ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 15 – บทที่ 16

ชายหนุ่มตะโกนเสียงก้อง เตะกองเสื้อผ้าไปโครมหนึ่งอย่างเหลืออด แทบจะทนรอให้ประชุมเสร็จไม่ไหวแล้ว เขากระชากเสื้อคลุมสีดำที่ปกปิดเรือนกายออก คว้าเสื้อยืดสีดำมาสวมแบบส่งๆ คู่กับกางเกงยีน แล้วก้าวเดินพรวดๆ ตรงไปสู่ห้องประชุม ระหว่างทางเห็นคนรับใช้กำลังทำความสะอาดเศษแก้วจากรูปที่เขาทำลายกันเป็นระยะๆ ก็ยิ่งเพิ่มเติมความโมโหหงุดหงิดเข้าไปอีก

ชายหนุ่มเดินมาถึงห้องทำงานซึ่งอยู่ในชั้นเดียวกัน มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าที่มีไรหนวดและเคราเส้นสั้นๆ เพื่อรวมสมาธิ ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะและสั่งเสียงขรึม “เอาล่ะ เริ่มได้”

ระบบถูกเซ็ตไว้อย่างดีแล้ว กล้องหลายตัวกำลังส่งภาพในที่ประชุมไปแสดงอีกห้องประชุมหนึ่งในนิวยอร์ก ซึ่งมีผู้บริหารหลายสิบคนร่วมประชุม คอนสแตนตินมองเหล่าคนคุ้นหน้าคุ้นตาที่ตอนนี้ปรากฏภาพอยู่บนจอแสดงผลฝั่งเขาเช่นกัน คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อสังเกตว่าคนที่อยู่ปลายทางมีท่าทางช็อกๆ และมองเขาอย่างแปลกๆ พอเขาละสายตาจากจอมามองทีมงานที่นั่งรอบโต๊ะ ทุกคนต่างก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน…หวาดหวั่น คลางแคลง กระอักกระอ่วน หวาดเสียว

หนึ่งในทีมผู้ช่วยมองสบตาเพื่อนร่วมงานนิดหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจรายงานคอนสแตนตินพลางชี้ไปที่รูปด้านหลังด้วยใบหน้าปั้นยาก “คิริเอครับ…เอ่อ รูปภาพด้านหลัง”

คอนสแตนตินหันขวับไปมอง แล้วก็ได้ยินเสียงเปรี๊ยะในหัว เหมือนเสียงของแส้ไฟฟ้าที่ถูกฟาดกระทบพื้น กรามแข็งแกร่งถูกบดเข้าหากันแทบแหลกละเอียด ขนาดว่ายังลืมตาอยู่เขาก็เหมือนรู้สึกถึงแสงสีขาวที่วาบผ่าน

ดวงตาแข็งกร้าวมองภาพชายร่างล่ำสันสองคนที่แทบจะเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง คนหนึ่งซึ่งไม่มีเสื้อผ้าติดกายนอนชันเข่าข้างหนึ่งซึ่งปกปิดส่วนสงวนไว้พอดี อีกคนสวมเพียงกางเกงในสีขาวรัดติ้วกำลังคร่อมตัวเหนือคนที่นอนอยู่ ใบหน้าทั้งคู่ชิดจนปลายจมูกชนกัน ริมฝีปากแทบจะแนบสนิท ซ้ำร้าย มือของคนที่คร่อมอยู่ยังเท้าที่นอนไว้ข้างหนึ่ง และลับหายไปที่ซอกขาของคนที่นอนราบ…แค่มีรูปทุเรศแบบนี้อยู่บนผนัง คอนสแตนตินก็เดือดดาลมากพอแล้ว แต่ที่จะทำให้เพลงพิณงานเข้าหนักก็เพราะผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงนั้นมีใบหน้าเหมือนเขาราวพิมพ์เดียวกัน…ด้วยการตัดต่อขั้นเทพ รูปบ้าๆ ในกรอบเล็กๆ ที่เขาเจอนับสิบตามรายทางก็คงโชว์ให้คนรับใช้ในปราสาทเห็นหมดแล้ว ส่วนไอ้รูปอัปยศบนผนังนี่ ทีมผู้ช่วยของเขาทั้งที่นี่และอีกซีกโลกหนึ่งก็ได้มีส่วนร่วม…ตอนนี้เขาคงกลายเป็นตัวตลกที่ใครๆ จะพากันซุบซิบและหัวเราะไปอีกนานแน่

คอนสแตนตินทนไม่ไหวอีกต่อไป กำหมัดทุบโต๊ะไม้หนาหนักแล้วสั่งเสียงกร้าว “ไปตามเพลงพิณมา ถ้าไม่มาดีๆ ก็ลากมา”

ครู่เดียวบอดี้การ์ดก็นำภรรยาตัวดีของคอนสแตนตินเข้ามาในห้อง เพลงพิณไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวอะไรเลย เดินตามสบายเหมือนคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ซึ่งนั่นยิ่งเติมเชื้อไฟให้ชายหนุ่มโมโหอย่างสุดๆ …สุดท้าย คนที่โมโหจนจะระเบิดก็รอให้ตัวแสบจอมสร้างปัญหาเดินมาถึงตัวไม่ไหว ลุกพรวดเข้าไปประชิดแล้วลากร่างเล็กมาที่เก้าอี้

“ปล่อยนะ ปล่อย…นี่…นายจะทำอะไรฉันเนี่ย ไอ้คนเลวใช้กำลัง” หญิงสาวพยายามดิ้นรน ปากก็โวยวายไม่ได้หยุด ดวงตามีแต่ความท้าทายอวดดี