ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 11 – บทที่ 12

มาร์ค ซี เทตหัวเราะกับคำเรียกขานของหญิงสาว “มีคนเคยเรียกผมด้วยหลายชื่อนะครับ แต่คุณเบนซ์นี่แปลกที่สุดเลย”

เพลงพิณหัวเราะ “ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้จะเรียกคุณว่าอะไรนี่คะ…ว่าแต่ เอ ชื่อคุณฟังดูแปลกจังนะคะ มาร์ค ซี เทต ซีนี่ย่อมาจากอะไรหรือเปล่าคะ”

มาร์คจิบไวน์ พลางสั่งพนักงานด้วยสายตาให้นำไวน์มาเสิร์ฟเพลงพิณ ซึ่งอีกฝ่ายก็ฉลาดพอจะเข้าใจ “ผมคิดว่า…บางทีผมอาจจะเป็นคนอิตาลีทั้งเนื้อทั้งตัว แทนที่จะเป็นลูกครึ่งอิตาลี…ซีนี่มาจากคำว่าคาร์มิเน่ในภาษาอิตาเลียน แปลว่าเพลงครับ”

เพลงพิณรีบกลืนไวน์แดงลงคอ “อุ๊ย…บังเอิญจัง ชื่อฉันก็แปลว่าเพลงเหมือนกันค่ะ” หญิงสาวทำตาวาวเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ จนคนที่ถูกผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังเสมออย่างมาร์คยังอดที่จะรู้สึกประทับใจไม่ได้

เพลงพิณยิ้มแย้มมองผู้ชายหล่อเหลาน่าตะลึง แต่งกายทันสมัยมีสไตล์ แต่แฝงกลิ่นอายลึกลับนิดๆ…ก็เรื่องที่บอกว่าบางทีอาจเป็นคนอิตาลีทั้งเนื้อทั้งตัว แทนที่จะเป็นลูกครึ่งอิตาลีนั่นไง มันฟังเหมือนเขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน…แปลกจริง

มาร์คหัวเราะน้อยๆ อย่างหว่านเสน่ห์เต็มที่ “จริงเหรอครับ…ดีจริงๆ ผมดีใจที่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนน่ารักๆ อย่างคุณ” ถึงปากจะป้อนคำหวาน แต่สายตากวาดมองไปรอบๆ ห้องกว้างที่เต็มไปด้วยแขกเหรื่อในงานอย่างสำรวจตรวจตรา แล้วมุมปากก็ยกขึ้นน้อยๆ เมื่อเห็นชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำสามคนที่นั่งกระจายๆ กันอยู่พากันจ้องตรงมาที่สาวน้อยคู่สนทนาของเขาอย่างไม่ให้คลาดสายตา…

น่าสนใจ!…ถ้าบอดี้การ์ดพวกนั้นไปรายงานคอนสแตนตินก็จะยิ่งดีมาก

“ตั้งแต่ฉันมาซ้อมการแสดงก็มีคนพูดถึงคุณมากมายเลยค่ะ…โรงแรมของคุณสวยมากนะคะ พนักงานก็บริการดี” เพลงพิณเอ่ยชม ก่อนจะเอ่ยถาม “…ว่าแต่คุณรู้จักกับเจ้าบ่าวหรือเจ้าสาวคะ”

มาร์คมองชุดขาวที่หญิงสาวตรงหน้าสวมด้วยสายตาแฝงแววปริศนา “ทั้งคู่ครับ…” เขาตอบเร็วๆ คล้ายไม่ให้ความสำคัญเท่าไหร่นัก แต่ประโยคต่อมากลับทอดเสียงนุ่มนวลแตกต่างกันมาก “คุณดูเด่นมากครับบนเวที…ดูเหมือนเป็นเจ้าสาวไปเลยจริงๆ”

ใบหน้าเพลงพิณเป็นสีชมพู “เจ้าบ่าวเจ้าสาวเขาชอบสีม่วงกับแดงน่ะค่ะ…คนอื่นเลยต้องแต่งอ่อน แล้วแสงบนเวทีก็…” คำพูดของหญิงสาวชะงักไปเมื่อมีชายวัยต้นห้าสิบเข้ามาหามาร์คอย่างนอบน้อมพลางรายงานอะไรเบาๆ แล้วหญิงสาวก็รู้สึกทึ่งเมื่อสีหน้าสบายๆ ของเขาเปลี่ยนไปเป็นเคร่งเครียดเย็นชาในพริบตา

มาร์ค คาร์มิเน่ เทตหันมาหาคู่สนทนาของเขาอย่างเสียดาย “ผมขอตัวไปจัดการธุระบนโรงแรมก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะมาคุยกับคุณต่อ” เขาบอกทางอ้อมให้เธอรอ ก่อนจะผละจากไปเร็วๆ

เพลงพิณพยักหน้านิดๆ มองตามเขาเดินจากไปแล้วก็ร้องเฮ้อออกมาเบาๆ…ไม่ใช่ว่าเธอเบื่อที่จะคุยกับเขา แต่เธอหิวจนไส้จะขาดแล้ว หญิงสาวลุกจากโซฟา มองไปยังโต๊ะอาหารที่จัดวางไว้อย่างสวยงามมากมายเหลือเฟือ รู้สึกน้ำลายสอ

ไม่ทันจะเดินไปถึงครึ่งทาง สตีเฟ่นก็ปราดมาเคียงข้าง “คุณเพลงพิณ” ใบหน้าเคร่งขรึมของเขามีแววยุ่งยากใจ “…คุณคอนสแตนตินต้องไม่ชอบใจแน่ถ้ารู้ว่าคุณเพลงพิณมาที่นี่และพูดคุยกับมาร์ค เทต”

คิ้วได้รูปขมวดมุ่น ขาเรียวเดินฉับๆ ขณะตามองแต่อาหาร เวลาหิวเธอไม่ค่อยสนใจอะไรอยู่แล้ว “อย่าเอาชื่อนี้มาหลอนฉันน่าสตีเฟ่น เสียบรรยากาศหมด”