ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 13 – บทที่ 14

เพลงพิณมองใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม กังวล และบางส่วนคล้ายกับความละอายอย่างค้นคว้า “เขาเลวยังไงล่ะ เขาก็…เป็นมิตรดีนะ แล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีท่าทีจีบหรือทำอะไรไม่เหมาะเลย” ทอมบอยสาวแย้ง…ถึงคนนั้นคนนี้จะพูดยังไง เธอก็ไม่อยากเกลียดใคร หรือตัดสินใครโดยที่ไม่รู้จักด้วยตัวเอง

“เขาเป็น…” ยอร์โก้สูดลมหายใจ ต่อสู้กับความรู้สึกสองอย่าง “…เป็นผู้ชายที่อันตรายมาก ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เคยทำอะไรมาบ้าง…เขาชอบหว่านเสน่ห์ให้ผู้หญิงชอบ แล้วก็หาประโยชน์จากความรู้สึกเหล่านั้น…เขามันเลือดเย็น” ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนกว่าวัยของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้เขาดูไม่เหมือนหนุ่มอารมณ์ดีขี้เล่นคนที่เพลงพิณเคยเห็นแม้แต่น้อย

เพลงพิณชักจะสับสนไปหมดแล้วกับปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้าง มีทั้งคนขี้โมโห คนขี้อิจฉา แล้วคนที่คิดว่าตลกๆ ง่ายๆ สบายๆ อย่างยอร์โก้ก็เกิดจะมีเรื่องลับลมคมในขึ้นมาอีก

“เรื่องมาร์ค ฉันจะฟังหูไว้หูและระวังตัวก็แล้วกัน แต่จะให้เลิกคบ…มันแปลกๆ อยู่นะ มันออกจะผิดหลักการส่วนตัวไปหน่อยที่ฉันจะไม่คบใคร ไม่ชอบใครเพราะคนอื่นบอก…” หญิงสาวถอนหายใจ เห็นสีหน้าของชายหนุ่มยังเครียดขรึมก็พูดเสียงใสขึ้น “…แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะ คุณนี่รักพี่รักน้องดีจัง เสียดายที่คุณต้องไปดูงานที่จีนบ่อยๆ ไม่งั้นเวลาฉันไปเอเธนส์จะได้ไปชวนช็อปปิ้งเป็นเพื่อน…ไปไหนมาไหนกับคุณ พี่ชายจอมเรื่องมากของคุณน่าจะพอใจนะ”

ยอร์โก้มองเพลงพิณที่ยิ้มให้ก็ยิ้มตอบเบาบาง แต่ยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตา เขาพูดเสียงเรียบๆ ด้วยประโยคที่ทำให้เพลงพิณสะดุดใจ “บางทีวันข้างหน้าคอนสแตนตินอาจพบว่าที่จริงแล้วผมเลวมากก็ได้”

ณิชากับอเล็กซิสมาเซอร์ไพรส์ถึงที่ปราสาทในตอนบ่าย เพลงพิณที่กำลังทำงานไปด้วย บ่นว่าคอนสแตนตินไปด้วยอยู่ที่ห้องชุดร้องกรี๊ดกร๊าดทันทีที่เอวานมาแจ้งข่าว เล่นเอาพ่อบ้านหนุ่มหน้าตึงไปกับกิริยาอันขาดความเรียบร้อยนั้น ดวงตาดุๆ มองเป็นเชิงตำหนิก่อนจะเดินตัวตรงแน่วออกไปจากห้อง เพลงพิณที่ดีใจจนไม่มีอารมณ์หาเรื่องได้แต่แลบลิ้นใส่จากเบื้องหลัง ก่อนจะสางผมลวกๆ แล้วถลาลงบันไดไปหาเพื่อนที่ไม่ได้พบกันสองเดือนกว่าตั้งแต่วันแต่งงานของเธอเอง

ณิชา อเล็กซิส คอนสแตนติน รวมถึงโซเฟียกับครอบครัวของมาเรียพร้อมหน้ากันอยู่ในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งด้วยโทนขรึมๆ หดหู่ไร้รสนิยมซึ่งอยู่ในโครงการที่เพลงพิณจะเปลี่ยนเช่นกัน หญิงสาวไม่ได้กลอกตาย่นจมูกเหมือนทุกครั้งที่เข้ามาที่นี่ เพราะพอมาถึงหญิงสาวก็ปราดไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดียวกับอเล็กซิสผู้เป็นสามีในอาการที่แทบจะเรียกว่าตัวติดกัน

ณิชาก็ลุกพรวดจากเก้าอี้จนอเล็กซิสผวาลุกตามและกระแอมเสียงดัง ณิชาจึงหน้าเจื่อนได้แต่ยิ้มและทักทาย แต่ไม่กล้าถลาไปสวมกอดเพื่อนอย่างที่ใจคิด

เพลงพิณกำลังจะตรงเข้าไปกอดรัดณิชาให้สมกับความสนิทสนมและคิดถึงสุดๆ แต่แล้วก็ชะงักกึก ตาเรียวเล็กรูปเม็ดอัลมอนด์เบิกเบิ่งขยายโตแทบถลน…ณิชาเพื่อนรักตัวบางหน้ากลมแก้มป่องของเธอสะ…สวมชุดคลุมท้องสีชมพูอ่อน แม้ท้องจะนูนน้อยๆ จนแทบมองไม่เห็น แต่หญิงสาวคิดว่าเธอไม่ได้เข้าใจผิดแน่

“ณิช…เฮ้ย ณิชท้องเหรอเนี่ย…ทำไม ได้ยังไง” เพลงพิณอุทาน จับเพื่อนกางแขนแล้วหมุนไหล่ให้หันไปหันมา รู้สึกช็อกที่เพื่อนที่เรียบร้อย หงิมๆ ทั้งมีแฟนก่อน แต่งงานก่อน ซ้ำยังจะเป็นแม่คนก่อนเพื่อนทุกคนในกลุ่ม

ณิชาหน้าแดงแปร๊ดด้วยความอาย แต่เมื่อเพื่อนถามมาเธอก็ตอบไปประสาคนซื่อ “ก็…เอ่อ ดะ…ด้วยวิธีปกติจ้ะ”