะพูดกับเพลงพิณ

“คุณเพลงพิณ…ได้เวลากลับแล้วครับ” ไม่พูดเปล่า แต่ยังเอื้อมมือไปรับลูกแมวมาส่งให้นิคอุ้มไว้ ส่วนตัวเขาเองก็แตะข้อศอกนายหญิงอย่างสุภาพ แต่เป็นการตัดบทสนทนาอยู่ในที

มาร์ค ซี เทตดวงตาวาววับเมื่อเห็นการกระทำของบอดี้การ์ดร่างใหญ่…คงต้องการแยกนายสาวของตัวเองออกไปจากเขาเต็มทีล่ะสิ ชายหนุ่มก้มลงมองเพลงพิณแล้วยิ้มอย่างโปรยเสน่ห์พร้อมกับถามเสียงนุ่ม “ให้เกียรติผมได้เลี้ยง…”

ไม่รู้ว่าเป็นโชคร้ายหรือโชคดีกันแน่ อยู่ๆ กองทัพปาปารัซซี่ก็กรูกันเข้ามาและพากันถ่ายภาพเสียงระรัวพร้อมกับตะโกนถามคำถามกันระเบ็งเซ็งแซ่ ศัตรูลับๆ ของคอนสแตนตินสบถอย่างหัวเสีย ส่วนเพลงพิณก็ถูกสตีเฟ่นลากไปยังรถที่กำลังจะมาจอดเทียบโดยไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวทักท้วง

สุดท้ายทั้งหมดก็เข้ามานั่งอยู่ในรถโรลสลอยส์คันยาว เพลงพิณที่ยังไม่หายแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมองออกไปนอกกระจกรถ เห็นว่าผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นได้ขึ้นรถและขับพุ่งออกไปด้วยความเร็ว ส่วนพวกแร้งกระหายข่าวทั้งหลายก็พยายามจะมาที่รถเธอ ยังดีที่ตำรวจจราจรสองสามนายซึ่งคงได้รับแจ้งเหตุตั้งแต่ตอนที่เธอเกือบถูกรถชนกำลังเดินตรงมา พวกเขาจึงสลายตัวไป