ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 11 – บทที่ 12

คอนสแตนตินนิ่งไป ด้วยไม่คิดว่ายามพูดถึงเรื่องงานเพลงพิณจะดูเป็นงานเป็นการขนาดนี้ วันๆ เท่าที่เขาได้เห็นเธอ หญิงสาวเอาแต่เดินไปเดินมา เข้าห้องนั้นออกห้องนี้ มีคนรับใช้เดินตามพร้อมกับตะกร้าขนม จนเขานึกในใจว่าอีกไม่นานทุกอย่างคงล้มไม่เป็นท่า เขาสั่งผู้ช่วยทั้งสองของเธอที่เขาเป็นคนคัดเลือกมาเองให้รายงานการทำงานของเพลงพิณให้ฟังอย่างละเอียด พอเธอเหลวไหลจนพอใจแล้วเขาก็จะให้บริษัทที่เขามองๆ ไว้เข้าไปจัดการแทน ไม่คิดว่าแค่เพียงความคิดที่อยากให้เพลงพิณมีอะไรทำจนไม่รบกวนชีวิตประจำวันของเขา จะกลายเป็นโครงการตกแต่งปรับปรุงที่จริงจัง

คอนสแตนตินเปลี่ยนท่าที สนใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากขึ้น “ใช้ผู้ช่วยของคุณให้เป็นประโยชน์ คุณจะคิดวางแผนอะไรก็ได้ ผมแค่ต้องการสองอย่างเท่านั้น…ห้ามแสงสว่าง และห้ามใช้สีสด รายละเอียดต่างๆ คุณบอกมาทางผู้ช่วยได้ เขาจะทำรายงานให้ผมพิจารณาอนุมัติให้พวกคุณเอง”

เพลงพิณลอบเบ้หน้ากับเพื่อนตั้งแต่ได้ยินคำว่า ‘ห้ามแสงสว่าง…ห้ามใช้สีสด’ หญิงสาวทำท่าแยกเขี้ยวล้อเลียนฉายาท่านเคานต์แดร็กคิวล่าให้อลันเห็น จนเกย์หนุ่มหลุดหัวเราะออกมาและยืดแขนไปหยิกต้นแขนของเพลงพิณเป็นเชิงมันเขี้ยว

คอนสแตนตินรู้สึกโกรธและ…รำคาญกับการไม่รักษามารยาทบนโต๊ะอาหารของทั้งคู่ “ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ผมจะได้กินต่อซะที” ปลายหางเสียงสะบัดสูง ก่อนจะก้มลงหั่นชิ้นเนื้อในจานอย่างกระแทกกระทั้นรุนแรงทั้งๆ ที่เนื้อนั้นถูกตุ๋นจนเปื่อยยุ่ยมาเรียบร้อยแล้ว

เพลงพิณยังไม่สลดแม้แต่น้อย ยิ้มหน้าเป็นให้เพื่อนแล้วนัดแนะเสียงใส “สามีฉันเขาเคร่งระเบียบน่ะ เรากินกันเงียบๆ ดีกว่าเนอะ…เดี๋ยวคืนนี้ค่อยคุยกันที่ห้อง”

“อะไรนะ!” คอนสแตนตินถามออกมาแทบเป็นเสียงตะโกน ก่อนจะรู้สึกตัวและลดความดังลงในประโยคต่อมา “เธอจะทำอะไรนะ”

“ก็นอนกับอลัน…เอ่อ หมายถึงนอนห้องชุดทางปีกขวาน่ะ ฉันกับเขาจะได้หารือกันเรื่องงานนี่แหละ อลันเขางานยุ่ง อยู่นานไม่ได้ เดี๋ยวก็ต้องไปเตรียมงานแต่งให้กับเพื่อนที่เกาะเอียรอสอีก…”

คอนสแตนตินรู้สึกหูอื้อตาพร่าพรายไปหมด ยิ่งเห็นท่าทางของทั้งสองที่ดูครึกครื้นระริกระรื่นก็ยิ่งโมโห แต่คนอย่างเขาไม่มีทางฝืนใจใครให้ทำอะไร จึงได้แต่คำรามตอบกลับไปเสียงน่ากลัว

“จำไว้ด้วยว่าเธอแต่งงานแล้ว อะไรควรทำหรือไม่ควรทำน่าจะรู้ดี…” พูดจบคอนสแตนตินก็รู้สึกหมดความอยากอาหาร จึงวางมีดกับส้อมลงจานดังเคร้ง แล้วพึมพำขอตัวตามมารยาทก่อนจะเดินตึงๆ ไปที่บันได

เพลงพิณทำท่าเบิกตา หงายฝ่ามือทั้งสองข้างเหมือนกับไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ “ท่านเคานต์เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย…อารมณ์ยังกับแวมไพร์วัยทอง…มีใครรู้อะไรบ้างไหม”

ผู้ชายนับสิบที่เป็นบอดี้การ์ดและผู้ช่วยของทั้งเพลงพิณและคอนสแตนตินซึ่งก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารกันมาตลอดอย่างไม่ต้องการมีส่วนร่วมในการสนทนาพากันส่ายหน้า

หากอลันทำท่าล้อเลียน ดวงตาสีเขียวเปล่งประกายวิบวับ มือประสานกันเหมือนขอบคุณสวรรค์ “ฉันว่าเขาต้องหึงแน่เลยยายเพลงเอ๊ย…จริงไหมฮะ หนุ่มๆ ทั้งหลาย”

เหล่าชายที่อยู่อีกฟากของโต๊ะเห็นอลันขยิบหูขยิบตาให้ก็ทำเอาบางคนลอบกลืนน้ำลาย “เอ่อ…ไม่ทราบครับ”

เพลงพิณหัวเราะคิกคัก “หึงสิ…หึงเธอไง หนุ่มผิวดีกล้ามสวย…คิกๆ”