ทดลองอ่าน ยอดหญิงเซียนเครื่องหอม เล่ม 7 ตอนที่ 4

ที่ผ่านมาพอเห็นน้ำตาของหลิ่วเฟิ่งแล้วหร่วนอวี้จะใจอ่อน ทว่าครั้งนี้เขากลับไม่เป็นเช่นนั้น มือหนึ่งหยอกเย้าส่วนที่อยู่กลางลำตัวของนาง ใบหน้าก็ก้มลงจูบแก้มนาง ครั้นจูบน้ำตาบนแก้มนางจนแห้งแล้ว ปากก็พูดว่า “อาเฟิ่ง ก่อนหน้านี้ข้าเป็นคนผิด ข้าจะไปขอร้องกับพ่อบุญธรรม พวกเราแต่งงานกันเถอะ ภายหน้าข้าจะทำดีต่ออาเฟิ่งแน่นอน”

พูดถึงเรื่องการแต่งงาน หลิ่วเฟิ่งก็ตัวสั่นเทา

นับจากถูกจั่วเฟิงทำงานแต่งงานพังลงไปนั้น หร่วนอวี้ก็ไม่ได้พูดถึงการแต่งงานอีกเลย เพราะความเคืองขุ่นหลิ่วอู่เต๋อจึงไม่เคยพูดถึงอีกเช่นกัน หลังจากที่ใจคิดจะทอดทิ้งหร่วนอวี้ด้วยแล้ว หลิ่วอู่เต๋อก็ยิ่งไม่พูดอะไร ทำให้หลิ่วเฟิ่งเป็นทุกข์หนัก นางไม่ได้แอบส่งสัญญาณให้ท่านพ่อพูดถึงการแต่งงานใหม่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ทั้งยังรีบหารือจัดการแต่งงานใหม่กับหร่วนอวี้ด้วย แต่ว่าทุกครั้งที่พูดถึงล้วนถูกเขาพูดบ่ายเบี่ยงหลบเลี่ยงไป หลิ่วเฟิ่งจึงรู้สึกขึ้นมารางๆ ว่าหร่วนอวี้ไม่ต้องการการแต่งงานครั้งนี้

ในใจเขาคิดถึงแต่ชื่อเสียงและความสามารถมากกว่านางกับมู่หวั่นชิว

ตอนนี้กลับได้ยินว่าเขาคิดจะแต่งงานกับนางในทันที อย่างไรก็เป็นความปรารถนาของนางมาตั้งนานแล้ว ความตื่นเต้นของหลิ่วเฟิ่งแค่คิดก็รู้ได้ หากเป็นก่อนหน้านี้นางคงโผเข้าไปทั้งขบและกัดอย่างยินดี แต่พอคิดถึงว่าได้รับปากท่านพ่อแต่งกับพี่รองหลิงเทาไปแล้ว ในตอนนี้นางรู้สึกเพียงว่าหัวใจถูกทิ่มแทงจนเจ็บปวด ราวกับถูกแทงด้วยลูกธนูนับหมื่นดอก

“พี่สาม…” หลิ่วเฟิ่งทนไม่ไหว น้ำตาไหลราวสายฝน

“อาเฟิ่งอย่าร้องไห้ ก่อนหน้านี้ข้าถูกอาชิวปิดบังตาจนทำให้หมางเมินกับอาเฟิ่ง ต่อไปข้าจะดีต่ออาเฟิ่ง” ราวกับไม่เห็นความผิดปกติของนาง หร่วนอวี้เพียงพูดกล่อมด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

หลิ่วเฟิ่งคิดว่าการหมดอำนาจของอิงอ๋องทำให้หร่วนอวี้รู้ตัว นางเข้าใจสถานการณ์ของเขาเป็นอย่างดี และรู้ว่าเขานึกเสียใจแล้วจริงๆ แต่ว่านี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนางได้ตัดสินใจแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว ฟังคำพูดคำจาแสนอ่อนหวานของเขาหลิ่วเฟิ่งก็ปวดใจ

“พี่สาม…” นางโผเข้าไปในอ้อมอกของหร่วนอวี้ “พี่สามอย่าพูดอีกเลย พี่สามจำไว้เพียงว่าคนที่อาเฟิ่งชอบคือพี่สาม คนที่อาเฟิ่งชอบที่สุดในชาตินี้ก็คือพี่สาม!”

“อาเฟิ่ง…” หร่วนอวี้พึมพำ ไม่สนใจการขัดขืนของหลิ่วเฟิ่งอีก เขากระชากกระดุมเสื้อของนาง เพียงไม่กี่ทีก็กระชากเสื้อของนางออกจนหมด แล้วก้มหน้าลงพรมจูบไปทีละนิด มือหนึ่งยึดเอวนางเอาไว้ อีกมือหนึ่งใช้สองนิ้วสอดเข้าไปในกลีบอันเร้นลับแล้วชักเข้าออกอย่างแรง

เมื่อร่างไร้สิ่งใดปกปิด หลิ่วเฟิ่งก็รับรู้ถึงลมเย็นใต้ร่างในทันใด นางร้องออกมาอย่างตกใจ “พี่สาม อย่า…” นางออกแรงขัดขืน แต่เพียงชั่วพริบตานางก็ถูกจุมพิตแนบแน่นของหร่วนอวี้สะกิดอารมณ์ให้หวั่นไหว หลิ่วเฟิ่งรู้สึกเพียงว่านางหายใจไม่ออก ทั้งไม่อาจใคร่ครวญอะไรได้ ในสมองพลันว่างเปล่า

“อย่า…อย่า…” หลิ่วเฟิ่งพูดพึมพำซ้ำๆ ไปอย่างไม่รู้ตัว กระทั่งนางเองก็ไม่รู้ว่าตนเองปฏิเสธอะไร ขณะที่ร่างกายส่วนล่างกลับบิดเร่าไม่หยุดทั้งแอ่นรับนิ้วมือหร่วนอวี้ที่ชักเข้าออกเร็วขึ้นทุกที ทรวงอกนุ่มเสียดสีกับร่างของหร่วนอวี้ สองขาที่หนีบแน่นเปิดออกโดยไม่รู้ตัว ทำท่าทางราวกับปล่อยให้ท่านชื่นชมได้ตามใจ…

เห็นนางร่างระทวยไร้เรี่ยวแรง ทั้งเกิดอารมณ์หวั่นไหวเช่นนี้ หร่วนอวี้จึงอุ้มนางเดินไปที่เตียง

ใช้มือแยกสองขาขาวนวลของนาง มองดูกลางกลีบดอกสีชมพูนุ่มชื้นที่ถูกตนเองหยอกเย้าแล้วหร่วนอวี้ก็ลังเลใจ ความรู้สึกที่ถูกบ่มเพาะจากการเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กจนโตทำให้เขาทำไม่ลง แต่แล้วก็คิดถึงแผนของสองพ่อลูกที่มีต่อเขา คิดถึงเรื่องที่บิดาของนางเป็นศัตรูที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้ เขาก็หลับตาลงทันที กายท่อนล่างออกแรงส่งแท่งร้อนของตนเองเข้าไปโดยไม่ลังเล…

ท่ามกลางเสียงร้องสุขสมปนเจ็บปวดของหลิ่วเฟิ่ง หร่วนอวี้ก็พลิกมือดับกำยานลุ่มหลงในเตากำยานที่จุดไปได้ครึ่งหนึ่ง ม่านมุ้งขยับโยก เสียงหายใจหอบดังไปทั่วห้อง เป็นเสียงครางของหลิ่วเฟิ่งที่ดังขึ้นทุกที…