ทดลองอ่าน ยอดหญิงเซียนเครื่องหอม บทที่ 6

“ถอยไปๆ แม่นางน้อยนี้มาจากที่ใด ถอยไปยืนห่างๆ อย่าได้ขวางทางใต้เท้าสวีขอฝน!” เสียงแหลมสูงเสียงหนึ่งพลันดังขึ้น

เมื่อถูกคนผลักให้ต้องถอยหลัง มู่หวั่นชิวก็ได้สติคืนมา จึงพบว่านางมายืนอยู่ข้างเด็กน้อยทั้งสองตั้งแต่เมื่อใดมิอาจรู้ได้ เสียงแหลมสูงเมื่อครู่นี้ก็คงเป็นเสียงที่ตะคอกใส่นาง

เสียงฆ้องกลองพลันหยุดลง เมื่อเผชิญหน้ากับคนจำนวนมากตรงหน้าเช่นนี้ หัวใจมู่หวั่นชิวก็กระตุก นางเป็นบุตรสาวของขุนนางต้องโทษ ไม่ควรยืนอยู่ในที่ที่มีขุนนางรวมตัวมากเช่นนี้ ในใจคิดอยากจะหนีออกไป แต่เมื่อประสานเข้ากับแววตาดำไร้พิษภัยคู่นั้นแล้ว มู่หวั่นชิวกลับหลุดปากพูดออกไปว่า “ข้าขอฝนได้”

เมื่อคำพูดออกไป นางก็นึกอยากกัดลิ้นตัวเองทิ้ง

สายตาทุกคนพลันหันขวับมาที่ตัวนาง

มู่หวั่นชิวสวมชุดกระโปรงยาวสีเขียวน้ำทะเล ผมดำราวหมึกย้อมยาวสยายโดยใช้ปิ่นปักไว้เพียงอันเดียว ราวกับดอกกล้วยไม้ต้องน้ำค้าง ดูเรียบง่าย ขณะที่ยืนรับแสงตะวันอยู่ตรงนั้น บนใบหน้าก็ถูกส่องเคลือบด้วยแสงสีทองชั้นหนึ่ง ทั้งดูสงบนิ่งและลึกลับ ราวกับเทพธิดาที่ลงมาจากสวรรค์ เหมือนเจ้าแม่กวนอินจุติลงมาเพื่อช่วยเหลือมวลมนุษย์

เพียงแวบเดียวก็สามารถดึงลมหายใจของทุกคนไว้ได้ เสียงอึกทึกรอบด้านพลันหายไปในทันใด

“จริงหรือ แม่นางขอฝนได้จริงหรือ!” ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกนขึ้นมาก่อน กลุ่มคนที่นิ่งเงียบแต่เดิมก็ส่งเสียงอึกทึกขึ้นมาในพริบตา

“ใต้เท้าสวีส่งเด็กไปเจ็ดแปดคนแล้ว ฝนก็ยังไม่ตกเลย”

“เจ้าเป็นเจ้าแม่กวนอินจุติลงมาจริงหรือ”

“แม่นางน้อย เจ้าจงรีบไปเถอะ คำพูดนี้จะพูดเหลวไหลมิได้ ระวังทำผิดต่อสวรรค์ จะถูกลงโทษนะ”

เมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มคนมากมาย มู่หวั่นชิวพลันจิตใจว้าวุ่น เพียงพริบตา หน้าผากก็มีเม็ดเหงื่อผุดจนเต็ม คำที่พูดออกไปคิดจะเรียกคืนกลับมาก็ไม่ได้แล้ว นางจะทำอย่างไรดี

“นี่… แม่นางน้อย เจ้ารีบถอยไปเถอะ ถึงแม้เจ้าจะหน้าตาสะสวยเพียงใด แต่จะเป็นเด็กน้อยขอฝนเช่นนี้ไม่คิดว่าเจ้าอายุมากเกินไปแล้วหรอกหรือ เจ้ามังกรอยากได้เพียงเด็กอายุเจ็ดแปดขวบเท่านั้น!”

เสียงดุดันท่ามกลางฝูงชนกลบเสียงของทุกคน

ทั้งที่ไม่รู้ว่าเมื่อไปแล้วจะได้กลับมาหรือไม่

เด็กสาวผู้นี้กลับยอมสละตัวเองไปเป็นเด็กน้อยขอฝน!

เมื่อคิดว่าหญิงสาวราวดอกไม้ผู้นี้ต้องตายไปเหมือนกับเด็กที่ถูกส่งไปก่อนหน้า เสียงอึกทึกนั้นก็เงียบลงทันที เพียงพริบตาบนถนนที่มีคนอยู่หลายพันคน แม้กระทั่งเข็มตกก็ยังได้ยินเสียง

เหมือนกระบองฟาดลงกลางหัว มู่หวั่นชิวได้สติคืนมาทันที แล้วก็คิดได้ว่า จริงสิ ที่นี่ไม่มีใครรู้จักข้า ไม่มีอะไรต้องกลัว คิดเสียว่าเด็กไม่รู้ความพูดจาเหลวไหลก็แล้วกัน ข้าฉวยโอกาสนี้หนีไปดีกว่า

“ดูสิ!” มู่หวั่นชิวก้มหน้าลง กำลังจะขยับเท้า ท่ามกลางกลุ่มคนที่นิ่งเงียบ จู่ๆ ก็มีเสียงคนตะโกนขึ้น “นางคือแม่นางน้อยที่เอาชนะเซียนพนันทิพย์กุมารคุณชายสี่ตระกูลเหลิ่งเมื่อคืนนี้!”

“เป็นนาง นางนั่นเอง! นางชนะได้เงินพนันไปเกือบหนึ่งล้านตำลึง!” มีคนพูดสำทับในทันที

“หนึ่งล้านตำลึง! สวรรค์…” คิดว่าคนผู้นั้นคงจะตื่นเต้นมากเกินไป ทำให้พูดต่อไปมิได้

เสียงดุดันเมื่อครู่ดังขึ้นมาอีกครั้ง “นางมีวิชาล้ำเลิศ ไม่แน่ว่าอาจจะขอฝนได้จริงๆ ก็ได้!”

“ใต้เท้าสวี ให้นางลองทำพิธีดูเถอะ”

“ให้นางลองดู”

“ให้นางลองดูเถอะ”

“ลองดูเลย”

โดยไม่ทันรู้ตัว เสียงตะโกนนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นทำนองที่พร้อมเพรียงกัน