ทดลองอ่าน ยอดหญิงเซียนเครื่องหอม บทที่ 11

“ควันยาสลบ?” โม่เสวี่ยเหยียบอยู่บนรองเท้า ยืนนิ่งอยู่กับที่ นางเคยได้ยินท่านพ่อเล่าว่า เข้าพักในโรงเตี๊ยมโจรจึงจะมีควันยาสลบ สถานที่นั้นจะหลอกให้คนเข้ามาพักแล้วทำการปล้นในยามวิกาล

ผ่านไปนาน โม่เสวี่ยจึงได้สติคืนกลับมา ลนลานสวมรองเท้า จากนั้นนางก็สูดลมหายใจอย่างแรง “เป็นไปได้อย่างไรเจ้าคะ ที่คุณหนูเลือกพักก็เป็นโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในตำบล ว่ากันว่าที่นี่มีชื่อที่สุด จะเป็นโรงเตี๊ยมโจรไปได้อย่างไร”

ท่านพ่อเคยบอกว่า มีเพียงโรงเตี๊ยมพักรถม้าที่มีคนดีคนเลวอยู่ปะปนกันเท่านั้นที่อาจจะเป็นโรงเตี๊ยมโจรได้ โรงเตี๊ยมใหญ่ที่นี่ไม่น่าจะใช่เลย

“ไม่ต้องดมหรอก ข้าปล่อยกลิ่นออกไปหมดแล้ว” มู่หวั่นชิวสวมเสื้ออย่างไม่รีบไม่ร้อน

โม่เสวี่ยพยักหน้าราวกับเครื่องจักร ตะลึงอยู่ชั่วครู่ก็กระโจนไปที่โต๊ะ จับเสื้อใหม่ของนาง “คุณหนู เสื้อใหม่ของพวกเราไม่ได้หายไปเจ้าค่ะ”

“เสื้อผ้ายังอยู่ครบ”

“ถ้าอย่างนั้น…” โม่เสวี่ยมองมู่หวั่นชิวอย่างงุนงง “แล้วพวกเรามีอะไรหายไปบ้างเจ้าคะ”

“เงินหนึ่งล้านตำลึง…” มู่หวั่นชิวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ยังคงสวมเสื้อผ้าต่อไป

“สวรรค์!” เสียงร้องแหลมทำลายความเงียบสงบของโรงเตี๊ยมทันที

มู่หวั่นชิวตกใจจนสะดุ้ง นางไม่เคยรู้มาก่อนว่า โม่เสวี่ยที่เห็นว่าตัวผอมเช่นนี้ จะส่งเสียงน่ากลัวเพียงนี้ออกมาได้ นางจึงเงยหน้ามองไป ก็เห็นโม่เสวี่ยเบิกตาโตราวลูกกระพรวนมองนางอยู่

ได้ยินนอกประตูมีเสียงฝีเท้าวิ่งเร่งรีบมา มู่หวั่นชิวจึงเดินเร็วไปที่ประตู

“นายหญิง ท่านเป็นอะไรหรือ” พอมู่หวั่นชิวเปิดประตู ก็เจอกับเสี่ยวเอ้อร์ที่กำลังยกมือจะเคาะประตู เขาพยายามยืดตัว เขย่งเท้ายืดหัวมองเข้าไปข้างใน “เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ”

“ไม่มีอะไร…” มู่หวั่นชิวขวางประตูไว้ไม่ให้เขาเข้ามา “แค่สาวใช้ฝันร้ายน่ะ”

ที่นี่ยังอยู่ในเขตเมืองผิงเฉิง เงินหนึ่งล้านตำลึง จำนวนมหาศาลแบบนี้ หากนางไปแจ้งทางการ ก็ต้องมีรายงานไปถึงจวนว่าการเจ้าเมือง ใต้เท้าสวีก็จะเป็นคนแรกที่ได้รู้ นางเพิ่งจะหลอกลวงเขาด้วยการลอบหนีออกมา ถึงแม้จะไม่มีเงินแล้ว ใต้เท้าสวีก็คงไม่ปล่อยนางไปง่ายๆ!

ยิ่งไปกว่านั้น เงินหายไปเช่นนี้ แจ้งทางการไปจะหากลับมาได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้ ต่อให้หากกลับมาได้จริง แต่ก็ยังมีใต้เท้าสวีอยู่ เงินนั้นใช่ว่าจะตกมาเป็นของนาง

เมื่อคิดตกในเรื่องเหล่านี้แล้ว มู่หวั่นชิวจึงเก็บกดเรื่องนี้เอาไว้

เงินทองเป็นของนอกกาย ที่สำคัญคือกว่าจะหนีออกมาได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นางจะตกไปอยู่ในมือทางการหรือภายใต้การควบคุมของคนอื่นอีกไม่ได้เด็ดขาด

“อ้อ…” ยื่นหัวเข้าไปสอดส่องในห้องอีกครั้งแล้ว เสี่ยวเอ้อร์ก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “เช้าๆ แบบนี้ก็ตกใจหมดเลย แขกทั้งโรงเตี๊ยมถูกพวกท่านปลุกให้ตื่นขึ้นมาหมดแล้ว!” จากนั้นจึงหันหน้าไปไล่แขกที่ได้ยินเสียงร้องแล้วพากันมารวมตัว “กลับไปเถอะๆ …ไม่มีอะไรน่าดูหรอกขอรับ ก็แค่สาวใช้ฝันร้ายเท่านั้น”

แนบประตูฟังเสียงด้านนอกค่อยๆ เงียบลงแล้ว มู่หวั่นชิวจึงค่อยถอนหายใจยาว กำลังจะก้าวเท้า ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก เสียงพูดร้อนใจของโม่อวี่ดังลอดเข้ามา “คุณหนู น้องสาวเป็นอะไรไปขอรับ”

เหลือบมองโม่เสวี่ยที่ยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างไม่ได้สติแล้ว มู่หวั่นชิวก็หมุนตัวไปเปิดประตู

“เกิดอะไรขึ้นหรือ” หลี่เฉินคนบังคับรถดวงตาเปล่งประกาย เขายืนอยู่ด้านหลังโม่อวี่

“ไม่มีอะไร” มองเขาด้วยสายตาครุ่นคิดแวบหนึ่งแล้ว มู่หวั่นชิวจึงกวักมือเรียกโม่อวี่ให้เข้ามาในห้อง “โม่เสวี่ยฝันร้ายน่ะ ท่านลุงหลี่กลับไปก่อนเถอะ”

“เอ่อ…” หลี่เฉินถูมือทั้งสองข้างไปมา “คุณหนูไป๋ไม่เป็นไรจริงหรือ”

มู่หวั่นชิวพยักหน้า แล้วปิดประตู