ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 13 – บทที่ 14

คำพูดสุดท้ายของเพลงพิณทำให้คอนสแตนตินสูดลมหายใจเข้าแรง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มแฝงแววบางอย่าง ความรู้สึกที่เริ่มอ่อนลงหายวับไป ใบหน้ากลับมาแข็งเหมือนฉาบน้ำแข็งขึ้นอีกครั้ง

“ไปเอายาทาแก้ฟกช้ำกับอาหารมาหนึ่งถาด เร็วที่สุด” เขาสั่งโดยไม่มองหน้า แต่อันน่าก็รีบร้อนรับคำแทบจะวิ่งออกไปจากห้อง

คอนสแตนตินที่ตอนนี้ใบหน้าคล้ำไปด้วยโทสะกระเถิบเข้าหาร่างน้อยที่อยู่ห่างออกไปสุดแขน พออีกฝ่ายกลิ้งตัวหนี เขาก็ดึงปลายเท้าจนร่างเล็กพุ่งเข้ามาในอ้อมอก…เรื่องหย่าเขาคิดจะพูดขึ้นมาก่อนเธอเสียอีก เพราะไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว เขายอมเสียเงินสามล้านยูโร แล้วไล่เธอกลับไปประเทศไทยซะ ก่อนที่เขาจะเส้นโลหิตในสมองแตก หรือไม่เธอก็เข้าไปยุ่งกับคนโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ ปล่อยให้ตัวเองถูกฆ่าตาย จนพ่อแม่ตามมาเอาเรื่องเขาให้เดือดร้อน

แต่คำพูดสุดท้ายที่เธอด่ามันทำให้เขาเปลี่ยนใจ เขายังจำความรู้สึกล้มเหลวที่ถูกคู่หมั้นเขวี้ยงแหวนใส่หน้าในร้านอาหารหรูที่มีผู้คนมากมายแต่บรรยากาศเงียบสงบจนคนได้ยินกันทั่ว หลังจากนั้นเธอก็ไปคบกับมาร์ค ซี เทต แล้วคราวนี้ล่ะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่นี้ที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาเขาก็เอาไว้ไม่อยู่ เธอตะโกนว่าชอบไอ้เลวนั่น บอกว่ามันดีกว่าเขาอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วยังมาท้าหย่า…ถ้าประวัติศาสตร์จะมาซ้ำรอยด้วยการที่เธอโผไปซบอ้อมกอดไอ้มาร์คนั่นหลังจากหย่า เขาคงถูกคนค่อนโลกหัวเราะเยาะแน่

“รอไปเถอะ ฉันจะไม่มีวันหย่ากับเธอแน่เพลงพิณ…เลิกวาดหวังจะไปอยู่กับไอ้มาร์คนั่นซะที…ก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นคนเลว มันเลว เลวแบบที่ผู้หญิงปัญญาอ่อนอยู่แต่ในโลกแคบๆ อย่างเธอไม่มีวันจินตนาการถึง…เลิกละเมอถึงมันได้แล้ว”

เพลงพิณที่กำลังพยายามดิ้นจากมือคีมเหล็กที่รวบข้อมือเธอไว้ถึงกับหยุดกึก “ละเมออะไรถึงใคร…นะ…นี่คุณคิดว่าฉันจะไปอะไรๆ กับเขาหรือไง เขาโอเคดีและฉันชอบเขาก็จริง แต่จะบ้าหรือไง คนเพิ่งเจอกันสองครั้งก็จะให้ไปอยู่กับเขาแล้ว เพี้ยนรึเปล่าถึงคิดแบบนี้ได้…ฉันไม่หน้าด้านขนาดนั้นนะ ไม่รู้แหละ ถ้าคุณไม่หย่าดีๆ ฉันจะฟ้องหย่าให้อายกันไปเลย บอกว่าคุณน่ะเป็นพวกวิปริต วิตถาร ทรมานร่างกายฉัน”

ดวงตาสีน้ำเงินลุกวาบ มือแข็งแรงบีบแน่นขึ้นอีกจนรู้สึกได้ถึงกระดูกเล็กๆ ที่ไม่คณามือ… “จะเอางั้นเหรอ เธอมีเงินจ้าง ‘ทีม’ ทนายมาสู้กับฉันไหมล่ะ…คิดจะฟ้องคนระดับฉันน่ะ อย่างต่ำๆ ค่าจ้างทนายแต่ละคนก็เป็นพันยูโรต่อชั่วโมง…ฉันอาจจะยื้อไว้ปีสองปีจนเธอและครอบครัวหมดตัว ถึงจะยอมหย่าให้ดีๆ ก็ได้”

ดวงตารูปเม็ดอัลมอนด์เบิกกว้างจนแทบโตเท่าเม็ดทุเรียน…พันยูโรต่อชั่วโมง…เฮ้ย บ้าไปแล้ว…ไม่ไหวจะจ่าย

“เฮอะ!” หญิงสาวส่งเสียงไปก่อนทั้งที่ใจยังอึ้งตะลึงอยู่ “งั้นฉันจะแฉกับพวกนักข่าวไปเล้ยว่าคุณน่ะมันซาดิสต์ ใช้กำลัง…อุ๊บ!” หญิงสาวพูดไม่จบ เพราะมือใหญ่กระด้างปิดปากไว้เสียก่อน

ใบหน้าของคอนสแตนตินโน้มต่ำลงมาจนแทบจะแนบกับใบหน้าซีดขาวที่บดชิดอยู่กับที่นอน ลูกไฟสีน้ำเงินสองดวงไหวระริก ขณะที่เสียงต่ำลึกขู่อยู่ริมใบหูเล็ก “ถ้ายังงั้นโดนย่ำยีให้มันสุดๆ ไปเลยไหม เวลาอยู่หน้ากล้องคนเขาจะได้สงสารมากขึ้น…”

ร่างเล็กคล้ายกับเป็นอัมพาต ในหัวคิดอะไรไม่ออก รู้สึกแต่เพียงลมหายใจอุ่นๆ ที่รดคอ กับความระทึกแปลกๆ วูบวาบไปทั้งตัว

“มาแล้วเจ้าค่ะ ขออนุญาตนะคะท่านคอนสแตนติน”

เสียงอันน่าร้องบอกอยู่หน้าประตู ก่อนจะเดินถือถาดอาหารเข้ามา คอนสแตนตินที่กำลังสนุกกับการขู่ลูกไก่ในกำมือรีบยืดตัวขึ้นแล้วกระชากให้ร่างบางลุกขึ้น