ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 15 – บทที่ 16

คอนสแตนตินกระแทกนิ้วลงบนสวิตช์ไฟ กัดกรามแน่นอย่างเคร่งเครียด พอเขาล้มตัวลงนอนยังไม่ทันจะจัดท่าทางได้เท่าไหร่ ร่างเล็กที่นอนนิ่งๆ อยู่ก็กลิ้งมากอดก่ายเขาไว้แน่น ความนุ่มเนียนที่แนบชิดกับผิวเนื้อเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ขนทั้งตัวลุกพรึบ ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างเดือดดาลตัวเอง มือแข็งแรงแกะแขนเรียวให้ออกไปจากตัวเขาแล้วผลักลิงตัวน้อยให้ออกห่าง แต่ดันพลาดไปโดนความนุ่มหยุ่นเข้า เขาถึงกับกระชากมือกลับทันควันเหมือนถูกน้ำร้อนลวก เขากลั้นลมหายใจอึดหนึ่งแล้วผลักอย่างระมัดระวังอีกที คราวนี้หญิงสาวกลิ้งห่างออกไปได้ช่วงแขน

คอนสแตนตินถอนหายใจ แล้วหลับตาลง ‘…บ้า ใครจะไปรู้สึกบ๊องๆ กับนายผีดูดเลือดนั่นได้ น่าคลื่นไส้จะตาย รู้ไว้ว่าฉันเกลียดท่านเคานต์แดร็ก เกลียด เกลียดที่โดน…ทำแบบนั้น…’

ประโยคที่หญิงสาวพูดเมื่อเย็นลอยเข้ามาในความคิดของเขาทันทีที่ใจเริ่มว่าง คอนสแตนตินรู้สึกปวดหน่วงๆ ในอก และรีบบอกกับตัวเองว่าคงเป็นเพราะพักผ่อนน้อยเกินไป เขาไม่เคยแคร์อะไรกับคำพูดของคนที่เขาไม่เห็นความสำคัญ ถ้าจะรู้สึกอะไรบ้างก็คงเป็นความโกรธที่เธอพูดเหมือนหยามทักษะการจูบของเขาที่เคยทำให้ผู้หญิงหลายคนร้องครางมาแล้ว…ใช่ เธอต้องเสียใจกับตัวเองที่ปากเปราะ

ร่างบึกบึนเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่สวมเพียงบ็อกเซอร์ลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปจัดการถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกจากร่างของภรรยาตัวแสบก่อนจะเขวี้ยงไปที่หน้าเตียง

พรุ่งนี้เธอจะต้องเสียใจ…เพลงพิณ

ที่นอนที่เธอนอนอยู่นี้มันช่างให้ความสัมผัสเนียนไปกับผิวจริงๆ มีส่วนขนๆ นุ่มๆ เหมือนขนแกะเสียด้วย ลูบไล้ไปมาแล้วเพลินชะมัด…ไหนจะกระเพื่อมขึ้นลงได้เหมือนนอนอยู่บนแพยางในทะเลอีก…เอ๋? ตรงนี้แข็งตึงๆ แฮะ เหมือนมัดกล้ามอะไรสักอย่างเลย แปลกจริง

เพลงพิณที่นอนทาบทับอยู่บนร่างหนาของคอนสแตนตินอยู่ครึ่งๆ คิดอย่างละเมอๆ เมื่อคืนเธอนอนดึก ซ้ำยังจัดการไวน์เสียเกือบขวด เช้านี้จึงไม่อยากตื่น แถมที่นอนก็นุ่มผิดปกติ พานให้อยากนอนต่อถึงเที่ยง

“หยุดลูบซะที!”

เสียงคำรามน่ากลัวดังขึ้นอยู่เหนือหูเพลงพิณ ก่อนที่มือซึ่งกำลังลูบไล้ที่นอนของเธอจะถูกคว้าหมับและบีบแรงจนกระดูกแทบแตก…หญิงสาวร้องออกมาเบาๆ จากความเจ็บและลืมตาขึ้นจากภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่นทันที

“กรี๊ดดด”