เพลงพิณฟังเพื่อนพูดก็กรี๊ดแตก ส่งเสียงแหลมๆ แย้งกลับไปด้วยใบหน้าแดงเถือก “บะ…บ้า ใครจะไปรู้สึกบ๊องๆ กับนายผีดูดเลือดนั่นได้ น่าคลื่นไส้จะตาย รู้ไว้ว่าฉันเกลียดท่านเคานต์แดร็ก เกลียด เกลียดที่โดน…ทำแบบนั้น ละ…แล้วที่ปฏิกิริยาตอบกลับมันดีเลย์ยังงั้นก็เพราะอีตาบ้านั่นให้ฉันอดอาหารทั้งวันเลย…มันไม่ใช่อย่างที่นายว่าสักนิด…ตอนนี้ล่ะฉันอยากซัดเขาให้น่วมเลย”
กรอดดด…เสียงบดกรามดังอยู่ในมุมมืด แต่เพลงพิณไม่ได้ยิน ยังคงบ่นเป็นชุด พร้อมกับทำไม้ทำมือไปด้วยอย่างใส่อารมณ์
อลันตัดบทเพื่อนสาว เขากลับมาใช้โทนเสียงเรียบๆ ตามปกติ และพูดออกแนวจริงจังให้คนฟังคิดเอาเอง “แต่เธออย่าลืมสิว่าเธอละเมอไปนอนกับเขาทุกคืนนะ…ร่างกายเธอ ฮอร์โมน ความใกล้ชิด และแรงขับดันทาง…”
“ยู้ด หยุดๆ เลย…ฉันมีข่าวดีจะบอก ฉันไม่นอนละเมอแล้ว ตอนนี้ฉันตื่นมาบนเตียงตัวเองสองสามวันแล้วย่ะ…ข้อสันนิษฐานของนายตกไปได้เลย”
กว่าเพลงพิณจะหลับก็เป็นเวลาดึกมาก เธอเอาแต่นึกถึงฉากที่ไม่ควรคิดถึงนั่นอยู่หลายสิบหลายร้อยครั้ง อันน่าที่ยกถาดอาหารค่ำมาให้และอยู่เป็นเพื่อนช่วงหัวค่ำต้องเดินลงไปห้องครัวอีกรอบเพราะเพลงพิณจัดการฟาดอาหารในถาดเสียเรียบวุธ และด้วยความเครียดผลักดัน หญิงสาวก็ดื่มไวน์ต่อไปจนถึงตอนดึก พร้อมกับบ่นถึงคอนสแตนตินไม่หยุดปาก ก่อนจะเดินเซๆ จากชุดโซฟาเล็กๆ มุมห้องไปคว่ำตัวนอนลงบนเตียงแล้วหลับไปทั้งที่สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำทับชุดชั้นในสำหรับใส่นอน
คอนสแตนตินที่นั่งทำงานอยู่ในห้องนอนและฟังเพลงพิณบ่นอะไรเป็นภาษาไทยอยู่หลายชั่วโมงเปิดประตูเข้ามาในห้องเมื่อรู้สึกว่าเสียงเล็กๆ เงียบหายไป ชายหนุ่มหงุดหงิดอ่อนล้าจากการไม่ได้นอนติดต่อกันถึงสองวัน ซ้ำยังมีเรื่องมากมายให้ต้องขบคิดและตัดสินใจ วันรุ่งขึ้นตอนบ่ายเขาก็ต้องเดินทางไปอเมริกาเลยและอยู่นานร่วมเดือน คืนนี้เขาจึงหวังจะได้นอนหลับสนิท ไม่ฝันถึงเรื่องร้ายๆ ได้สักสี่ห้าชั่วโมง
ยานอนหลับฤทธิ์แรงของเขานอนม้วนตัวอยู่บนเตียง ดวงตาสีน้ำเงินในเงามืดมองร่างเล็กด้วยความรู้สึกที่แยกแยะไม่ออก พอหวนคิดไปถึงสิ่งที่เธอพูดกับเพื่อนทางโทรศัพท์เมื่อเย็น ความโกรธก็เริ่มเอ่อท้นในใจ
“ฉันมันน่าคลื่นไส้นักใช่ไหมเพลงพิณ…หึๆ” คอนสแตนตินพูดเสียงกระด้าง พลางช้อนร่างขดกลมขึ้นมาจากที่นอน พอดีกับที่หญิงสาวขยับตัว เสื้อคลุมที่ผูกสายรัดไว้หลวมๆ ก็เผยอหลุด ลมหายใจของร่างสูงสะดุดไปนิดหนึ่ง ก่อนจะรีบก้าวเดินอาดๆ ไปที่ห้องนอนของตัวเอง
กลิ่นไวน์ระเหยออกมาเบาๆ ตามลมหายใจของคนขี้เซา ทำให้คนอุ้มที่แนบชิดรู้สึกมึนเมาไปด้วยอย่างน่าประหลาด เพลงพิณที่หลับตาพริ้มถูกวางลงบนที่นอน แสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาจากประตูระเบียงที่ถูกเปิดทิ้งไว้บวกกับไฟสีส้มอ่อนดวงเล็กจิ๋วมุมห้องส่องร่างกึ่งเปลือยขาวละมุนให้ดูเนียนลออตา คอนสแตนตินที่มั่นใจว่าตัวเองไม่เคยมีความรู้สึกเชิงชู้สาวกับภรรยาในนามเจ้าปัญหาน่าปวดหัวของเขาสักแวบเดียวได้แต่ยืนจ้องมองร่างงดงามบนเตียงด้วยอาการต้องมนตร์ ลาดไหล่บอบบางน่าทะนุถนอม เนินอกที่กำลังสะท้อนขึ้นลงน้อยๆ ดูน่าปรารถนานัก ถึงจะถูกห่ออุ้มไว้ด้วยบราผ้าฝ้ายไร้โครงตัวหลวมไม่ใช่ลูกไม้ดันทรงสุดเซ็กซี่ แต่นั่นยิ่งทำให้ความงามที่ถูกปกคลุมไว้ไม่ถูกแย่งความสนใจ หน้าท้องเนียนราบมีรอยบุ๋มเล็กๆ ดึงดูดสายตาคอนสแตนตินให้ไล่เลยลงไป ก่อนจะตวัดตาขึ้นมองใบหน้ารูปหัวใจที่ยังหลับพริ้มเหมือนกับตกใจการกระทำของตัวเองที่คล้ายคนโรคจิต เขาคำรามเบาๆ ในคอ นึกขึ้นได้ว่าตัวเองห่างหายเรื่องผู้หญิงมาหลายเดือน ไปอเมริกาคราวนี้ต้องจัดการกับความไม่สะดวกเล็กๆ น้อยๆ นี้เสีย เขาจะได้ไม่ต้องมามองยายตัวแสบนี่ให้ขัดเคืองใจตัวเอง ชายหนุ่มถอนหายใจ พยายามสลัดไล่ความรู้สึกบางอย่างที่สิงสู่อยู่ในใจเขาตั้งแต่จูบภรรยาตัวแสบเมื่อบ่าย เขาคำรามเบาๆ อย่างโมโหเมื่อไอ้ความรู้สึกบ้านั่นยังคงไม่หายไปไหน มันอยู่ลึกเกินไป เจ้าเล่ห์มากเกินไป และจำแนกไม่ถูกว่าคืออะไร มันมากกว่าความปรารถนาตามปกติ พาให้ใจหาย ควบคุมไม่ได้ และช่าง…น่ายิงตัวเองให้ตายๆ ไปซะ
